Najczęstsze przyczyny DSD zostały opisane poniżej.
46,XX zaburzenia rozwoju płci
Wrodzony przerost nadnerczy
Ogółem CAH jest najczęstszą przyczyną niejednoznacznych narządów płciowych u noworodków, stanowiąc około 60% wszystkich DSD. Nadmierna produkcja androstenedionu powoduje powstanie gonad żeńskich z fenotypem wirylizacji (46,XX DSD, dawniej określane jako pseudohermafrodytyzm żeński).
Podstawowym defektem biochemicznym jest blok enzymatyczny, który uniemożliwia wystarczającą produkcję kortyzolu. Biofeedback poprzez przysadkę mózgową powoduje gromadzenie się prekursora powyżej bloku. Kliniczna manifestacja CAH zależy od tego, który defekt enzymatyczny jest obecny.
CAH przedstawia spektrum nieprawidłowości, w tym stopień powiększenia fallicznego, zakres fuzji fałdu cewki moczowej oraz wielkość i poziom wejścia pochwy do zatoki moczowo-płciowej. Chociaż stopień wirylizacji obserwowany w CAH może być skrajny, wewnętrzne struktury müllerowskie są stale obecne. U tych dzieci stabilizacja endokrynologiczna musi być zindywidualizowana, a proces ten trwa zwykle kilka tygodni.
CAH może być wynikiem kilku defektów metabolicznych, z których jednym jest niedobór 21-hydroksylazy. U 90% pacjentów z CAH blokada występuje na poziomie enzymu 21-hydroksylazy. Prowadzi to do niedoboru mineralokortykoidów i nagromadzenia androgennych produktów ubocznych, co powoduje maskulinizację żeńskiego płodu. Rezultatem jest niemowlę płci żeńskiej z różnym stopniem wirylizacji.
Biochemicznie, 75% pacjentów ma nefropatię solno-zachowawczą. Zanim stan ten został powszechnie rozpoznany, aż jedna trzecia pacjentów wykazywała cechy zapaści naczyniowej. Defekt 21-hydroksylazy jest dziedziczony jako cecha autosomalna recesywna, ściśle związana z locus ludzkiego antygenu leukocytów (HLA) na chromosomie 6. Przekazywana cecha może mieć dwie odmiany, co pomaga wyjaśnić heterogenność kliniczną obserwowaną u pacjentów z nefropatią z utratą soli.
Ważne jest szybkie rozpoznanie DSDs wtórnych do CAH. Rozpoznanie prenatalne potwierdza się przez stwierdzenie podwyższonego stężenia 17-hydroksyprogesteronu (17-OHP) w płynie owodniowym w drugim trymestrze ciąży lub typowanie komórek owodni w układzie HLA. CAH rozpoznaje się częściej po urodzeniu, podczas oceny dziecka 46,XX z niejednoznacznymi narządami płciowymi, kiedy badanie rektalne, genitografia wsteczna lub ultrasonografia (US) ujawniają dowody na istnienie wewnętrznej struktury müllerowskiej w postaci szyjki macicy.
Diagnozę potwierdza podwyższone stężenie 17-OHP w surowicy. Poziom 17-OHP we krwi pępowinowej noworodka w zakresie referencyjnym może wynosić nawet 900-5000 ng/dL, ale poziom w surowicy szybko spada do drugiego lub trzeciego dnia życia. Ponownie podwyższona wartość w surowicy przekraczająca 500 ng/dL w tym momencie czyni diagnozę wysoce prawdopodobną. Należy pamiętać, że poziom 17-OHP może być znacznie podwyższony w postaci CAH z dehydrogenazą 11-hydroksylową, jak również u rzadkich dzieci z postacią z dehydrogenazą 3-beta-hydroksysteroidową.
Inną przyczyną CAH jest niedobór 11-hydroksylazy. Pacjenci, którzy mają CAH z blokiem 11-hydroksylazy, gromadzą deoksykortykosteron (DOC) i 11-deoksykortyzol. Ta postać zespołu charakteryzuje się retencją soli i nadciśnieniem tętniczym, ponieważ DOC jest silnym mineralokortykoidem. Podejrzewaj to rozpoznanie u dziecka w wieku 46,XX z niejednoznacznymi narządami płciowymi, u którego poziom 17-OHP jest tylko nieznacznie podwyższony. Diagnozę można potwierdzić wykonując badanie steroidowe surowicy.
Rzadziej spotykana wersja CAH jest spowodowana niedoborem dehydrogenazy 3-beta-hydroksysteroidowej. Ta wersja powoduje mniej nasiloną wirylizację noworodka płci żeńskiej niż wirylizacja spowodowana niedoborem 21-hydroksylazy lub 11-hydroksylazy. Nagromadzenie pregneninolonu, który podlega wątrobowej konwersji do testosteronu, powoduje wirylizację.
Pacjenci mogą występować z kryzysem utraty soli spowodowanym niedoborem produkcji mineralokortykoidów, podobnym do tego występującego przy niedoborze 21-hydroksylazy. Diagnoza może być potwierdzona przez stwierdzenie podwyższonego poziomu dehydroepiandrosteronu lub jego metabolitu siarczanowego w surowicy.
Należy pamiętać, że niedobór dehydrogenazy 3-beta-hydroksysteroidowej jest jedyną powszechną postacią CAH, która może również powodować niejednoznaczność u genetycznego mężczyzny. Ta niejednoznaczność występuje, ponieważ defekt enzymu jest obecny zarówno w nadnerczach, jak i w jądrach, co prowadzi do nieodpowiedniej produkcji testosteronu in utero.
Matczyne androgeny
Choć rzadko, 46,XX DSD mogą być wywołane lekami. Wirylizacja płodu żeńskiego może wystąpić, jeśli środki progestagenne lub androgeny są stosowane podczas pierwszego trymestru ciąży. Po pierwszym trymestrze leki te powodują jedynie powiększenie prącia bez zrastania się warg sromowych. Obciążające leki były dawniej podawane w celu uniknięcia samoistnych poronień u pacjentek, które w przeszłości miały nawykowe poronienia.
Andokrynologiczne nieprawidłowości u matki jako źródło wirylizujących hormonów są jeszcze rzadsze, ponieważ te nieprawidłowości, jeśli są początkowo obecne, zwykle uniemożliwiają rozwój ciąży. Jednakże różne guzy jajnika (np. arrhenoblastoma, guzy Krukenberga, luteoma, lipoidowe guzy jajnika, guzy stromalnokomórkowe) podobno powodowały wirylizację płodu żeńskiego.
Owotestroidalne zaburzenia rozwoju płci
Obu tkanki jajnika i jądra są obecne w owotestroidalnym DSD (dawniej określanym jako prawdziwy hermafrodytyzm), rzadkiej przyczynie niejednoznaczności narządów płciowych w Ameryce Północnej, stanowiącej mniej niż 10% przypadków DSD. Wygląd narządów płciowych w tym schorzeniu jest bardzo zróżnicowany. Chociaż niejednoznaczność jest regułą, tendencja jest w kierunku maskulinizacji.
Najczęstszym kariotypem jest 46,XX, chociaż mozaikowatość jest powszechna. Translokacja genu kodującego antygen HY z chromosomu Y do chromosomu X lub autosomu prawdopodobnie wyjaśnia materiał jądrowy u pacjenta z kariotypem 46,XX. Bardziej problematyczne jest to, jak pacjent z kariotypem 46,XY może mieć tkankę jajnikową, biorąc pod uwagę, że uważa się, iż dwa chromosomy X są niezbędne do normalnego rozwoju jajników. Możliwe, że u tych pacjentów obecne są niezidentyfikowane linie komórkowe XX.
Znaleziska gonadalne mogą być dowolną kombinacją jajnika, jądra lub jajnika. Jajnik jest najczęstszy i występuje u około dwóch trzecich pacjentów. Kiedy jajnik jest obecny, jedna trzecia pacjentów wykazuje obustronne jajniki. Jądro, jeśli jest obecne, częściej występuje po prawej stronie (57,4%), a jajnik, jeśli jest obecny, częściej występuje po lewej stronie (62%). Wyczuwalna palpacyjnie gonada jest obecna u 61% pacjentów; spośród nich u 60% stwierdza się obecność jajnika.
W 80% pacjentów z jajnikami tkanki jąder i jajników są ułożone w sposób koniec do końca, co podkreśla konieczność wykonania długiej biopsji podłużnej. U 20% pacjentów z jajnikami tkanka jąder znajduje się w okolicy wnęki gonady, co ponownie podkreśla potrzebę wykonania odpowiedniej i głębokiej biopsji.
Jajnik, jeśli jest stwierdzany, znajduje się najczęściej w normalnym anatomicznym położeniu wewnątrzbrzusznym, chociaż Van Niekerk opisał jajnik w prawej półkuli. Najrzadziej występującą gonadą w owodniowym DSD jest jądro; gdy jest obecne, w około dwóch trzecich przypadków znajduje się w mosznie, podkreślając, że normalna tkanka jądra najprawdopodobniej zstępuje w całości.
Jajniki mogą występować albo z jajowodem albo z nasieniowodem, ale zwykle nie z obydwoma. Jeśli jajowód ma fimbriated koniec, koniec jest zamknięty u większości pacjentów, być może przyczyniając się do zwykłego braku płodności. Mimo, że płodność jest rzadka w tym przypadku, jest ona odnotowywana. Guzy gonad są również rzadkie, ale były zgłaszane.
46,XY zaburzenia rozwoju płci
Solowany niedobór MIS
Solany niedobór MIS, lub zespół przetrwałego przewodu müllerowskiego (PMDS), jest rzadkim zespołem i zwykle nie występuje w okresie noworodkowym, ponieważ narządy płciowe wydają się być takie jak u mężczyzny z niezstąpionymi jądrami. Zespół ten jest fascynujący, ponieważ fenotypowe wyniki są dokładnie takie, jakich można się spodziewać u genetycznego i gonadalnego mężczyzny 46,XY, u którego izolowany defekt jądra jest całkowitą niezdolnością do produkcji MIS.
Najczęstszą postacią jest fenotypowy mężczyzna z przepukliną pachwinową po jednej stronie i nieprzepuszczalną gonadą po stronie przeciwnej. Herniorrhaphy ujawnia macicę i jajowód w worku przepuklinowym. Ponieważ jądro produkuje testosteron na poziomie referencyjnym, nasieniowód występuje obustronnie, zwykle biegnąc blisko macicy; dlatego uszkodzenie nasieniowodu jest prawdopodobne w przypadku wycięcia resztek müllera. Niekiedy nasieniowód kończy się ślepo.
Właściwe postępowanie chirurgiczne ma na celu sprowadzenie jąder do moszny, uzasadnione tym, że guzy jąder mogą pojawić się później, co podkreśla potrzebę usunięcia każdej tkanki jądra, której nie można wyczuć palpacyjnie. Częstość występowania nowotworów złośliwych jest nieznana w porównaniu z typowym wnętrostwem jądra. Usunięcie resztek müllerowskich nie jest konieczne, ponieważ resztki te rzadko dają objawy i nie odnotowano w ich przypadku późniejszej złośliwości
46,XY DSD (dawniej określane jako pseudohermafrodytyzm męski) sporadycznie występuje rodzinnie. Ogranicza się do mężczyzn wykazujących tę cechę, a dziedziczenie może być zarówno recesywne sprzężone z chromosomem X, jak i autosomalne dominujące. Ważne jest doradztwo genetyczne.
Niedobór biosyntezy testosteronu
Produkcja testosteronu z cholesterolu obejmuje pięć etapów enzymatycznych, a defekty zostały zidentyfikowane na każdym z nich. Spośród tych pięciu enzymów, trzy (tj. 20-alfa hydroksylaza, 3-beta-hydroksysteroidowa dehydrogenaza i 17-alfa hydroksylaza) są współdzielone z nadnerczami, a ich niedobór prowadzi do niejednoznacznych genitaliów i objawów CAH. Zarówno 17,20 desmolaza, jak i 17-ketosteroidowa reduktaza występują tylko jako część normalnej syntezy androgenów; dlatego ich defekty, choć związane z nieprawidłowościami narządów płciowych, nie są związane z CAH.
Teoretycznie możliwe jest biochemiczne rozpoznanie tych zespołów, ale w praktyce rozpoznanie zwykle nie jest możliwe, ponieważ niewiele ośrodków oferuje oparte na badaniach testy endokrynologiczne niezbędne do identyfikacji nagromadzenia produktów prekursorowych. W okresie noworodkowym pacjenci ci prezentują się jako 46,XY gonadalni mężczyźni ze słabą wirylizacją i niejednoznacznymi narządami płciowymi. Narządy płciowe reagują na egzogennie podawany testosteron. Dzieci z objawami CAH wymagają również leczenia substytucyjnego steroidami i mineralokortykoidami
Porada genetyczna jest wskazana, ponieważ niedobory dehydrogenazy 17-alfa hydroksylazy i 3-beta-hydroksysteroidowej są przekazywane jako cechy autosomalne recesywne.
Dodatkowe rzadkie przyczyny niedoborów w produkcji testosteronu obejmują agenezję komórek Leydiga, hipoplazję komórek Leydiga, nieprawidłowe receptory gonadotropinowe komórek Leydiga i opóźnione dojrzewanie receptorów.
Zespół całkowitej niewrażliwości na androgeny
Zespół całkowitej niewrażliwości na androgeny jest również znany jako zespół feminizacji jąder. Syndromy niewrażliwości na androgeny wiążą się z brakiem odpowiedzi narządów końcowych (zewnętrznych narządów płciowych i prostaty) u 46,XY gonadalnego płodu męskiego na odpowiednio wytworzone poziomy dihydrotestosteronu (DHT), co skutkuje feminizacją jąder.
Podstawowa patofizjologia braku wpływu androgenów na narządy płciowe została lepiej zrozumiana. Niektórzy pacjenci są receptorowo negatywni; ich receptory cytozolowe nie mogą wiązać DHT. Innym wariantem jest wariant receptorowo-dodatni, w którym receptory najwyraźniej pozwalają na wiązanie DHT, ale DHT nie prowadzi do normalnego różnicowania w kierunku fenotypu męskiego. Badania fibroblastów skóry narządów płciowych wyjaśniają różnicę między typami receptor-negatywnymi i receptor-pozytywnymi.
Dziedziczenie wydaje się być X-linked. Całkowita niewrażliwość na androgeny występuje w niemowlęctwie tylko wtedy, gdy dziecko ma płytką ślepą pochwę, co odzwierciedla brak wewnętrznego rozwoju müllerianów spodziewany u pacjenta XY, którego jądra produkują MIS na poziomie zakresu referencyjnego.
Przepukliny pachwinowe są częste w feminizacji jąder, a sporadyczny przypadek jest wykrywany podczas herniorafii pachwinowej, kiedy gonada jest obecna w przepuklinie, a jajowód nie może być widoczny.
Niewykrycie wewnętrznej struktury müllerianu u fenotypowej kobiety z przepukliną pachwinową powinno zawsze podnosić możliwość feminizacji jąder. Jeśli schorzenie nie zostanie wykryte w ten sposób, rozpoznanie zwykle nie jest stawiane aż do okresu dojrzewania, kiedy pacjentka zgłasza się z amenorrhea. Chociaż cechy te nie są zauważalne we wczesnym okresie życia, dziewczęta te wykazują niedobór owłosienia ciała w miarę starzenia się, a ich piersi, choć dobrze uformowane, są charakterystycznie pozbawione zrębu.
Mimo kariotypu 46,XY i gonad o typowym wyglądzie jąder (być może zmienionych podobnie jak u pacjentów z wnętrostwem), przypisanie płci żeńskiej jest niekwestionowane z powodu całkowicie żeńskiego fenotypu oraz dlatego, że niewydolność narządów końcowych uniemożliwia endokrynologicznie wytwarzaną maskulinizację. Potwierdzenie rozpoznania jest kluczowe, ponieważ zespół ten wiąże się ze znaczną częstością występowania nowotworów złośliwych gonad.
Nowotwory złośliwe określane są jako germinoma lub, bardziej poprawnie, seminoma, ponieważ guzy te powstają w jądrze. Najmłodszy odnotowany wiek wystąpienia to 14 lat. Ogólna częstość występowania nowotworów złośliwych gonad wynosi około 6%, przy czym w wieku 50 lat wzrasta do ponad 30%. Opisywane są guzy z komórek Sertoliego i Leydiga. Gruczolaki cewkowo-komórkowe, również dość częste, mają potencjał złośliwy, ponieważ opisywano transformację nowotworową.
Nie ma zgody co do najlepszego czasu wykonania gonadektomii. Scully zaleca usunięcie gonad po okresie dojrzewania. (Pokwitanie występuje normalnie, ponieważ kompletna przysadka dziewczyny jest niewrażliwa na androgeny). Z kolei doświadczenie The Children’s Hospital of Philadelphia wskazuje na wczesne usunięcie jąder, ponieważ zachorowalność u małego dziecka jest minimalna.
Zmiany przedpokwitaniowe łatwo wywołać za pomocą substytucji hormonalnej, która jest wymagana u wszystkich pacjentów po gonadektomii. Chociaż później może być wymagana waginoplastyka, wiele dziewcząt ma adekwatną pochwę, niewymagającą leczenia lub ewentualnie tylko poszerzenia pochwy.
Częściowy zespół niewrażliwości na androgeny
Niekompletna postać niewrażliwości na androgeny również występuje. Pacjenci ci wykazują spektrum zewnętrznych narządów płciowych od bardzo kobiecych (np. zespół Lubsa) do coraz bardziej męskich (np. zespół Gilberta-Dreyfusa) do najbardziej męskich (np. zespół Reifensteina).
Diagnoza niepełnej niewrażliwości na androgeny jest sugerowana przez podwyższony poziom LH, z poziomami DHT w osoczu i aktywnością 5-alfa-reduktazy w fibroblastach skóry narządów płciowych. Egzogennie podawane androgeny nie powodują odpowiedniej wirylizacji, dlatego niepełna niewrażliwość na androgeny nie budzi wątpliwości co do preferowanej płci dziecka. Wczesna gonadektomia i feminizująca genitoplastyka są zalecane w okresie niemowlęcym.
Niedobór 5-alfa-reduktazy
Płód 46,XY z prawidłowymi jądrami, ale z brakiem enzymu 5-alfa-reduktazy w komórkach zewnętrznych narządów płciowych i zatoki moczowo-płciowej nie może produkować DHT. Dlatego też płód rodzi się z minimalnie wirylizowanymi zewnętrznymi narządami płciowymi (np. pseudowaginalny perineoscrotal hypospadias), chociaż płód zazwyczaj ma pewien stopień powiększenia prącia, odzwierciedlający bezpośrednie działanie testosteronu.
Uderzającą cechą u tych pacjentów jest ekstremalna wirylizacja w okresie dojrzewania, przypuszczalnie spowodowana bezpośrednim działaniem testosteronu na prącie. W okresie dojrzewania, wzrost prącia jest dramatyczny, a jednostka rozwija męski głos i masę mięśniową. Jedyne cechy, które się nie rozwijają, to te, które zależą od DHT (np. powiększenie gruczołu krokowego, owłosienie twarzy, trądzik). Spektrum niedoboru 5-alfa-reduktazy najwyraźniej występuje w różnych rodowodach, co prawdopodobnie odpowiada za niektóre z różnic w fenotypach obserwowanych w niemowlęctwie.
Diagnoza tego niedoboru może być potwierdzona u pacjenta z kariotypem 46,XY przez obecność wysokiego stosunku testosteronu do DHT w surowicy. W ciągu pierwszych 60 dni życia u niemowląt dochodzi do gwałtownego wzrostu LH, co eliminuje konieczność przeprowadzenia stymulacji ludzką gonadotropiną kosmówkową (hCG), która może być przydatna do wyolbrzymienia charakterystycznego dla tego zespołu stosunku testosteronu do DHT. Zakres referencyjny stosunku testosteronu do DHT wynosi 8-16:1, podczas gdy pacjenci z niedoborem 5-alfa-reduktazy charakteryzują się stosunkiem większym niż 35:1.
Metabolity moczowe testosteronu i DHT mogą być wykorzystane do ustalenia rozpoznania w podobny sposób. Imperato-McGinley i wsp. oraz Saenger i wsp. wykazali, że hodowlane fibroblasty skóry wykazują zmniejszoną aktywność 5-alfa-reduktazy.
Przypisanie płci u tych pacjentów było przedmiotem dyskusji z powodu znacznej wirylizacji, która występuje w okresie dojrzewania. Glassberg twierdził, że wszyscy pacjenci powinni być wychowywani jako mężczyźni. Inni nie zgadzają się z tym i podzielają zdanie Saengera, że tylko najbardziej skrajnie wirylizowane niemowlęta powinny mieć przypisaną płeć męską. Wyniki chirurgicznej operacji maskulinizującej u łagodnie wirylizowanego niemowlęcia są słabe, a ciężar dorastania z nieodpowiednimi narządami płciowymi wydaje się mało uzasadniony. W związku z tym zwykle zaleca się gonadektomię i genitoplastykę feminizującą.
Częściowa dysgenezja gonad
Częściowa dysgenezja gonad może być sklasyfikowana jako 46,XY DSD lub DSD chromosomów płciowych, jeśli występuje mozaicyzm (45,X/46,XY). Schorzenia te reprezentują spektrum zaburzeń, w których gonady są nieprawidłowo rozwinięte. Zazwyczaj co najmniej jedna gonada jest albo dysgenetyczna, albo jest smugą. Na przykład, w mieszanej dysgenezji gonad (MGD), gonada smugowa jest zwykle obecna po jednej stronie, a jądro (zwykle dysgenetyczne) po stronie przeciwnej.
W 1967 roku Federman użył terminu dysgenetyczny pseudohermafrodytyzm męski (DMP) do opisania pacjentów z obustronnie dysgenetycznymi jądrami i niepełną wirylizacją wewnętrznych przewodów płciowych i zewnętrznych narządów płciowych. Federman wskazał na podobieństwa w kariotypie, histologii gonad i fenotypie, które dzielą tę grupę z pacjentami z MGD i tymi z jajnikowym DSD.
Jądro dysgenetyczne histologicznie wykazuje niedojrzałe i hipoplastyczne kanaliki jądrowe w zrębie charakterystycznym dla tkanki jajnikowej, ale pozbawionym oocytów. Zrąb ten ma wygląd zrębu obserwowanego w gonadach smugowych i może pomóc wyjaśnić podobieństwa tych zespołów. Federman opisał spektrum wadliwego różnicowania jąder, z gonadą smugową na jednym końcu spektrum i jądrem dysgenetycznym leżącym pomiędzy gonadą smugową a prawidłowym jądrem.
Pacjenci z MGD mają gonadę smugową po jednej stronie z jądrem po przeciwnej stronie. Chociaż stopień wirylizacji jest różny, wszystkie pacjentki mają pochwę i macicę, a większość ma jajowód, przynajmniej po stronie smugi.
Większość pacjentów z MGD ma mozaikowy kariotyp, 45,X/46,XY. Cechą charakterystyczną dla pacjentów z kariotypem 45,X jest niski wzrost. Pacjentki, które nie mają wewnętrznych pozostałości müllera, zazwyczaj nie mają komponentu 45,X.
Złośliwość gonad jest ryzykiem, gdy w kariotypie obecny jest chromosom Y. W MGD można się spodziewać, że 25% gonad, w tym gonady smugowe, ulegnie przemianie złośliwej, najczęściej do gonadoblastoma, chyba że u pacjenta wykonano gonadektomię przed osiągnięciem dorosłości. Oprócz gonadoblastoma mogą rozwijać się seminoma i raki z komórek embrionalnych. W niewielkiej serii doniesień 15-30% pacjentów z DMP miało nowotwory złośliwe, najczęściej gonadoblastoma. Wczesna gonadektomia wydaje się rozsądna, ponieważ guzy mogą pojawić się w pierwszej dekadzie życia w obu zespołach.
Przypisanie płci pacjentom z DMP i MGD pozostaje przedmiotem dyskusji. Na przykład, Glassberg, zauważając, że nie odnotowano żadnego przypadku rozwoju guza w całkowicie zstąpionym jądrze u pacjenta z MGD lub DMP, argumentował za przypisaniem płci męskiej pacjentom, którzy są wystarczająco wirylizowani. Jednakże Rajfer i Walsh woleli przypisać płeć żeńską pacjentom z MGD, ponieważ macica i pochwa są zawsze obecne, a połowa pacjentów jest wyraźnie krótka i ma wysoką częstość nieodpowiedniej wirylizacji zewnętrznej.
Wsparcie estrogenowe jest wymagane, jeśli te pacjentki są wychowywane jako kobiety. Jeśli macica pozostaje na swoim miejscu, należy pamiętać, że nieopresorbowane estrogeny mogą zwiększać częstość występowania raka endometrium; dlatego u tych pacjentek należy stosować cykle z kombinacją estrogenu i środka progestagennego.
Czysta dysgenezja gonad
Ta klasa DSD, z obustronnymi gonadami smugowymi występującymi jako zręby jajnika bez oocytów, zwykle pozostaje nierozpoznana u noworodków, ponieważ fenotyp jest zwykle całkowicie żeński.
Pacjentki zwykle pojawiają się w okresie dojrzewania, w którym nie przechodzą normalnych zmian pokwitaniowych. Dziewczęta z zespołem Turnera (45,XO) można wykryć wcześniej, zwracając uwagę na charakterystyczne anomalie towarzyszące: niski wzrost, wrzecionowatość szyi i szeroko rozstawione brodawki sutkowe. Ani zespół Turnera, ani typ 46,XX czystej dysgenezji gonad nie wydają się być związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia nowotworów gonad. Terapia u tych dzieci ogranicza się przede wszystkim do odpowiedniego wsparcia estrogenami i progesteronem.
Typ 46,XY czystej dysgenezji gonad stanowi inny problem, ponieważ obustronne gonady smugowe niosą ze sobą znaczny potencjał złośliwości. U prawie jednej trzeciej pacjentów rozwija się dysgerminoma lub gonadoblastoma; dlatego też gonadektomia staje się ważna zaraz po rozpoznaniu.
Zespoły czystej dysgenezji gonad stanowią okazję do poradnictwa genetycznego. Zespół Turnera pojawia się sporadycznie, co sugeruje błąd postzygotyczny; jednakże typ 46,XX czystej dysgenezji gonad wydaje się mieć autosomalne recesywne przekazywanie, a typ 46,XY jest najwyraźniej cechą recesywną sprzężoną z układem X.