W Autoryzowanej Wersji Pisma Świętego (KJV) znajdujemy Izajasza dwukrotnie wspominającego o „ognistym latającym wężu”. Egipt jest nazywany miejscem „lwa, żmii i ognistego latającego węża” (30:6). Pasuje to do klasycznych autorów opisujących populacje pterozaurów w Egipcie i Arabii. Hebrajskie słowo tutaj to „saraph”. Jest ono użyte w Izajasza 6:2 w jego formie mnogiej „serafin”. (Goertzen, John, „The Bible and Pterosaurs,” 1998.) To samo słowo jest użyte w Księdze Liczb 21:6 do opisania jadowitych gadów, które gryzły szemrzących Izraelitów. Czy mogły to być latające węże? Rzeczywiście, łatwiej jest wyobrazić sobie atak zwinnych latających węży (pterozaurów), które zabiły wiele dzieci Izraela, niż zaskoczenie ich i zabicie przez zwykłe węże na ziemi. Pterozaur na słupie stał się typem Chrystusa (Jana 3:14). Wydaje się, że bardziej stosowne jest, aby był to pterozaur niż wąż, który od Księgi Rodzaju do Objawienia jest symbolem szatana. Dodatkowo rozpostarte skrzydła pterozaura na szczycie słupa tworzyłyby krzyż.
Część pterozaurów Rhamphorhynchoid miała bardzo długi ogon. Gdyby ich nogi zostały włączone do skrzydeł, wyglądałyby bardzo podobnie do latającego węża. W rzeczywistości, płytka (po prawej – kliknij aby powiększyć) znaleziona z łupami Sennacheryba w Calah (z podboju Palestyny) przedstawia dwa takie uskrzydlone węże na słupach. II Księga Królewska 18:4 mówi jak bezwstydny saraf Mojżesza stał się symbolem kultu za panowania Ezechiasza. „Kuszące jest utożsamianie tego emblematu z biblijnym 'nehushtan’, pogańskim standardem lub słupem totemowym, ustawionym przez Mojżesza w celu wyleczenia plagi węży na pustyni. Należy pamiętać, że ten przedmiot był zachowany w Świątyni Salomona aż do czasów Ezechiasza, który stosownie wyrzucił go ze Świątyni.” (Barnett, R.D., „Layard’s Nimrud Bronzes and Their Inscriptions,” Eretz-Israel, 1967, str. 3.). „Ognisty” latający wąż pasuje nawet do niektórych doniesień kryptozoologicznych z Nowej Gwinei, które przypisują rzekomym żyjącym tam pterozaurom zdolność bioluminescencji, podobną do tej, jaką mają motyle ogniste. Bardziej szczegółowa analiza znajduje się w opublikowanym artykule na temat The Fiery Flying Serpent.
.