Alai

Er zijn zijn weinig momenten in mijn leven die ik me dierbaarder herinner dan de eerste keer dat ik een telefoontje kreeg uit het 617-gebiedsnummer en mijn iPhone het nummer vastpinde in Boston, MA. Ik was midden in een gesprek met iemand op school toen ik naar beneden keek naar mijn trillende telefoon en riep: “Holy sh*t!” Ik had me pas een maand eerder aangemeld bij Harvard University, maar ik wist niet echt of ik een kans maakte.

Het bleek dat de persoon aan de andere kant van dat telefoontje een professor was die wilde dat ik naar Harvard zou komen voor een interview. Ik. Harvard.

Tot op dat moment, was naar Harvard gaan mijn droom geweest. Ik vertelde mensen dat het mijn ultieme doel was, en ik voelde me gek dat ik het zei. Wie weet wat ze dachten? Mijn ouders hebben niet afgestudeerd aan de universiteit. Verdomme, ik heb amper de middelbare school afgemaakt. Ik ging naar een staatsschool voor college. Maar als ik al die twijfels serieus had genomen, had ik dat telefoontje nooit gekregen. En zonder een beetje zelfvertrouwen, zou ik nooit zijn aangenomen.

Maar er is meer voor nodig dan zelfvertrouwen alleen. Er zijn nog een paar andere dingen die je moet doen.

Hoewel iedereen je misschien iets ander advies geeft, ben ik hier om je te helpen als ik kan. Naar mijn mening zijn er bepaalde basisprincipes die van cruciaal belang zijn.

Dus, dit zijn de VIER BELANGRIJKSTE PRINCIPES die ik heb geïdentificeerd over hoe je Harvard kunt binnenkomen voor een grad school:

Dit klinkt misschien voor de hand liggend, maar je zou verbaasd zijn hoeveel hooggekwalificeerde studenten zich gewoon niet aanmelden. Ze kunnen daar veel goede redenen voor hebben, zoals geen winter in New England willen meemaken (dat snap ik!) of ergens anders heen willen, maar gevoelens van ontoereikendheid zijn verreweg de meest voorkomende.

De lage acceptatiepercentages kunnen je intimideren. Maar weet je hoe groot je kans is om aangenomen te worden als je je niet aanmeldt? Spoiler: Die is nul.

Plus, de acceptatiepercentages zijn veel hoger voor Harvard’s grad programma’s dan voor undergrads (voor undergrads was het vorig jaar slechts 4,6%!). In mijn programma, bijvoorbeeld, wordt ongeveer 10% geaccepteerd. Ik heb gehoord van andere programma’s waar meer dan 30% van de aanvragers wordt geaccepteerd. Maar het probleem met acceptatiepercentages is dat sommige aanvragers geen enkele kans hebben om toegelaten te worden, en dit haalt het gemiddelde naar beneden. Deze mensen hebben misschien onvoldoendes in de lessen op hun gekozen gebied, of ze hebben fouten gemaakt in hun aanvraag. Misschien hebben ze een doelverklaring ingestuurd waarin staat hoe graag ze naar Duke willen (ik heb gehoord dat dit echt is gebeurd!).

Maar toch, mensen die de eerste keer niet worden toegelaten, kunnen hun aanvraag verfijnen en zich opnieuw aanmelden – als dit iets is wat ze willen doen.

Dit is mijn oprechte advies: Als je het goed hebt gedaan op de universiteit, heb je automatisch een betere kans dan wat de acceptatiegraad ook mag zijn. Dus doe jezelf een plezier en gewoon solliciteren (maar blijf lezen, want er zijn andere belangrijke adviezen om te overwegen, ook).

Ik was zeker niet de slimste undergrad aan de Oregon State University. Zeker, ik had veel sterke punten op mijn cv. Ik haalde constant tienen in mijn lessen, ik had onderzoekservaring, en ik had sterke aanbevelingsbrieven. Maar veel van mijn medestudenten hadden dat ook.

Dus wat scheidde mij van hen?

Ik schreef me in voor Harvard en zij niet.

Het zal je misschien verbazen dat de meeste afgestudeerden aan Harvard nooit dachten dat ze zouden worden toegelaten. Ze zijn niet allemaal naar prestigieuze universiteiten gegaan. Ze kwamen niet allemaal van rijke ouders of hadden familieleden die alumni waren. Ze hadden ook niet allemaal 4.0’s of een hoge score op de GRE’s. En ze kwamen niet allemaal uit de Verenigde Staten. Maar ze hadden allemaal één ding gemeen: ze solliciteerden.

Tel jezelf nooit uit

Een belangrijke reden dat mensen denken dat ze geen kans hebben, is dat ze EEN zwak punt vinden dat ze op hun cv denken te hebben. Ze denken misschien dat hun cijfers niet goed genoeg zijn, dat hun GRE-scores maar middelmatig zijn, dat ze niet genoeg onderzoekservaring hebben, dat hun opleiding niet overdraagbaar is, of dat ze niet slim genoeg zijn. Ik dacht deze dingen op een gegeven moment ook.

Probeer niet – ik herhaal – probeer NIET om jezelf in de gedachten van de toelatingscommissies te verplaatsen. Je zult niet in staat zijn om erachter te komen wat ze precies zoeken en je zult niet weten wie er naar je aanvraag zal kijken. Ik garandeer je dat je veel harder bent voor jezelf dan iemand anders voor jou zal zijn. Je hoeft niet perfect te zijn.

Wat ik tegen mezelf zei was het volgende:

Echte mensen gaan naar Harvard. Dus waarom zou ik dat niet kunnen?

Dit was mijn mantra voor minstens twee jaar. Het moedigde me aan om mijn uiterste best te doen en dan te solliciteren. De rest liet ik over aan de geest van het universum.

En toen ik hier kwam, raad eens? De andere studenten op Harvard waren echte mensen. Het waren niet allemaal genieën. Vergeet wat je in de films ziet. Op Harvard zul je eraan moeten wennen dat je niet altijd de beste bent, maar ik garandeer je dat als je het goed hebt gedaan, je het hier geweldig zult doen.

Ik heb geleerd dat geen enkel onderdeel van je aanvraag je kan diskwalificeren – tenminste, als dat redelijk is. Het blijkt bijvoorbeeld dat mijn opleiding helemaal niet zoveel waarde hecht aan de GRE’s (in feite vragen ze er niet eens meer om voor nieuwe sollicitanten). Ze legden de meeste nadruk op onderzoekservaring, aanbevelingsbrieven, en de doelverklaring.

Ze keken ook naar de wel-rondheid van het inkomende cohort. Hoewel ik het op dat moment niet wist, had ik een specifieke onderzoeksinteresse en waren er een paar professoren die met mij wilden werken.

Het is onmogelijk dat ik deze dingen had kunnen weten. In feite was de gedachte dat een Harvard professor met mij zou willen werken nauwelijks voorstelbaar.

Dus wat moet je hier nu van denken? Natuurlijk moet je goede cijfers hebben, misschien behoorlijke GRE-scores, je moet waarschijnlijk enige praktijkervaring hebben, en je aanbevelers moeten je sterke kanten kennen en over je potentieel spreken. En je moet een overtuigende doelverklaring hebben. Maar misschien heb je alleen een combinatie van deze dingen nodig – niet allemaal.

Bedenk: Echte mensen gaan naar Harvard. En ik denk dat jij ook een echt mens bent.

Vind een programma dat bij je past

Dit is misschien nog wel het moeilijkste om op Harvard te komen. Je moet een idee hebben van wat je wilt studeren, en je moet een verhaal hebben waarom je dat specifieke onderwerp aan deze specifieke school wilt studeren. Praat met andere studenten aan je universiteit. Doe vrijwilligerswerk in een onderzoeksgroep terwijl je undergrad bent (maar probeer betaald te krijgen voor je tijd, indien mogelijk!). Vraag professoren om hun hulp over hoe je een specifiek gebied te identificeren en wat voor soort programma’s je zou kunnen aanvragen.

Dit kan enige tijd en wat reflectie, maar het zal zeer belangrijk zijn wanneer je beschrijft waarom je wilt deelnemen aan een specifiek programma.

Je hoeft niet precies te weten wat je gaat studeren voordat je je aanmeldt. Je zult waarschijnlijk toch van gedachten veranderen als je hier eenmaal bent. De meeste programma’s stellen bepaalde eisen aan de vakken en laten je verschillende onderzoeksgroepen uitproberen voordat je een definitieve keuze maakt. Hun doel is om je te helpen je interesses te identificeren en te ontwikkelen.

Je zou toch een algemeen idee moeten hebben. Zoals:

Ga je je aanmelden voor programma’s in psychologie of neurowetenschappen? Creatief schrijven of sociologie? Biomedisch wetenschappelijk onderzoek of scheikunde? Je snapt het wel.

Het kan ook zijn dat je niet veel directe ervaring met het onderwerp hoeft te hebben. Het zou je verbazen hoeveel musici er naar ingenieursopleidingen gaan en hoeveel basisbiologen er naar computerprogramma’s. Als je in je eerste jaar in een lab met drosophila’s hebt gewerkt, maar denkt dat je in je doctoraalstudie met muizen wilt werken, is dat geen probleem. Als je in het verleden met kinderen hebt gewerkt, maar in de toekomst volwassenen wilt bestuderen, is dat ook geen probleem. Misschien hoef je alleen maar aan te tonen dat je aanleg hebt om nieuwe dingen te leren.

Het is misschien moeilijker om een of ander onderwerp uit de lucht te plukken en te zeggen: “Ik word astronaut”, zonder eerst een paar discrete stappen te hebben gezet. Maar als je een paar relevante lessen volgt, een soortgelijk project in een stage doet, of wat-dan-ook, kun je nog steeds je zaak bepleiten. Het zou je verbazen hoeveel van je vaardigheden overdraagbaar worden geacht en hoeveel waarde Harvard hecht aan diversiteit. Ze willen geen robots. Ze willen je opleiden tot de beste jij die je kunt zijn (hoe afgezaagd dat ook klinkt).

Dus, ik zou zeggen dat zolang je enige basiskennis over het gebied hebt en je je zaak kunt bepleiten, veel grad-programma’s je graag in overweging zouden nemen. Multidisciplinair onderzoek is tenslotte de toekomst. En vergeet niet: je gaat naar de universiteit om te leren.

Dit spreekt misschien voor zich, maar er zijn twee belangrijke redenen waarom doctoraalprogramma’s vaak zoveel moeite doen om hun webpagina’s op te smukken: 1) ze willen nuttige informatie geven aan potentiële studenten, en 2) ze willen mensen zoals jij aantrekken om zich aan te melden. Gebruik deze bronnen. Als je niet zeker weet of je over de vereiste ervaring beschikt, stuur hen dan een e-mail. Als je vragen hebt, stel ze.

Ook belangrijk: Als je denkt dat je onderzoek gaat doen in de grad school, moet je een programma vinden met ten minste twee professoren met wie je zou willen werken. Stuur de professoren een e-mail om een of twee vragen te stellen (zoals of ze aankomende studenten zullen adviseren). Je zult verbaasd zijn hoeveel er terugmailen (zolang je ze kort houdt!). Maar zelfs als ze niet reageren, kun je nog steeds op je aanvraag aangeven wanneer en met wie je contact hebt opgenomen – en je ziet eruit als een slechterik die weet wat ze/hij wil.

Be authentic

I hate to break it to you, but grad school will likely be the hardest thing you’ve ever done in your life.

Er zijn ups, er zijn downs, er zijn meer downs, en dan zijn er nog meer downs. En dan heb je een opleving. Je moet volhouden. Maar dit komt vaak voor, zelfs als je van je opleiding houdt.

Het klinkt misschien gek, maar 25% van de studenten in mijn cohort stopte binnen twee jaar na aanvang met ons doctoraalprogramma. Ja, ze zijn gestopt met Harvard. Nee, ze deden het niet omdat ze een bedrijf van $1 miljard in Californië begonnen. Ze deden het omdat het niet bij hen paste. Niet elk programma is geschikt voor elke persoon.

Dus, hoe zorg je ervoor dat dit jou niet overkomt? Tijdens de sollicitatieprocedure zul je in de verleiding komen om jezelf te laten klinken als iemand die je niet bent. U zou kunnen denken aan praten over hoe gepassioneerd u over iets bent, terwijl het u eigenlijk niets kan schelen. Dit is een vergissing.

Je moet kunnen beschrijven waarom je aan het specifieke programma wilt deelnemen. Je moet weten waarom je naar Harvard wilt en niet naar een andere school. En in hemelsnaam, je moet weten waarom je naar een school in het algemeen wilt. En zeg nooit dat je naar Harvard wilt omdat het Harvard is (ik heb dit bij heel veel mensen zien gebeuren).

Je hoeft niet precies te weten wat je wilt gaan doen als je afgestudeerd bent (al moet je wel een idee hebben). Je kunt in de verleiding komen om te doen alsof je in de academische wereld wilt blijven en op een dag professor wilt worden, maar dat hoef je niet te doen als je weet dat je dat niet wilt doen. Ik heb dat niet gedaan. Ik wist dat ik mijn wetenschappelijke doctoraat wilde gebruiken om het overheidsbeleid te beïnvloeden en ik was daar eerlijk over in mijn doelverklaring en tijdens mijn interviews. En de professoren reageerden daar goed op.

Je moet trouw blijven aan jezelf en eerlijk zijn tegen iedereen die bij het toelatingsproces betrokken is.

Op het laatst zei ik eerlijk tegen mezelf:

Als Harvard denkt dat ik niet geschikt ben, dan wil ik niet naar Harvard.

>

Je moet vertrouwen hebben in het proces, want zoals ik al eerder zei: grad school is te moeilijk om in een programma te zitten dat niet bij je past.

Aanvragen voor grad school zou een wederzijds proces moeten zijn, net zoals het aanvragen van een baan dat zou moeten zijn. Ik kan je garanderen dat je niet naar een opleiding wilt waar je niet goed past – zelfs niet als het op Harvard is. Want als je hier eenmaal bent, ben je gewoon een van de massa. Dan voel je je niet meer zo speciaal. En als je het hier haat, haat je je leven of stop je met studeren. Of allebei. Ik zou zeggen dat is een lose-lose.

In conclusie:

Toepassing. Reken jezelf niet uit. Zoek een programma dat bij je past. Wees authentiek.

Mijn undergrad onderzoeksadviseur definieerde wat een perfecte grad student maakt. Volgens hem zijn de beste studenten:

1) gepassioneerd
2) onafhankelijk en gemotiveerd
3) goede schrijvers

Als je mijn advies kunt opvolgen en tegelijkertijd kunt aantonen dat je een van deze kwaliteiten bezit – of, wat nog mooier is, als je ze alle drie bezit – dan ben je goud waard. Ik zou zelfs willen beweren dat dit goede tips zijn voor alles in het leven, en niet alleen voor hoe je Harvard binnenkomt.

Ik moet ook zeggen dat grad school een geweldige tijd kan zijn. Daarom is het zo belangrijk om een programma te vinden dat bij je past. Het is misschien een van de moeilijkste tijden van mijn leven, maar het zal zeker ook een van de beste zijn.

Tot slot nog iets dat ook heel belangrijk is:

Harvard is niet het allerbelangrijkste.

Er zijn nog andere fantastische scholen. De VS is de thuisbasis van veel van de beste scholen in de wereld. Tientallen. Misschien 50-100. Ik ken genoeg mensen die hun aanbod van Harvard hebben afgeslagen om elders te gaan studeren. Denk niet dat dit de enige manier is om succes te hebben.

We kunnen allemaal een geweldige opleiding krijgen, we kunnen allemaal een geweldige carrière hebben, en we kunnen allemaal de wereld veranderen – als dat dingen zijn die we willen.