by Noelle La Croix, DVM, Dip. ACVO
Test łzowy Schirmera
Badanie oka zwierzęcia powinno obejmować dokładny wywiad, wizualizację przednich i tylnych struktur oka (poprzez oftalmoskopię), tonometrię, barwienie fluoresceiną oraz test łzowy Schirmera. W tym artykule omówiono cel i znaczenie testu łzowego Schirmera.
Proste testy do oceny łzawienia (produkcji łez) u ludzi zostały po raz pierwszy opisane przez niemieckiego okulistę Otto Schirmera w 1903 roku, a ich weterynaryjną modyfikację opisano po raz pierwszy w 1962 roku. Pierwszy opisany test łzowy Schirmera (znany jako STT I) może być stosowany do pomiaru podstawowej i odruchowej produkcji łez w nie znieczulonym oku psa, kota lub konia. Podstawowa produkcja łez definiowana jest jako ilość produkowanych łez, które normalnie natłuszczają powierzchnię rogówki. Odruchowe wydzielanie łez opisuje ilość łez wytwarzanych w odpowiedzi na czynnik drażniący (w tym włożony pasek testowy Schirmera).
Pasek testowy Schirmera do badania łez jest obecnie dostarczany w postaci paska bibuły filtracyjnej Whatman nr 41 o wymiarach 5 mm x 35 mm, impregnowanej niebieskim barwnikiem i oznaczonej gradacją 1 mm. Pasek w plastikowej tulei jest najpierw zginany w miejscu nacięcia 5 mm poniżej zaokrąglonego końca. Czynność tę wykonuje się w opakowaniu, aby uniknąć zanieczyszczenia paska olejem z rąk badającego. Po wyjęciu z opakowania, zaokrągloną końcówkę paska umieszcza się w dolnym otworze spojówki (w kontakcie z rogówką) w pobliżu połączenia środkowej i skroniowej trzeciej części powieki (Rysunek 1). Paski testowe pozostają w miejscu przez dokładnie 1 minutę. Wytwarzanie łez jest wizualizowane przez migrację barwnika w dół paska (odległość w mm) i rejestrowane jako mm/min.
Test łez Schirmera jest powszechnie wykonywany przy minimalnym skrępowaniu i bez uprzedniego stosowania leków ocznych lub barwników. Sedacja i/lub znieczulenie miejscowe mogą obniżyć wartości produkcji łez i dlatego, jeśli to możliwe, należy ich unikać przed wykonaniem testu. Paski testowe powinny być odczytywane natychmiast po wyjęciu z oka, ponieważ płyn może migrować w czasie, fałszywie podnosząc wyniki. I odwrotnie, paski mogą wyschnąć po wyjęciu z oka, co prowadzi do niedoszacowania produkcji łez. Testy łzawienia Schirmera dla każdego oka mogą być wykonywane jednocześnie lub sekwencyjnie, bez wpływu na ich dokładność.
Normalne tempo łzawienia u psów, ustalone na podstawie testu łzawienia Schirmera, mieści się w zakresie od 18,64 +/- 4,47 mm/min do 23,90 +/- 5,73 mm/min. Ostatnio ustalono, że te dorosłe wartości nie są osiągane do 9-10 tygodnia życia. Inne badania wskazują, że produkcja łez może zmieniać się wraz z rytmem okołodobowym. Produkcja łez jest maksymalna w okresach ciemnych i minimalna w okresach jasnych. Jednak maksymalna różnica wynosząca 2,3 mm/min najprawdopodobniej nie ma znaczenia klinicznego.
„Normalne” wydzielanie łez jest istotne jedynie w odniesieniu do innych objawów klinicznych, które może przejawiać zwierzę. Wytwarzanie łez u psów mierzone jako mniejsze niż 10 mm/min jest związane z zapaleniem rogówki i spojówek (KCS), ale tylko w kontekście innych objawów ilościowego niedoboru łez (takich jak przekrwienie spojówek, wydzielina śluzowo-ropna, unaczynienie rogówki, zwłóknienie rogówki, pigmentacja rogówki i/lub skurcz błon śluzowych). I odwrotnie, nie można uznać, że tempo wytwarzania łez wynoszące 15 mm/min jest prawidłowe tylko na podstawie tego jedynego kryterium. Test Schirmera opisuje jedynie ilościową produkcję łez. Dodatkowe badania (czas przerwania filmu łzowego i gęstość komórek nabłonka spojówki) mogą ujawnić różnice jakościowe w wytwarzanych łzach.
Należy pamiętać, że wiele leków farmakologicznych i niektóre leki oczne mogą wpływać na wytwarzanie łez. Na przykład, atropina obniża aktywność przywspółczulną wszystkich mięśni i gruczołów. Atropina może zatem drastycznie zmniejszyć produkcję łez, ponieważ produkcja łez jest zależna od aktywności przywspółczulnej. Ten efekt atropiny powinien być brany pod uwagę podczas leczenia pacjenta z suchym okiem.
Test łez Schirmera może być również stosowany do diagnozowania innych problemów okulistycznych poza nieprawidłowym łzawieniem, ponieważ mierzy on odruchowe wydzielanie łez. Na przykład, produkcja łez u psów przekraczająca 30 mm/min może być oznaką podrażnienia oka spowodowanego przez ektopowe rzęski, owrzodzenie rogówki lub obecność ciała obcego.
Test łez Schirmera jest prostym, ale wysoce diagnostycznym narzędziem w rutynowym badaniu okulistycznym. W razie jakichkolwiek dalszych pytań dotyczących testu łez Schirmera, zapraszamy do konsultacji z okulistą weterynaryjnym.
Noelle La Croix, DVM, Dip. ACVO
Weterynaryjne Centrum Medyczne Long Island
75 Sunrise Highway
West Islip, New York 11795
(631) 587-0800; fax (631) 587-2006
https://www.vmcli.com
.