Alai

Een van de meest invloedrijke populaire zangeressen, werkte Waters’ vroege carrière in het vaudeville. Als gevolg daarvan was haar repertoire breder georiënteerd en populairder dan dat van veel van haar tijdgenoten. Naar verluidt was zij de eerste zangeres die W.C. Handy’s “St. Louis Blues” in het openbaar vertolkte, en later populariseerde ze door blues en jazz beïnvloede songs als “Stormy Weather” en “Travelin’ All Alone”, en scoorde ze ook een groot succes met “Dinah”. Ze nam voor het eerst op in 1921, en op haar vroege sessies werd ze begeleid door artiesten als Fletcher Henderson, Coleman Hawkins, James P. Johnson, en Duke Ellington. Belangrijk voor haar acceptatie in blanke kringen was dat ze ook opnam met Jack Teagarden, Benny Goodman, en Tommy Dorsey.

Waters vertolkt “Heat Wave” in Irving Berlin’s “As Thousands Cheer.”

Vanaf het einde van de jaren ’20 verscheen Waters in verschillende Broadway-musicals, waaronder “Africana”, “Blackbirds of 1930”, “Rhapsody in Black”, “As Thousands Cheer”, “At Home Abroad” en “Cabin in the Sky”, waarin ze verschillende diverterende songs introduceerde, zoals “I’m Coming Virginia,”Baby Mine’, ‘My Handy Man Ain’t Handy No More’, ‘Till the Real Thing Comes Along’, ‘Suppertime’, ‘Harlem on My Mind’, ‘Heat Wave’, ‘Got a Bran’ New Suit’ (met Eleanor Powell), ‘Hottentot Potentate’, en ‘Cabin in the Sky’.” In de jaren ’30 stopte ze de show regelmatig in de Cotton Club in Harlem met “Stormy Weather,” en verscheen in Carnegie Hall in 1938. Ze speelde een paar dramatische rollen in het theater, en verscheen in verschillende films, waaronder “On with the Show,” “Check and Double Check,” “Gift of the Gab,” “Tales of Manhattan,” “Cairo,” “Cabin in the Sky,” “Stage Door Canteen,” “Pinky,” “Member of the Wedding,” en “The Sound and the Fury.” In de jaren ’50 was ze een tijdje te zien in de Amerikaanse televisieserie BEULAH, en had haar eigen Broadway show, “An Evening with Ethel Waters” (1957).

Tijdens de jaren ’60 en tot halverwege de jaren ’70 zong ze als lid van de organisatie die evangelist Billy Graham begeleidde. Hoewel minder hoog aangeschreven in blues en jazz kringen dan Bessie Smith of Louis Armstrong, overschreed Waters in de jaren ’30 de grenzen van deze muzikale vormen met een veel groter effect dan een van deze artiesten en verspreidde haar invloed door de populaire muziek. Talloze jonge talenten imiteerden haar verfijnde, zangerige zangstijl en haar nalatenschap leefde voort in het werk van uitstekende en, ironisch genoeg, vaak bekendere opvolgers, zoals Connee Boswell, Ruth Etting, Adelaide Hall, Mildred Bailey, Lee Wiley, Lena Horne, en Ella Fitzgerald. Zelfs Billie Holiday (van wie Waters niet erg onder de indruk was, met het commentaar: “Ze zingt alsof haar schoenen te strak zitten”), erkende haar invloed. Waters’ carrière was een les in vastberadenheid en innerlijke gedrevenheid. Ze was een levendige, levenslustige zangeres met een lichte, innemende stem die vaak “witter” klonk dan de meeste van haar tijdgenoten. Haar verschrikkelijke kinderproblemen en moeilijke jeugd, beschreven in het eerste deel van haar autobiografie, HIS EYE IS ON THE SPARROW, werden overwonnen door doorzettingsvermogen en de toepassing van haar grote talent.

Volgende lectuur:
HIS EYE IS ON THE SPARROW, Ethel Waters.
Tot ME IT’S WONDERFUL, Ethel Waters.