Alai

Please note: An erratum has been published for this article. Aby zobaczyć erratę, proszę kliknąć tutaj.

Od czasu zgłoszenia pierwszych przypadków zespołu nabytego niedoboru odporności (AIDS) w 1981 roku, zakażenie ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV) urosło do rozmiarów pandemii, powodując szacunkowo 65 milionów zakażeń i 25 milionów zgonów (1,2). Tylko w 2005 roku szacuje się, że 2,8 miliona osób zmarło z powodu AIDS, 4,1 miliona zostało nowo zakażonych HIV, a 38,6 miliona żyło z HIV (2). HIV nadal nieproporcjonalnie wpływa na niektóre regiony geograficzne (np. Afryka Subsaharyjska i Karaiby) (rysunek) i subpopulacje (np. kobiety w Afryce Subsaharyjskiej, mężczyźni uprawiający seks z mężczyznami, osoby przyjmujące narkotyki dożylnie i osoby świadczące usługi seksualne). Skuteczna profilaktyka i leczenie zakażenia HIV za pomocą terapii antyretrowirusowej (ART) są obecnie dostępne, nawet w krajach o ograniczonych zasobach (2). Niemniej jednak potrzebne są kompleksowe programy, aby dotrzeć do wszystkich osób wymagających leczenia i zapobiec przenoszeniu nowych zakażeń.

Niniejszy raport, opublikowany w przeddzień XVI Międzynarodowej Konferencji AIDS (13-18 sierpnia 2006 r. w Toronto w Kanadzie), podsumowuje wybrane trendy regionalne w pandemii HIV/AIDS, opierając się w dużej mierze na danych z Raportu 2006 na temat globalnej epidemii AIDS, opracowanego przez Wspólny Program Narodów Zjednoczonych ds. Powiązane raporty w tym wydaniu MMWR opisują częstość występowania zakażenia HIV wśród MSM w Tajlandii, praktyki związane z HIV w klinikach piersiowych w Gujanie oraz zachowania ryzykowne związane z HIV wśród uczniów szkół średnich w Stanach Zjednoczonych.

Afryka Subsaharyjska. Około 10% światowej populacji żyje w Afryce Subsaharyjskiej, ale region ten jest domem dla około 64% światowej populacji żyjącej z HIV (2). Transmisja odbywa się głównie poprzez kontakty heteroseksualne, a zakażonych HIV jest więcej kobiet niż mężczyzn. Afryka Południowa jest epicentrum epidemii AIDS; wszystkie kraje w tym regionie z wyjątkiem Angoli mają szacowaną prewalencję HIV wśród dorosłych (tj. w wieku 15-49 lat) przekraczającą 10% (2). W Botswanie, Lesotho, Suazi i Zimbabwe szacowana częstość występowania HIV u osób dorosłych przekracza 20% (2). Republika Południowej Afryki, z prewalencją HIV wynoszącą 18,8% i 5,5 miliona osób żyjących z HIV, ma, wraz z Indiami, największą liczbę osób żyjących z HIV na świecie (2). Ostatnio spadek prewalencji HIV wśród dorosłych zaobserwowano w Kenii, Ugandzie, Zimbabwe i na obszarach miejskich Burkina Faso. Chociaż w tych krajach, związane z HIV ryzykowne zachowania seksualne i zapadalność na HIV zmniejszyły się, wskaźniki umieralności na AIDS nadal rosną. W Afryce Subsaharyjskiej, 17% szacowanej liczby osób potrzebujących ART otrzymało je w 2005 roku (3).

Azja. Prewalencja HIV wśród dorosłych jest niższa w krajach azjatyckich niż w krajach Afryki Subsaharyjskiej, a epidemia w większości krajów azjatyckich jest przypisywana głównie różnym zachowaniom wysokiego ryzyka (np. stosunki seksualne bez zabezpieczenia z osobami świadczącymi usługi seksualne, IDUs, lub MSM i używanie narkotyków w iniekcji). Spośród 8,3 miliona osób zakażonych HIV w Azji, 5,7 miliona żyje w Indiach, gdzie prewalencja różni się w zależności od stanu. Około 80% zakażeń HIV w Indiach jest nabywanych drogą heteroseksualną. Ostatnie dane z czterech indyjskich stanów wskazują na spadek prewalencji HIV wśród kobiet w ciąży w wieku 15-24 lat, z 1,7% w 2000 r. do 1,1% w 2004 r. (4). W Chinach, gdzie 650 000 IDU stanowi około połowę osób żyjących z zakażeniem HIV; w przeciwieństwie do tego, epidemie w Tajlandii i Kambodży były napędzane głównie przez seks komercyjny. W Tajlandii prewalencja HIV u kobiet w ciąży spadła z 2,4% w 1995 roku do 1,2% w 2003 roku. Jednakże prewalencja HIV wśród MSM w Bangkoku wzrosła z 17% w 2003 r. do 28% w 2005 r. (5). Tylko 16% osób potrzebujących ART w Azji otrzymało je w 2005 roku (3).

Ameryka. Zakażenia HIV zgłaszane są głównie wśród MSM, IDUs i osób świadczących usługi seksualne w obu Amerykach. W Brazylii, drugim pod względem liczby ludności kraju obu Ameryk (po Stanach Zjednoczonych), prewalencja HIV wśród dorosłych wynosi 0,5%, a około 30% populacji żyje z HIV w Ameryce Południowej i Środkowej oraz na Karaibach. Zachowania ryzykowne wśród Brazylijczyków w wieku 15-24 lat pozostają na wysokim poziomie; jedna na trzy osoby deklaruje rozpoczęcie aktywności seksualnej przed 15 rokiem życia, a jedna na pięć osób deklaruje, że miała więcej niż 10 partnerów seksualnych. Brazylia zapewnia bezpłatną ART wszystkim potrzebującym leczenia, a około 83% osób zakażonych HIV otrzymuje terapię. Po Afryce Subsaharyjskiej, Karaiby są drugim najbardziej dotkniętym HIV regionem świata. Podobnie jak w Afryce Subsaharyjskiej, przenoszenie wirusa HIV na Karaibach odbywa się głównie drogą heteroseksualną. Rozpowszechnienie HIV zmniejszyło się na obszarach miejskich Haiti, ale pozostało na stałym poziomie na innych obszarach Karaibów. Ogólnie w Ameryce Południowej i Środkowej oraz na Karaibach około 68% osób potrzebujących ART otrzymało je w 2005 roku (3).

W Stanach Zjednoczonych ostatnie dowody wskazują na odrodzenie się transmisji HIV wśród MSM; w latach 2001-2004 szacuje się, że 44% nowych zakażeń HIV dotyczyło MSM, a 17% dotyczyło IDU (6). Ponadto, czarni i Latynosi stanowią razem 69% wszystkich zgłoszonych przypadków HIV/AIDS. W Stanach Zjednoczonych, 55% osób potrzebujących ART otrzymało je w 2005 roku.

Reported by: Światowa Organizacja Zdrowia, Genewa, Szwajcaria. Międzyagencyjna Grupa Robocza ds. Nadzoru i Badań, Biuro Koordynatora USA ds. AIDS, National Center for HIV, Viral Hepatitis, STDs, and Tuberculosis Prevention (proposed), CDC.

Editorial Note:

Niniejszy raport podsumowuje niektóre regionalne trendy w pandemii HIV/AIDS, która odwróciła bieg rozwoju ludzkiego (7) i zniwelowała poprawę średniej długości życia w krajach o najwyższym rozpowszechnieniu infekcji (2). Największe obciążenie HIV występuje w Afryce Subsaharyjskiej, gdzie znajduje się 15 krajów o najwyższej częstości występowania zakażeń HIV na świecie. W większości pozostałych regionów, zakażenia HIV koncentrują się w różnych populacjach wysokiego ryzyka. Aby być skutecznym, środki zapobiegawcze muszą być dostosowane do lokalnej epidemiologii zakażeń HIV, w oparciu o zachowania i ekspozycje związane z nową transmisją.

Od 2003 do 2005 r., Szacunki rozpowszechnienia HIV wśród dorosłych zostały obniżone w wielu krajach. Niektóre z tych redukcji mogą być przypisane do dodania nowych miejsc nadzoru i badań populacyjnych, które zapewniają lepsze szacunki w populacjach wiejskich, które zwykle mają niższą częstość występowania HIV. Jednak niektóre kraje (w tym Kenia, Uganda, Zimbabwe i miejskie części Burkina Faso i Haiti) zgłosiły dowody na rzeczywiste spadki prewalencji HIV. Zmiany w zachowaniach seksualnych (np. opóźnione rozpoczęcie współżycia seksualnego, zmniejszenie liczby partnerów seksualnych lub zwiększenie stosowania prezerwatyw) wydają się przynajmniej częściowo odpowiedzialne za te spadki, chociaż rosnąca śmiertelność mogła być czynnikiem przyczyniającym się do nich (8).

W latach 2003-2005 osiągnięto znaczny wzrost liczby osób otrzymujących ART w krajach o ograniczonych zasobach (3). Inicjatywa „3 by 5”, strategia Światowej Organizacji Zdrowia i UNAIDS, miała na celu zapewnienie leczenia 3 milionom osób (50% osób potrzebujących leczenia na całym świecie) w krajach o niskich i średnich dochodach do 2005 roku. Do grudnia 2005 r. 18 krajów osiągnęło swój cel „3 na 5”, a liczba osób otrzymujących ART wzrosła z 400 tys. w grudniu 2003 r. do 1,3 mln (3). Ogólnie rzecz biorąc, ten 225% wzrost można przypisać zobowiązaniom podjętym przez Prezydencki Plan Nadzwyczajny na rzecz Pomocy Dzieciom i Młodzieży Chorym na AIDS (PEPFAR), Globalny Fundusz na rzecz Walki z AIDS, Gruźlicą i Malarią oraz Bank Światowy. Do końca marca 2006 r. w ramach programu PEPFAR wsparcie na rzecz ART otrzymało 561 000 osób w 15 krajach (9).

Pomimo postępów w zakresie ART, w grudniu 2005 r. tylko 20% osób potrzebujących leczenia w krajach o niskim i średnim dochodzie otrzymywało je (3). Pomimo 5-letniej skali interwencji mających na celu zapobieganie przenoszeniu wirusa HIV z matki na dziecko (PMTCT), około jedna na 10 kobiet w ciąży otrzymała ofertę świadczeń w zakresie PMTCT, a mniej niż jedna na 10 zakażonych HIV kobiet w ciąży otrzymała profilaktykę ART w ramach PMTCT (2). Rozszerzenie zakresu testowania w kierunku HIV, w tym rutynowe oferowanie testów i poradnictwa w warunkach klinicznych, będzie konieczne w celu zidentyfikowania większej liczby osób potrzebujących ART i świadczeń PMTCT; poprawa infrastruktury i zasobów ludzkich będzie konieczna w celu zapewnienia wysokiej jakości świadczeń dla rosnącej liczby osób wymagających leczenia. W miarę jak więcej osób zakażonych HIV będzie otrzymywać ART, liczba osób żyjących z zakażeniem HIV będzie wzrastać, co wymaga zwiększenia skali programów profilaktycznych w celu zapobiegania przenoszeniu wirusa HIV przez osoby żyjące z zakażeniem HIV i osoby zagrożone zakażeniem. Środki zapobiegawcze skierowane do populacji najbardziej narażonych na zakażenie HIV w epidemiach o niskim poziomie i skoncentrowanych* oraz do młodych osób i osób zakażonych HIV w uogólnionych epidemiach muszą być zwiększane równolegle z programami opieki i leczenia.

Aby zmaksymalizować skuteczność programów HIV/AIDS, jakość i zasięg świadczeń powinny być oceniane, a sukces interwencji powinien być oceniany poprzez analizę trendów w zachorowalności, śmiertelności i zachowaniach populacji zakażonych HIV lub zagrożonych zakażeniem HIV. Wykorzystując te dane do modyfikacji i poprawy programów HIV/AIDS, opracowywane jest podejście integrujące profilaktykę i leczenie, które może zmniejszyć zapotrzebowanie na leczenie nawet o 50% do 2020 roku (10).

* WHO i UNAID definiują te trzy typy epidemii w następujący sposób: niski poziom: prewalencja HIV nie przekracza stale 5% w żadnej zdefiniowanej subpopulacji; skoncentrowany: Rozpowszechnienie HIV jest konsekwentnie >5% w co najmniej jednej zdefiniowanej subpopulacji i wynosi <1% u kobiet w ciąży na obszarach miejskich, oraz uogólniona: Częstość występowania HIV jest konsekwentnie >1% u kobiet w ciąży.

1. CDC. Pneumocystis pneumonia—Los Angeles. MMWR 1981;30:250–2.
2. Joint United Nations Programme on HIV/AIDS (UNAIDS). 2006 report on the global AIDS epidemic. Genewa, Szwajcaria: UNAIDS; 2006. Dostępne pod adresem http://www.unaids.org/en/hiv_data/2006globalreport/default.asp.
3. Światowa Organizacja Zdrowia, Wspólny Program Narodów Zjednoczonych w sprawie HIV/AIDS (UNAIDS). Progress on global access to HIV antiretroviral therapy: a report on „3 by 5” and beyond, 2006. Genewa, Szwajcaria: Światowa Organizacja Zdrowia, Wspólny Program Narodów Zjednoczonych w sprawie HIV/AIDS (UNAIDS); 2006. Available at http://www.who.int/hiv/fullreport_en_highres.pdf.
4. Kumar R, Jha P, Arora P, et al. Trends in HIV-1 in young adults in south India from 2000 to 2004: a prevalence study. Lancet 2006;367: 1164–72.
5. CDC. HIV prevalence among men who have sex with men—Thailand, 2003–2005. MMWR 2006;55:844–8.
6. CDC. Trendy w diagnostyce HIV/AIDS—33 stany, 2001–2004. MMWR 2005;54:1149–53.
7. Program Rozwoju Narodów Zjednoczonych. Raport o rozwoju społecznym, 2005. International cooperation at a crossroads: aid, trade and security in an unequal world. Nowy Jork, NY: Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju; 2005. Available at http://hdr.undp.org.
8. Hallett TB, Aberle-Grasse J, Bello G, et al. Declines in HIV prevalence can be associated with changing sexual behaviour in Uganda, urban Kenya, Zimbabwe, and urban Haiti. Sex Transm Infect 2006;82(Suppl 1):i1–i8.
9. Office of Global AIDS Coordinator. U.S. President’s Emergency Plan for AIDS Relief. Making a difference: supporting antiretroviral treatment, 2006. Waszyngton, DC: Biuro Globalnego Koordynatora ds. AIDS; 2006. Dostępne pod adresem http://www.state.gov/documents/organization/67502.pdf.
10. Salomon JA, Hogan DR, Stover J, et al. Integrating HIV prevention and treatment: from slogans to impact. PLoS Med 2005;2:e16.

RysunekPowrót do góry.

Użycie nazw handlowych i źródeł komercyjnych ma na celu wyłącznie identyfikację i nie oznacza poparcia przez U.S. Department of Health and Human Services.Odniesienia do stron internetowych nie-CDC są dostarczane jako usługa dla czytelników MMWR i nie stanowią ani nie implikują poparcia tych organizacji lub ich programów przez CDC lub U.S. Department of Health and Human Services. CDC nie jest odpowiedzialne za treść stron, które można znaleźć na tych stronach. Adresy URL wymienione w MMWR były aktualne na dzień publikacji.

Zastrzeżenie Wszystkie wersje HTML artykułów MMWR są elektroniczną konwersją z tekstu ASCII na HTML. W wyniku tej konwersji mogły powstać błędy w tłumaczeniu znaków lub błędy formatu w wersji HTML. Użytkownicy nie powinni polegać na tym dokumencie HTML, lecz są odsyłani do elektronicznej wersji PDF i/lub oryginalnej wersji papierowej MMWR, gdzie znajdują się oficjalne teksty, ryciny i tabele. Oryginalny egzemplarz papierowy tego wydania można otrzymać od Superintendent of Documents, U.S. Government Printing Office (GPO), Washington, DC 20402-9371; telefon: (202) 512-1800. Contact GPO for current prices.

**Questions or messages regarding errors in formatting should be addressed to [email protected].

Data ostatniego przeglądu: 8/10/2006