Rozwój krajowej odmiany kałasznikowa rozpoczął się w 1959 roku, a pierwszymi modelami zgłoszonymi przez Zastavę do wojskowych prób polowych były karabiny wczesnej serii M64 (lub M59) z frezowanymi odbiornikami, z gwintowanymi lufami, znanymi z Zastavy chwytami, odcięciami gazów do wystrzeliwania granatów i kilkoma innymi różnicami w stosunku do podstawowej konstrukcji AK, takimi jak przytrzymywacz rygla po prawej stronie komory zamkowej i uchwyt ładowania, który różnił się od innych modeli AK. Chociaż osiągi były zadowalające, wojsko jugosłowiańskie nie przyjęło tego karabinu jako standardowego uzbrojenia piechoty.
W 1970 roku dano zielone światło na rozpoczęcie finansowanej przez armię masowej produkcji serii AP M70 i M70 A (Automatska Puška Model 1970, „Automatic Rifle Model 1970”), z których M70 A był wersją ze składanym magazynkiem. Stał się on standardową bronią w Jugosłowiańskiej Armii Ludowej w 1970 r.
Przed wyprodukowaniem większych modeli tych karabinów, środki redukcji kosztów w produkcji spowodowały usunięcie wewnętrznej blokady rygla i przeniesienie jej na chwytak magazynka. Zmiana ta wyeliminowała ewentualne przyspieszenie procedury przeładowania (ze względu na zamykanie się rygla po wyjęciu magazynka), ale pozwoliła operatorowi na łatwiejszą identyfikację, czy aktualny magazynek jest pusty. Niektóre karabiny były również wyposażone w karbowane pokrętło selektora, które umożliwiało zablokowanie rygla do tyłu poprzez zamknięcie osłony przeciwpyłowej na uchwycie ładowania. Ponadto, zwykłe umieszczanie lufy poprzez gwintowanie w komorze zamkowej zostało zastąpione tańszą metodą wciskania lufy w komorę zamkową. Karabiny produkowane z tymi nowymi rozwiązaniami znane były jako modele AP M70 B (wersja ze stałą baką) i M70 AB (wersja ze składaną baką). Podobnie jak w przypadku serii karabinów automatycznych M70, modeli tych nie udało się wyprodukować w większych ilościach, zanim dalsze środki oszczędnościowe w produkcji nie doprowadziły do powstania kolejnego modelu.
Tym razem frezowany odbiornik zastąpiono odbiornikiem wytłoczonym z gładkiej blachy stalowej o grubości 0,9 mm.Tym razem frezowana komora spalania została zastąpiona komora spalania wytłoczona z gładkiej blachy stalowej o grubości 0,9 mm, reduktor szybkostrzelności został dodany do grupy spustowej, a hamulec wylotowy zastąpił nakrętkę wylotową, która pierwotnie znajdowała się w dwóch poprzednich modelach; wyprodukowane modele to AP M70B1 (stała komora spalania) i M70 AB1 (składana komora spalania).
Te modele ostatecznie również nie trafiły do masowej produkcji, zanim ostateczne zmiany w konstrukcji karabinu M70 zaowocowały modelami AP M70 B2 (stała komora spalania) i M70AB2 (składana komora spalania). Te dwa ostatnie modele charakteryzowały się grubszą o 1,5 mm (0,06 cala) tłoczoną komorą odbiorczą i wybrzuszonym przednim drążkiem, co miało na celu wzmocnienie karabinu, aby był on bardziej odpowiedni do częstego wystrzeliwania granatów. Te dwa modele stały się najczęściej produkowanymi karabinami z serii M70, a tym samym najczęściej używanymi modelami przez JNA, a także inne wojska i różne grupy zbrojne walczące w wojnach jugosłowiańskich w latach 90-tych. Zestawy części importowane do USA posiadają jednak oznaczenia, które wydają się być sprzeczne z ostateczną nazwą modelu fixed stock. Na tych zestawach, wybrzuszony, grubiej wytłoczony model odbiornika jest w rzeczywistości modelem M70B1.
Wszystkie modele M70 posiadają możliwość wystrzeliwania granatów z odcięciem gazu, wydłużoną drewnianą osłonę z 3 szczelinami chłodzącymi, żelazne przyrządy celownicze z podnoszonymi elementami podświetlającymi, początkowo wypełnionymi fosforem, a później trytem (który jest używany w obecnie produkowanych M70), aby poprawić celowanie w nocy; tłok, który utrzymuje pokrywę odbiornika na miejscu podczas wystrzeliwania granatów, oraz lufę bez chromu. Przełączniki wyboru ognia mają oznaczenia R dla ognia automatycznego (R jak rafalna, „burst fire”) i J dla ognia półautomatycznego (J jak jedinačna, „single”). Na rynku amerykańskim, karbowana dźwignia bezpieczeństwa i magazynek z blokadą otwarcia zamka były naśladowane przez wiele firm jako akcesoria dla innych AK. Podjęto również co najmniej jedną próbę odtworzenia oryginalnej wewnętrznej blokady rygla.
M70 i wszystkie jego odmiany zostały dobrze przyjęte przez żołnierzy zawodowych i poborowych Jugosłowiańskiej Armii Ludowej. Nosił przydomki „Ciganka” i „Srpkinja”, oznaczające odpowiednio Cygankę i Serbkę, ze względu na ciemne wykończenie jego metalowych części.