Badacze z University of Oxford opublikowali badania, pokazujące ważne nowe spojrzenie na nasze rozumienie tych „Pierwszych Amerykanów”, którzy odbyli podróż ze wschodniej Eurazji przed ostatnią epoką lodowcową. I ujawnia, że przybycie ludzi w liczbach zbiegło się z „katastrofalnym spadkiem” w obecnie wymarłych dużych zwierząt, w tym wielbłądów, koni i mamutów.
Przybycie ludzi w liczbach zbiegło się z „katastrofalnym spadkiem” w obecnie wymarłych dużych zwierząt, w tym wielbłądów, koni i mamutów
W oparciu o potężne podejście statystyczne, międzynarodowy zespół, kierowany przez profesora Toma Highama z Oxfordu, dyrektora Oxford Radiocarbon Accelerator Unit, School of Archaeology, był w stanie zbudować chronologiczne ramy dla przybycia ludzi do Ameryki Północnej – i ich rozproszenia na całym kontynencie.
To pokazało, że ludzie byli obecni na długo przed poprzednimi szacunkami – przed, podczas i po „Ostatnim maksimum lodowcowym”, szczyt epoki lodowcowej, kiedy temperatury spadły do najniższego poziomu przez dziesiątki tysięcy lat. Ale badania pokazują również, że musieli oni przybyć drogą morską, a nie przez most lądowy.
Według profesora Highama, „Połączenie nowych wykopalisk i najnowocześniejszej nauki archeologicznej pozwala nam odkryć nową historię kolonizacji obu Ameryk. Pierwsi Amerykanie przybyli ze wschodniej Eurazji i wygląda na to, że ruch ludzi na kontynent był zaskakująco wczesny.
’Ludzie, którzy podróżowali do tych nowych ziem musieli przybyć łodzią, ponieważ północne części Ameryki Północnej były nieprzeniknione i odcięte od wschodniej Eurazji przez potężną pokrywę lodową aż do 13 000 lat temu.
Odkrycie, że ludzie byli tutaj więcej niż 30 000 lat temu, podnosi szereg kluczowych nowych pytań o to, kim byli ci ludzie, jak żyli, jak bardzo byli rozpowszechnieni i, ostatecznie, jaki był ich los
’The discovery that people were here more than 30 000 years ago raises a range of key new questions about who these people were, how they lived, how widespread they were and, ultimately, what their fate was.’
W dodatku, gdy oś czasu dla ludzi została porównana z datami uzyskanymi dla wymarłych zwierząt, analiza wykazała ekspansję ludzką, podczas tego cieplejszego okresu, nastąpiła w zasadniczo tym samym czasie, co ich zniknięcie. Zespół sugeruje wzrost populacji ludzkiej wydaje się być związane ze znacznym wpływem na katastrofalny spadek tych dużych megafauny.
Jeden z zespołu, dr Lorena Becerra-Valdivia (obecnie z University of New South Wales), mówi, „Ludność obu Ameryk był złożony i dynamiczny proces … Co jest jasne, że ludzie byli obecni na kontynencie znacznie przed wcześniej przyjętych dat. Ale dopiero około 14 700 lat temu ludzie ci stali się bardziej widoczni w zapisie archeologicznym, prawdopodobnie ze względu na wzrost populacji.
Wydaje nam się prawdopodobne, że ci ludzie…reprezentują „nieudaną kolonizację”, taką, która mogła nie pozostawić żadnego genetycznie wykrywalnego dziedzictwa w dzisiejszych populacjach Pierwszych Amerykanów
Wraz z tymi badaniami inny zespół, kierowany przez dr Cipriana Ardeleana z Uniwersytetu Zacatecas w Meksyku i Uniwersytetu w Exeter, ujawnił wyniki dekady wykopalisk w wysoko położonej jaskini w Chiquihite w środkowym Meksyku. Jaskinia wykazała okupację wcześniejszą niż cokolwiek wcześniej znanego i, według dr Ardelean, 'Wydaje nam się prawdopodobne, że ludzie z Chiquihuite reprezentują 'nieudaną kolonizację’, która mogła nie pozostawić genetycznie wykrywalnego dziedzictwa w dzisiejszych populacjach Pierwszych Amerykanów’.’
Dr Jean-Luc Schwenniger, który kieruje Laboratorium Datowania Luminescencyjnego Oxfordu w Szkole Archeologii, zauważa: 'Nasze zaangażowanie w datowanie tego niezwykłego miejsca rozciąga się na prawie dziesięć lat i wreszcie zobaczyć opublikowane wyniki jest niezmiernie satysfakcjonujące….Publikacja tych nowych odkryć i ustaleń, które kołyszą i podważają dawno ustalone poglądy, wymagała dodatkowych ilości staranności, kontroli, cierpliwości i wytrwałości.’
Wyniki z Oxfordu opierają się na setkach dat uzyskanych z 42 stanowisk archeologicznych w Ameryce Północnej i Beringii (starożytny most lądowy łączący kontynent z Azją). Zespół wykorzystał podejście statystyczne znane jako bayesowskie modelowanie wieku wykonane na oprogramowaniu (OxCal) opracowanym w Oksfordzie przez profesora Christophera Bronka Ramseya. Analiza szacuje początek ludzkiej okupacji w różnych miejscach, jak również początek trzech odrębnych tradycji narzędzi kamiennych w tych regionach. Daty zostały połączone statystycznie wraz z informacjami stratygraficznymi z osad w celu oszacowania początku i końca ludzkiej okupacji w każdym z miejsc, a następnie wykreślone przestrzennie na całym kontynencie. Praca w Oksfordzie została sfinansowana przez Natural Environment Research Council (NERC; grant NF/2017/1/2), Merton College, Santander oraz Clarendon Fund. Ten ostatni zapewnił również finansowanie pracy zatytułowanej „The timing and impact of the earliest human arrivals in North America”.