Alai

De geschiedenis van de politieke ideologieën over ras, de herziening van de hypothesen over de biologische taxonomie van rassen in de wetenschappen, de verschillende benaderingen van ras in de filosofie, de complexiteit van racisme, en een zekere mate van onenigheid en verwarring onder deskundigen over raciale identiteiten, suggereren samen dat er voortdurende, duidelijke sociale problemen zouden zijn met betrekking tot ras. En natuurlijk zijn die er ook. Rassenidentiteiten, verschillen, relaties, overtredingen en onrechtvaardigheden, erkenning op basis van ras, ras in amusement, raciale vertegenwoordiging in de media, mode in verband met ras – dit zijn slechts enkele van de onderwerpen met betrekking tot ras die publieke aandacht krijgen in het begin van de eenentwintigste eeuw.

Wanneer “ras” in het nieuws is, aanvaardt het publiek het zonder meer. Iedereen weet wat het is, hoewel weinigen het kunnen definiëren of het geduld hebben om wetenschappelijke behandelingen ervan te doorstaan. Het hedendaagse sociale discours over ras kan beginnen met het accepteren van ongelijkheden als een normaal onderdeel van het gewone leven, maar wanneer oplossingen voor specifieke problemen worden geopperd, is de kans groot dat de discussie controversieel of omstreden wordt. Zowel het aanvankelijke besef als de daaropvolgende onenigheid komen vaak tot stand zonder voorafgaande diepgaande intellectuele overwegingen. Daarom is het soms goed om sommige voorbeelden zonder uitgebreide voorafgaande theorievorming te benaderen.

De auteurs in dit deel zijn zich er terdege van bewust hoe de onderwerpen of hedendaagse problemen die zij analyseren reeds in brede kring worden begrepen en bediscussieerd. Hun uitgangspunt is het gezonde verstand of de publieke opinie. Maar dat betekent niet dat wat zij te zeggen hebben louter (p. 422) een kwestie is van “toegepaste filosofie” of, in dit geval, toegepaste filosofie van ras. Integendeel, filosofische beschouwing van hedendaagse sociale kwesties met betrekking tot ras levert inzichten op die meer theoretisch gespecialiseerde aandacht kunnen inspireren of herzien.

Van 2012 tot 2015 hebben de massamedia en de sociale media de publieke aandacht gevestigd op een opeenvolging van politiemoorden op ongewapende jonge zwarte mannen, die volgden op lokale praktijken van racial profiling (het selecteren en oppakken van verdachten op basis van hun raciale uiterlijk). Deze incidenten leidden zeer zelden tot aanklachten of veroordelingen van de verantwoordelijke agenten. In die periode is nooit duidelijk geworden of de aanval van vaak op video opgenomen gewelddadige politieaanvallen een nieuwe praktijk was of een gebruikelijke praktijk die nieuwe aandacht kreeg. De ethiek en de wettigheid van het opstellen van rassenprofielen door de politie zijn niet geregeld door de alomtegenwoordigheid en de intensiteit van de media-aandacht. Ondanks of vanwege de urgentie ervan vereist het onderwerp van racial profiling een filosofische analyse.

Annabelle Lever onderscheidt twee academische benaderingen van racial profiling: de vraag of het moreel juist is om statistische groepskenmerken op individuen toe te passen, en hoe de associatie van zwarte mensen met misdaad deel uitmaakt van of een weerspiegeling is van onrechtvaardige raciale hiërarchieën, of van raciale ongelijkheid en onderdrukking. Filosofisch gezien houdt Lever zich bezig met de vraag “of het loutere feit dat een samenleving een racistisch verleden heeft, waarvan de gevolgen zich nog steeds manifesteren in raciale ongelijkheden en onrechtvaardigheden in het heden, voldoende is om alle vormen van het opstellen van rassenprofielen onrechtvaardig te maken”. In het bijzonder richt zij zich op politieoptreden dat zich baseert op het ras, de etniciteit of de nationale herkomst van een individu, om in te grijpen ter voorkoming van criminaliteit. Zij vraagt zich af: “Is er iets met raciale generalisaties zelf dat van het opstellen van rassenprofielen een ongerechtvaardigde vorm van statistische discriminatie maakt? En haar antwoord is dat raciale onrechtvaardigheid op de achtergrond bijdraagt tot een onevenredige belasting van zwarte mensen die raciaal worden geprofileerd, zodat zelfs bij afwezigheid van politiegeweld, het preventief opstellen van rassenprofielen onrechtvaardig is.

In de Verenigde Staten zijn hoge criminaliteitscijfers onder zwarten in verband gebracht met lagere onderwijsprestaties, en met achtergestelde kansen en middelen. Lawrence Blum merkt op dat onderwijs of leren een lange geschiedenis heeft in termen van ras, omdat zodra zwarten en andere niet-blanke raciale groepen als zodanig werden geïdentificeerd, hun intellectuele inferioriteit ten opzichte van blanken als vanzelfsprekend werd beschouwd. Blum onderzoekt hoe verschillende sociaal-economische achtergronden en belemmeringen voor onderwijs hebben bijgedragen tot lagere onderwijsprestaties van zwarten, Latino’s en inheemse Amerikanen, vergeleken met Amerikaanse blanken en Aziaten. Hij gelooft dat het falen van wettelijke integratie om de raciale prestatiekloof te dichten het resultaat is van vooroordelen van de kant van de leerkrachten, evenals een schaarste aan cultureel relevant lesmateriaal voor niet-blanke kinderen. Als een plausibele oplossing voor deze problemen verwijst Blum naar recente studies die aantonen dat arme kinderen het beter doen in klassen waar ook kinderen uit de middenklasse aanwezig zijn. De redenering is dat kinderen uit de middenklasse al gewoonten en waarden hebben die succes in het onderwijssysteem ondersteunen. Geïntegreerde scholen zijn niet voldoende, omdat zij vaak zijn verdeeld in “circuits” die de rassenscheiding reproduceren. Blum suggereert ook dat rassendiversiteit in het K-12 klaslokaal een vruchtbare voorbereiding is op burgerlijke betrokkenheid in een pluralistische samenleving die bestaat uit burgers met diverse achtergronden.

Rasiale gezondheidsverschillen in belangrijke ziekten, evenals in algemeen welzijn en levensverwachting, zijn al enige tijd in het publieke bewustzijn. Laurie Shrage onderzoekt recente studies die een correlatie aantonen tussen HIV/AIDS en andere seksueel overdraagbare aandoeningen bij Afro-Amerikaanse vrouwen en hoge percentages opsluiting bij Afro-Amerikaanse mannen. Een plausibele verklaring is dat HIV/AIDS wordt verspreid naar de bredere gemeenschap door mannen die seks hebben met andere mannen in de gevangenis maar verder heteroseksueel zijn. Deze verbanden (blz. 423) hebben echter niet veel aandacht gekregen, omdat zwarten te gemakkelijk gestigmatiseerd worden voor ongezonde en immorele levensstijlen, waardoor het gemakkelijk is hen de schuld te geven van hun kwetsbaarheid voor bepaalde ziekten. Shrage bespreekt onderzoek waaruit blijkt dat zwarten in feite minder vaak illegale drugs gebruiken of riskant seksueel gedrag vertonen dan blanken, maar dat hun onevenredig grote opsluiting voor kleine vergrijpen hun kwetsbaarheid voor HIV/AIDS als gedetineerden vergroot. Ze merkt ook op dat andere gebieden voor bezorgdheid, verdere studie en hervorming, hoge percentages verkrachting en seksuele dwang onder gevangenispopulaties omvatten, evenals het grote segment van de gevangenispopulatie dat lijdt aan onbehandelde geestelijke ziekten.

De volgende twee essays in deze sectie overwegen verschillende onderliggende theoretische kwesties met betrekking tot ras en geneeskunde en ras en IQ-tests. In “Ras in de biomedische wetenschappen” begint Michael Root met een onderscheid te maken tussen het gebruik van ras om morbiditeit en mortaliteit op bevolkingsniveau te verklaren en het gebruik van ras om individuen te diagnosticeren en te behandelen in een klinische omgeving. Zowel epidemiologisch als farmacologisch onderzoek vindt significante verschillen in ziektepercentages en medicijnreacties, geassocieerd met ras. Artsen kiezen vaak de behandeling van individuele patiënten door statistische variaties op het niveau van rassenpopulaties toe te passen op hen als individu. En hoewel zelfrapportages over gezondheid notoir onnauwkeurig zijn, wordt algemeen aangenomen dat zelfrapportages over ras accuraat zijn. De artsen gebruiken deze zelfrapportages om de patiënten raciaal in te delen. Een aantal factoren kan echter de nauwkeurigheid van zelfrapporten over ras bemoeilijken: verschillende criteria voor hoeveel zwarte afstamming iemand die blank is mag hebben; de complexiteit van gemengd ras; gebrek aan familie-informatie. Bovendien variëren de genen die de respons op geneesmiddelen bepalen onafhankelijk van het ras, en is er geen garantie dat de criteria voor ras die door onderzoekers worden gebruikt dezelfde zijn als die welke door artsen in klinische settings worden gebruikt. Ook kan de respons op geneesmiddelen binnen rassen evenveel verschillen als tussen rassen. Root concludeert daarom als volgt:

De vraag op populatieniveau is niet of ras als een populatievariabele in gezondheidsonderzoek moet worden gebruikt, maar welke rassencategorieën moeten worden gebruikt en hoe leden van een populatie daarin moeten worden ondergebracht. De vraag op individueel niveau is of ras er überhaupt toe zou moeten doen, gezien de variatie binnen elk ras in de reactie van patiënten op medische behandelingen.

Mark Alfano, Andrew R.A. Conway en LaTasha Holden nemen eerst de taak op zich om filosofen op de hoogte te brengen van “de stand van zaken in de wetenschappelijke psychologie van intelligentie”. Daarna onderzoeken ze verschillende theoretische kwesties met betrekking tot de meetinvariantie van intelligentietests, of het feit dat zwarten, Latino’s, vrouwen, arme mensen en andere gemarginaliseerde groepen slechter dan gemiddeld presteren op een verscheidenheid van intelligentietests. Maar Alfano e.a. gaan ook in op de scepsis die nu rond meetinvariantie heerst, met name in termen van stereotype bedreiging of de correlatie van verminderd prestatieniveau met voorafgaande blootstelling van testnemers aan stereotypen over zichzelf. (Stereotype bedreiging geldt ook voor meerderheidsgroepen, zodat bijvoorbeeld blanke mannen het slechter doen op wiskundetests wanneer ze eraan herinnerd worden dat Aziaten beter presteren dan blanken). De auteurs besluiten met suggesties om de nefaste aspecten van stereotype bedreiging tegen te gaan, gebaseerd op onderzoek dat aantoont dat de opvattingen van mensen over intelligentie van invloed zijn op hoe hun eigen intelligentie tot uiting komt. Zij benadrukken dat het belangrijk is te benadrukken dat intelligentie geen essentiële of raciaal bepaalde eigenschap is, zodat “mensen ertoe brengen het idee op te geven dat intelligentie een entiteit is, hen zou kunnen beschermen tegen academisch onderpresteren”. In een recente studie hadden leerlingen die het risico liepen de middelbare school voortijdig te verlaten, baat bij dit soort interventie, met hogere cijfers en betere prestaties in de kernvakken.

(p. 424) Ten slotte is het duidelijk dat ras een enorme factor is in de hedendaagse sport en dat sport een vitaal, doordringend onderdeel is van het leven in de VS. Op verschillende tijdstippen werden specifieke sporten gedomineerd door verschillende raciale of etnische groepen als een middel voor sociaal-economische vooruitgang in de Verenigde Staten. (Basketbal, bijvoorbeeld, werd aan het eind van de negentiende eeuw uitgevonden door een Canadese leraar lichamelijke opvoeding voor blanke jongemannen in Massachusetts en vervolgens verspreid via de YMCA en het Amerikaanse leger. Professioneel basketbal werd in het begin van de twintigste eeuw gedomineerd door joodse immigranten). Op dit moment wordt nog steeds algemeen aangenomen dat atletiek een kans biedt op eerlijke vooruitgang, gebaseerd op talent en discipline.

Hoewel John H. McClendon III in ” ‘Race’ to the Finish Line” niet twijfelt aan het belang van sport voor Afrikaanse Amerikanen, betoogt hij aan de hand van historische voorbeelden in basketbal, honkbal, voetbal, golf, boksen en paardenrennen dat vooruitgang in de sport dezelfde ontmanteling van racisme vereist, als vooruitgang in elk ander gebied van het Amerikaanse leven. Door de geschiedenis van de twintigste-eeuwse sport en ras onder de loep te nemen, laat McClendon zien hoe de strijd voor kansen en erkenning voor niet-blanken in de atletiek parallel liep met dergelijke strijd in de bredere samenleving. Hij schrijft: “Racisme is niet alleen een houding of overtuiging dat er inferieure en superieure rassen bestaan. Belangrijker nog, het is gedrag en instellingen die materiële steun verlenen aan dergelijke houdingen en overtuigingen door de daadwerkelijke onderdrukking van de vermeende inferieure groep”. McClendon concludeert dat een deel van wat moet veranderen in de atletiek is de waargenomen eis van blanke erkenning van zwarte uitmuntendheid, in aanvulling op wat er is vereist en bereikt voor zwarte uitmuntendheid zelf. Het komt erop neer dat er in de sport, net als in de rest van de samenleving, ondanks inspirerende mythes en idealen, nooit een magische of moeiteloze ontsnapping aan racisme is geweest.