14 000 voet, Costa Brava
“Buig je knieën,” zegt hij en ik moet gehoorzamen. Van achteren trekt hij aan de riem tot het rubber langs mijn schedel schraapt. Ik klem mijn armen tegen mijn borst en slinger mijn hoofd naar achteren, waardoor de boeien om mijn dijen nog strakker worden.
“Nu,” beveelt hij, terwijl ik de spleet probeer te negeren waar de zijkant van het vliegtuig zou moeten zijn, “vergeet niet te glimlachen voor de camera.”
En daarmee zijn we weg.
Mijn eerste parachutesprong
Natuurlijk is er een aanloop geweest naar mijn eerste parachutesprong. Honderdduizenden andere mensen hebben dit al gedaan, inclusief, naar ik hoop, mijn instructeur. Ik gebruik deze gedachte om me rustig te houden op de ochtend van de grote dag. Ik heb mensen ontmoet die al zoveel parachute-sprongen hebben gemaakt, ook mensen voor wie het gewoon een kwestie is van van A naar B te komen: van kazerne naar oorlogsgebied. Hun benarde situatie zet mijn pre-sprong kriebels in perspectief.
Dan weer, er is geen ontkomen aan het feit dat het enige touw dat me zal stoppen van de aarde te storten met 180 km per uur of, zoals het anders wordt beschreven, op terminale snelheid.
Zodra ik aankom in Empuriabrava in het noordoosten van Spanje, is het duidelijk dat ik er niet thuishoor. De zon verweerde gezichten groeperen zich langs de bar, terwijl de luidspreker de volgende “drop” aankondigt met alle opwinding van een station manager in Epping. Het gezoem van de zwarte ninja’s die salto’s maken in de lucht alvorens te landen wordt door iedereen genegeerd, behalve door ons.
Skydive Training
Wij, de skydive-maagden, krijgen een tekenfilm in vijf stappen te zien: armen kruisen, hoofd naar achteren, knieën buigen, springen. Een tik op de schouder om je armen te openen. Tweede om armen naar de borst te brengen als de parachute opent. Knieën gebogen voor de landing. Vragen?
Onze training, weliswaar aangekondigd als kort, duurt minder dan vijf minuten. Dan begint het wachten.
Er is genoeg tijd om na te denken over de belangrijke dingen in het leven: testamenten, openstaande e-mails, en elk liedje met een mogelijke link naar parachutespringen. Na Jump van the House of Pain en iets ergers van Van Halen te hebben afgewezen, besluit ik dat als ik muziek in mijn hoofd moet hebben als ik mijn dood tegemoet duik, het net zo goed Danger Zone van Top Gun kan zijn.
En zo slinger ik over de landingsbaan, mijn heldhaftige houding slechts licht ondermijnd door het harnas-veroorzaakte waggelen dat me blij maakt een meisje te zijn.
Ik duik onder de staart van het vliegtuig en vang een zweem van verbrand rubber op. De Spaanse zon begroet me met woestheid als mijn handen ruw metaal vastgrijpen en mijn voeten me sport voor sport de ladder opvoeren. Dit, weet ik al, is het echte punt waar geen weg terug is. Een stap, de andere stap, blijven lopen, blijven klimmen. De vernedering van het breken van een enkel voordat ik zelfs in het vliegtuig ben zou gewoon te veel zijn om te dragen.
We zijn binnen. De deur gaat dicht. We zijn vertrokken. Geplet in twee banken die tegenover elkaar staan, word ik, uit het niets, herinnerd aan de rituele offers in Azteek Amerika. De skydive-instructeurs veranderen in gezichtsloze priesters van de hemel, gecamoufleerd door helmen, zonnebrillen, bivakmutsen en kabels. Alleen Ana en ik zien eruit als mensen van vlees en bloed, met ons haar los, gezichten bloot en zomerkleding die nauwelijks onze huid bedekt.
Ik ruik benzine en hitte en realiseer me dat het al begonnen is, dat de eersten al weg zijn.
“Ga op mijn schoot zitten,” zegt mijn instructeur, wiens naam Santo geruststellend vertaalt in heilige.
“We moeten ons klaarmaken,” zegt Santo, op de achtergrond van rinkelend metaal. Het harnas drukt op mijn bekken en ribbenkast en we strompelen over het vliegtuig. Het is hier, op dit moment, dat de absurditeit van de situatie zich meester maakt. Er is een gapend gat waar de zijkant van het vliegtuig zou moeten zijn en niet alleen hebben we onze gordels niet om, maar we lopen er vlak langs. Zijn ze gek?! Weten ze niet hoe gevaarlijk dit is? Dat we er elk moment uit kunnen vallen?
Ik weet niet zeker of het gebrul in mijn oren komt van de motor, de schroeiende lucht of het bloed dat door mijn slapen giert. Toch heb ik besloten er niet op te letten. Ik hoef alleen maar mijn knieën te buigen, mijn armen over elkaar te slaan en, X&*^!, er was nog iets.
De miniatuurvelden van Costa Brava beschimpen me van ver beneden, de snelstromende lucht ontneemt me de adem uit mijn luchtwegen en binnen enkele seconden hang ik in de lucht, vastgeklampt aan Santo. De fotograaf hangt in de deuropening als een geanimeerde Spider-Man en ik weet dat dit het moment is waar we op hebben gewacht: de vrije val van 60 seconden.
Hij verdwijnt. En dan… wij ook.
Zestig seconden vrije val
Niets had me hierop kunnen voorbereiden. Niet snowboarden, niet duiken, niets. Ik heb niet het gevoel dat ik val, ik draai naar boven en naar achteren in een straal brandende lucht die mijn stem wegvaagt, mijn oren doof maakt en mijn hersenen in overdrive laat draaien. Die okerkleurige velden draaien rond in zeshoekige wanorde. De aarde en de kust bewegen veel te snel en iets registreert langzaam dat ik niet lijk te ademen.
Neutrale overlevingskansen beginnen te tellen: je moet harder je best doen. Adem door je neus, adem harder, nog eens harder, gebruik je longen echt, je tijd raakt op. Ik probeer het allemaal en slik dan hard.
Ik heb me aangepast aan deze vreemde nieuwe werkelijkheid en ik strek mijn armen uit, voel de lucht door mijn vingers stromen als verschroeide suikerspinnen. Ik zie de wereld op een heel nieuwe manier als mijn keel dichtknijpt, mijn schouders naar achteren klappen en die dijtuigjes me eraan herinneren dat ze er zijn. Het wasdroger effect duurt nog een paar seconden en dan stopt het. We staan stil. Zwevend, dromerig in de stille, stille lucht.
Ik hoor Santo’s stem in mijn oor als hij mijn duikbril losmaakt, het harnas losmaakt en vraagt of ik in orde ben.
Parachute
Door de nevel rijzen de Pyreneeën op als paarse haaienvinnen. De Middellandse Zeekust glinstert toepasselijk. Santo wijst op het vliegveld, de steden, en de grens met Frankrijk die aan de horizon zweeft.
Hij lussen doek over mijn vingers. Trek links om links te draaien, rechts om rechts te draaien, beide hard omlaag om te stoppen. Ik vlieg, zweef, zweef door de lucht en het is het meest verbazingwekkende, bevrijdende gevoel. Ik zwaai naar de anderen op de grond en zie ze terugzwaaien.
Het is vrijheid, het is bedwelmend, het is genoeg om met je gedachten te spelen.
We vegen in om te landen en mijn gracieuze uittreding eindigt in een graceloze hoop op de grond. Ik ben niet gewond, maar het is jammer dat de tv-camera’s keken.
Toch had het erger kunnen zijn. Ik had kunnen sterven denkend aan Van Halen.
Mijn skydive ervaring in Empuriabrava werd gesponsord door de Costa Brava Toeristen Bureau. Zoals je waarschijnlijk al begrepen hebt, alle meningen zijn mijn eigen.