Van Morrison’s stem is een expressief instrument. Het combineert zijn Ierse erfenis met de R&B en jazz die hij opgroeide in Belfast te horen. Zijn verkenning van de Keltische soul heeft zijn hele carrière gevoed, terwijl hij laveerde tussen toegankelijke pop en meer raadselachtige platen. Van Morrison’s eerste twee geautoriseerde studioplaten illustreren deze tweedeling; Astral Weeks uit 1968 was een expressieve liedjescyclus met stream-of-consciousness teksten, terwijl Moondance uit 1970 een verzameling punchy, radiovriendelijke R&B songs was.
Van Morrison bleef interessante muziek maken gedurende de jaren 1980 – ik verloor het spoor bijster na Hymns to the Silence uit 1991, een opgeblazen dubbelalbum met weinig vernieuwing. Ondanks de uitmuntendheid van platen als No Guru, No Method, No Teacher, stammen mijn favoriete Van Morrison-albums allemaal uit de jaren zestig en zeventig.
Van Morrison’s Five Best Studio Albums
#5 – Veedon Fleece
1974
Veedon Fleece was het laatste album van Van Morrisons eerste reeks soloplaten; daarna ging hij drie jaar met semipensioen en dook alleen nog op in The Last Waltz van The Band. In sommige opzichten is het bijna de voltooiing van de cirkel die begon met Astral Weeks; terugkerend naar Ierland aan het einde van zijn huwelijk, is Veedon Fleece meer doordrenkt van akoestische mystiek dan elk van zijn releases sinds Astral Weeks, en het is vergelijkbaar losjes in gevoel. Het is ook duidelijk meer Iers dan wat hij eerder heeft uitgebracht; er is weinig R&B hier, met behulp van meer folk-georiënteerde, akoestische instrumentatie, en de teksten verwijzen naar William Blake en figuren uit de Ierse mythologie.
#4 – Astral Weeks
1968
De geïmproviseerde liedjescyclus Astral Weeks is een fascinerende plaat; hij klinkt anders dan alles wat Van Morrison, of wie dan ook, ooit heeft gemaakt. Voor avontuurlijke muziekliefhebbers is het alleen daarom al de moeite waard. Later in zijn carrière zou hij terugkeren naar de virtuoos zingende, stream-of-consciousness, zoals op de tweede kant van Into The Music. Astral Weeks toont het in zijn zuiverste vorm, zoals de epische opener ‘Astral Weeks’ en het bejubelde ‘Madame George’.
#3 – Moondance
1970
Astral Weeks toonde de stream-of-consciousness, improvisatorische kant van Van Morrison’s muziek, Moondance is het tegenovergestelde; gebaseerd op punchy R&B en beknopte popsongs. Kant één staat vol met vijf uitstekende composities; het titelnummer, waarin Van Sinatra speelt, is het bekendst, maar ‘Crazy Love’ is mooi, ‘Caravan’ is junty, ‘Into The Mystic’ is lieflijk en esoterisch, terwijl ‘And It Stoned Me’ alles van het bovenstaande is.
#2 – Saint Dominic’s Preview
1972
Morrison’s falende huwelijk vormt de basis van Saint Dominic’s Preview. De liefdesliedjes van de “huiselijke trilogie” (Van Morrisons drie platen uit 1970 en 1971) worden vervangen door meer eclectisch en ambitieus materiaal. Saint Dominic’s Preview is het quintessentiële album van Van Morrison’s vroege carrière, met zowel punchy R&B pop ambachten zoals de opening ‘Jackie Wilson Said (I’m In Heaven When You Smile)’ en kunstzinniger impulsen zoals de tien minuten durende semi-improvisaties die elke kant van de oorspronkelijke LP afsluiten.
#1 – Into The Music
1979
Into The Music is een blauwdruk van de adult contemporary richting die Van Morrison in de jaren tachtig zou inslaan, maar het songmateriaal is zo scherp dat het zijn beste album is. Het is gelikt geproduceerd en overladen met achtergrondzangers, strijkers, saxofoons en andere adult contemporary parafernalia, maar voor deze vrolijke songs werkt de zintuiglijke overbelasting prachtig, alsof je wordt meegesleurd door een golf van verstrengelde seksuele en spirituele kracht.
Deze vijf albums behoren tot Van Morrisons best ontvangen albums, hoewel de plaatsing van het bejubelde Astral Weeks op #4 onconventioneel is – het zou een stuk sterker zijn zonder ‘Beside You’ als tweede nummer. Toegewijde Van Morrison fans hebben de neiging om zich te concentreren op zijn meer insulaire, atmosferische albums zoals Common One uit 1980 en No Guru, No Method, No Teacher uit 1986. Mijn favoriete Van Morrison-nummer komt niet van een van die albums – het is het titelnummer van Tupelo Honey uit 1971.
- Van Morrisons vijf beste albums uit de jaren tachtig
- Van Morrison Album Reviews
Heeft u een favoriet Van Morrison-album? Of een favoriet liedje?