Tank
Elevation (uitgebracht 25 oktober 2019)
We hebben net teruggekeken op de beste muziek van het afgelopen decennium en eerlijk gezegd zijn de afgelopen 10 jaar een rare en verwarrende tijd geweest voor R&B.
Ik heb tot de dood gesproken over de evolutie van R&B in de afgelopen jaren en laten we reëel zijn – evolutie is een noodzakelijke eigenschap om te overleven. En weinig muziekveteranen hebben een decennium van veranderingen zo goed doorstaan als Tank.
Van het proberen om de vergane glorie van zijn bejubelde 2007 Sex, Love & Pain te heroveren met gemengde resultaten; tot de opkomst en ondergang van de veelbesproken TGT-supergroep; en, het meest beruchte rijden op de eindeloze valgolf naar het grootste commerciële succes van zijn carrière, in voor- en tegenspoed, heeft Tank heruitvinding onder de knie.
In de afgelopen 10 jaar heeft hij R&B-fans hoop gegeven. Hij heeft ze frustratie gegeven. Maar aan het eind, heeft hij overleefd. Veel van zijn tijdgenoten kunnen niet hetzelfde zeggen.
Maar de prijs van dat overleven, in mijn ogen, is gekomen ten koste van wat ons in de eerste plaats van Tank deed houden – zijn klassieke soulvolle songwriting heeft een achterbank genomen voor de hete geluiden van het moment.
Er is een reden waarom fans nog steeds schreeuwen om Sex, Love & Pain-era Tank, een album van meer dan een decennium oud, maar, naast de single, geen drie nummers kunnen noemen van Savage, dat slechts twee jaar geleden landde. Kortetermijnsucces houdt niet altijd stand.
Tank probeert het verschil te verdelen met Elevation, zijn negende studioalbum dat Tank’s klassieke geluid probeert te verzoenen met zijn nieuw gevonden trappin’ manieren.
Herken je de fusion-dans uit Dragon Ball Z?
Als Tank’s Sex, Love & Pain 1 album de fusion-dans zou doen met zijn Sex, Love & Pain 2 album, zou Elevation hun uiteindelijke vorm zijn.
De eerste helft van Elevation zou net zo goed Savage da Sequel genoemd kunnen worden. Buiten een vreemde gesproken woord intro van Omari Hardwick (die in theorie cool is, maar met bijna vier minuten veel te lang aansleept) neemt Trap Tank onmiddellijk het podium in, samen met enkele van de slechtste trekjes die ermee gepaard gaan. De vervormde vocalen op het titelnummer, de formule-achtige rap flow van “Champion,” en de oog-rolling teksten van “No Cap” – “you walk a mile to get the D, four laps/I’ll roll the dice and bet it all, no crap.”
Eigenlijk, een heleboel onzin, playa.
“Dirty” is een narcoleptische versie van Tank’s laatste grote hit “When We” en is volslagen saai. Ik geef echter de voorkeur aan de remix, die aan het eind van de LP is geplakt. Het heeft twee pluspunten – het brengt veel meer energie naar het feest en het is ook behoorlijk zwaar gejat van Keith Sweat’s “Twisted.” Als je gaat stelen, steel dan van de beste.
En voordat de boo birds in mijn mentions rennen om te schreeuwen “wHy U aLwAyZ hAtIn On TrAp,” de “Dirty” remix bewijst dat trap niet altijd slecht is in theorie. Nog meer bewijs nodig? “WWJD” lijkt volslagen belachelijk aan de oppervlakte, maar wanneer de zangerige zang van Tank gecombineerd wordt met een van de interessantste beats die ik in maanden gehoord heb (het klinkt alsof iemand op de achtergrond het oude videospel Simon speelt – jaren ’80 baby’s weten wat ik bedoel) zorgt dat voor een behoorlijk inventieve track.
Trap met een vleugje originaliteit kan ik wel mee leven. Repetitieve, oninventieve trap kan ik niet.
De tweede kant Elevation raakt aan de andere kant van Tank’s Harvey Dent-achtige persona en voelt als een ode aan zijn klassieke sound. Tank brengt de homie Keith Sweat en de ondergewaardeerde Candice Boyd voor “Do You,” en terwijl het sterk is, voelt het een beetje meer als een Keef nummer dan een Tank plaat. Misschien komt het omdat Keith zo goed werkt met vrouwelijke gasten. Major en Luke James duiken op voor “You Mean More” en dit is het soort vocale showcase dat Tank tot een R&B-grootheid maakte. Luke James steelt hier ABSOLUUT de show en ik ben woedend dat jullie hem geen ster hebben gemaakt; in plaats daarvan hebben jullie hem laten rondlopen in die vreselijke show Star.
Andere collabo’s zijn prima, maar bereiken niet helemaal de hoogten van deze twee. “Somebody Else” met Jojo heeft potentieel, maar raakt nooit de volgende versnelling. “This” probeert de passie te brengen, maar net als de eerste mist het een vonk om het, ahem, te verheffen – Shawn Stockman’s vluchtige cameo en Ghost die nogmaals terugkomt om zijn Def Poetry Jam schtick te doen doen het niet helemaal.
“Our Song,” echter, valt echt op met zijn simplistische schoonheid. In feite is het zo traditioneel dat het niet op zijn plaats voelt in Elevation’s schizofrene sonische landschap.
Geef Tank krediet voor het proberen om beide kanten van zijn fanbase te behagen met Elevation. Maar hier is het probleem – zoals ze je verteld in de zondagsschool, proberen om twee meesters te dienen zelden werkt. Het is een album dat duidelijke hoogtepunten heeft en perfect is als je het type bent dat graag een paar tracks uitkiest om je eigen playlist samen te stellen. Maar als je dit album beoordeelt als een totaal corpus van werk (wat we hier doen), mist het de samenhang van de sterkere LP’s van Tank.
Verandering is goed. Evolutie is noodzakelijk. Maar Tank is nog steeds proberen om die sweet spot te vinden tussen zijn verleden en toekomst.
Beste tracks: “Do You”, “You Mean More”, “WWJD”
3 sterren van de 5
