Alai

William I

]

Koning Willem I der Nederlanden in kroningsgewaad door Joseph Paelinck, ca. 1818-1819

Voorafgegaan door

William V

Geslaagd door

William II

Voorafgegaan door

Francis II, H.R.E. (1794)

Gekozen door

William II

Persoonlijke gegevens

Geboren

24 augustus 1772
Huis ten Bosch, Den Haag, Nederlandse Republiek

Geslapen

12 december 1843 (71 jaar oud)
Berlijn, Koninkrijk Pruisen

Echtgenote(n))

Wilhelmina van Pruisen
Henrietta d’Oultremont (morganatisch)

Religie

Nederlands Hervormde Kerk

William I, geboren Willem Frederik Prins van Oranje-Nassau (24 augustus 1772, Den Haag – 12 december 1843, Berlijn), was een Prins van Oranje en de eerste Koning der Nederlanden en Groothertog van Luxemburg.

In Duitsland was hij van 1803 tot 1806 heerser (als Fürst) over het Vorstendom Nassau-Oranje-Fulda en in het jaar 1806 en van 1813 tot 1815 over het Vorstendom Oranje-Nassau. In 1813 riep hij zichzelf uit tot “Soeverein Vorst” van de “Verenigde Nederlanden”. Op 16 maart 1815 riep hij zichzelf uit tot Koning der Nederlanden en Hertog van Luxemburg. In datzelfde jaar werd Willem I op 9 juni ook groothertog van Luxemburg en vanaf 1839 was hij bovendien hertog van Limburg. Na zijn troonsafstand in 1840 noemde hij zich koning Willem Frederik, graaf van Nassau.

Biografie

Koning Willem I’s ouders waren de laatste stadhouder Willem V, Prins van Oranje van de Nederlandse Republiek, en zijn vrouw Wilhelmina van Pruisen. Tot 1806 was Willem formeel bekend als Willem VI, Prins van Oranje-Nassau, en tussen 1806 en 1813 ook als Prins van Oranje. Op 1 oktober 1791 trouwde Willem in Berlijn met zijn volle nicht (Frederica Louisa) Wilhelmina, geboren in Potsdam. Zij was de dochter van koning Frederik Willem II van Pruisen. Nadat Wilhelmina in 1837 was overleden, trouwde Willem op 17 februari 1841 in Berlijn met gravin Henriette d’Oultremont de Wégimont (Maastricht, 28 februari 1792 – Schloss Rahe, 26 oktober 1864), tot gravin van Nassau benoemd.

Jeugd en vroege militaire loopbaan

Als oudste zoon van de Prins van Oranje (van wie er maar één tegelijk kon zijn) werd Willem in de periode tussen zijn meerderjarigheid in 1790 en de dood van zijn vader in 1806 door tijdgenoten (en latere geschiedschrijvers) informeel Erfprins genoemd, om hem te onderscheiden van Willem V.

Net als zijn jongere broer Prins Frederik van Oranje-Nassau werd hij opgeleid door de Zwitserse wiskundige Leonhard Euler en de Nederlandse historicus Herman Tollius. Beiden werden in de militaire kunsten onderwezen door generaal prins Frederik Stamford. Nadat de patriottenopstand in 1787 was onderdrukt, bezocht hij in 1788-89 samen met zijn broer de militaire academie in Brunswijk, die als een uitstekende militaire school werd beschouwd. In 1790 bezocht hij een aantal buitenlandse hoven, zoals dat van Nassau en de Pruisische hoofdstad Berlijn, waar hij zijn toekomstige vrouw voor het eerst ontmoette.:100

William studeerde vervolgens kort aan de universiteit van Leiden. In 1790 werd hij benoemd tot generaal der infanterie in het Statenleger waarvan zijn vader kapitein-generaal was, en werd hij lid van de Raad van State der Nederlanden.In november 1791 nam hij zijn kersverse bruid mee naar Den Haag.:101

Nadat de Nationale Conventie van de Eerste Franse Republiek in februari 1793 de stadhouder van de Nederlandse Republiek de oorlog had verklaard, werd Willem benoemd tot opperbevelhebber van het veldleger van het Staatse leger (zijn vader bleef het nominale hoofd van de strijdkrachten).:157 In die hoedanigheid voerde hij het bevel over de troepen die deelnamen aan de veldtocht van Vlaanderen van 1793-1795. Hij nam deel aan de slagen van Veurne, Menen en Wervik (waar zijn broer gewond raakte) in 1793, het beleg van Landrecies (1794), waarvan de vesting zich aan hem overgaf, en de Slag bij Fleurus (1794), om de belangrijkste te noemen. In mei 1794 had hij generaal Kaunitz vervangen als bevelhebber van de gecombineerde Oostenrijks-Nederlandse strijdkrachten op instigatie van keizer Frans II, die blijkbaar een hoge dunk van hem had.:270 Maar de Franse legers bleken te sterk, en de geallieerde leiding te onbekwaam, en de geallieerden werden verslagen. De Fransen trokken eerst Nederlands Brabant binnen, dat zij na de Slag bij Boxtel beheersten. Toen in de winter van 1794-95 de rivieren in de Rijndelta dichtvroren, braken de Fransen door de zuidelijke Hollandse Waterlinie en werd de situatie militair onhoudbaar. Op veel plaatsen namen Nederlandse revolutionairen het plaatselijk bestuur over. Na de Bataafse Revolutie in Amsterdam op 18 januari 1795 besloot de stadhouder naar Groot-Brittannië te vluchten, en zijn zonen vergezelden hem. (Op deze laatste dag in Holland ontsloeg zijn vader Willem eervol van zijn commando’s). De volgende dag werd de Bataafse Republiek uitgeroepen.:341-365, 374-404, 412

Ballingschap

Snel na zijn vertrek naar Groot-Brittannië ging de erfprins terug naar het Continent, waar zijn broer in Osnabrück voormalige leden van het Staatse leger verzamelde voor een geplande inval in de Bataafse Republiek in de zomer van 1795. De neutrale Pruisische regering verbood dit echter.:231-235

In 1799 landde Willem in het huidige Noord-Holland als onderdeel van een Engels-Russische invasie van Holland. De erfprins was behulpzaam bij het uitlokken van een muiterij op het Bataafse marine-eskader in de Vlieter, wat resulteerde in de overgave van de schepen zonder slag of stoot aan de Koninklijke Marine, die de overgave in naam van de stadhouder aanvaardde. De plaatselijke Nederlandse bevolking was echter niet blij met de komst van de prins. Een plaatselijke Oranjegezinde werd zelfs terechtgesteld. De gehoopte volksopstand bleef uit. Na enkele kleine veldslagen werd de erfprins na het Verdrag van Alkmaar gedwongen het land weer te verlaten. De muiters van de Bataafse vloot en een aantal deserteurs uit het Bataafse leger vergezelden de terugtrekkende Britse troepen naar Groot-Brittannië. Daar vormde Willem met deze troepen de King’s Dutch Brigade, een militaire eenheid in Britse dienst, die eed van trouw zwoer aan de Britse koning, maar ook aan de Staten-Generaal, ter ziele sinds 1795, “whenever those would be reconstituted.” Deze brigade trainde in 1800 op het Isle of Wight en werd uiteindelijk door de Britten in Ierland ingezet.:241-265

Toen er vrede werd gesloten tussen Groot-Brittannië en de Franse Republiek onder Eerste Consul Napoleon Bonaparte waren de Oranje ballingen op hun dieptepunt. De Nederlandse Brigade werd op 12 juli 1802 ontbonden. Veel leden van de brigade gingen dankzij een amnestie naar huis, naar de Bataafse Republiek. De ingeleverde schepen van de Bataafse marine werden niet teruggegeven, als gevolg van een overeenkomst tussen de stadhouder en de Britse regering van 11 maart 1800.:329-330 In plaats daarvan mocht de stadhouder ze voor een aanzienlijk bedrag verkopen aan de Royal Navy.

De stadhouder, die zich verraden voelde door de Britten, vertrok naar Duitsland. De erfprins, die een soepeler geest had, ging in 1802 op bezoek bij Napoleon in St. Cloud. Hij was blijkbaar gecharmeerd van de Eerste Consul, en werd door hem gecharmeerd. Napoleon wekte bij Willem de hoop dat hij een belangrijke rol zou kunnen spelen in een hervormde Bataafse Republiek. Intussen bevorderde Willems zwager Frederik Willem III van Pruisen, die toen neutraal was, een Frans-Pruisisch verdrag van 23 mei 1802, naast het Verdrag van Amiens, dat het Huis van Oranje enkele abbatiale domeinen in Duitsland gaf, die werden samengevoegd tot het Prinsdom Nassau-Oranje-Fulda, bij wijze van schadeloosstelling voor zijn verliezen in de Bataafse Republiek. De stadhouder schonk dit vorstendom onmiddellijk aan zijn zoon.:452

Toen Napoleon in 1806 Duitsland binnenviel en er oorlog uitbrak tussen het Franse Keizerrijk en Pruisen, steunde Willem zijn Pruisische verwanten, hoewel hij nominaal een Franse vazal was. Hij kreeg het bevel over een Pruisische divisie die deelnam aan de Slag bij Jena-Auerstedt. De Pruisen verloren die slag en Willem werd de dag na de slag gedwongen zijn troepen nogal schandelijk over te geven bij Erfurt. Hij werd krijgsgevangen gemaakt, maar werd spoedig voorwaardelijk vrijgelaten. Napoleon strafte hem echter voor zijn verraad door hem zijn vorstendom af te nemen. Als voorwaardelijke vrijgelatene mocht Willem niet meer deelnemen aan de vijandelijkheden. Na de Vrede van Tilsit ontving Willem een pensioen van Frankrijk ter compensatie.:454-469, 471, 501

In datzelfde jaar, 1806, overleed zijn vader, de Prins van Oranje, en erfde Willem niet alleen de titel, maar ook de aanspraken van zijn vader op de erfenis belichaamd in de Nassause landerijen. Dit zou een paar jaar later belangrijk worden, toen ontwikkelingen in Duitsland samenvielen om Willem de Fürst (Prins) te maken van een diverse verzameling Nassause landerijen die hadden toebehoord aan andere takken van het Huis Nassau.

Maar voordat dit tot stand kwam, werden in 1809 de spanningen tussen Oostenrijk en Frankrijk hevig. Willem aarzelde niet om zich in mei 1809 als Feldmarschalleutnant (generaal-majoor) bij het Oostenrijkse leger aan te sluiten:516Als lid van de staf van de Oostenrijkse opperbevelhebber, aartshertog Karel nam hij deel aan de Slag bij Wagram, waarbij hij gewond raakte aan zijn been.:520-523

Tsaar Alexander I van Rusland speelde een centrale rol bij het herstel van de Nederlanden. Prins Willem VI (zoals hij nu werd genoemd), die in ballingschap in Pruisen had geleefd, had in maart 1813 een ontmoeting met Alexander I. Alexander beloofde Willem te steunen en te helpen bij het herstel van een onafhankelijk Nederland met Willem als koning. Russische troepen in de Nederlanden namen met hun Pruisische bondgenoten deel aan de bevrijding van het land; dynastieke overwegingen van een huwelijk tussen de vorstenhuizen van Groot-Brittannië en Nederland, verzekerden de Britse goedkeuring.

Terugkeer

Na Napoleons nederlaag bij Leipzig (oktober 1813) trokken de Franse troepen zich vanuit heel Europa terug in Frankrijk. Nederland was door Napoleon in 1810 bij het Franse keizerrijk gevoegd. Maar nu werd stad na stad ontruimd door de Franse bezettingstroepen. In het machtsvacuüm dat hierdoor ontstond, vormden een aantal voormalige Oranjegezinde politici en voormalige patriotten in november 1813 een voorlopige regering. Hoewel een groot deel van de leden van de voorlopige regering 18 jaar eerder had geholpen Willem V te verdrijven, werd het als vanzelfsprekend beschouwd dat zijn zoon aan het hoofd zou moeten staan van een nieuw regime. Zij waren het er ook over eens dat het op de lange termijn beter zou zijn dat de Nederlanders hem zelf zouden herstellen, in plaats van dat de grote mogendheden hem aan het land zouden opdringen. De Nederlandse bevolking was blij met het vertrek van de Fransen, die de Nederlandse economie hadden geruïneerd, en verwelkomde de prins ditmaal.:634-642

Op uitnodiging van het Driemanschap van 1813 ging Willem op 30 november 1813 van boord van de HMS Warrior en landde op het strand van Scheveningen, op slechts enkele meters van de plaats waar hij 18 jaar eerder met zijn vader het land had verlaten, en op 6 december bood de voorlopige regering hem de titel van koning aan. Willem weigerde en riep zichzelf uit tot “soeverein vorst”. Hij wilde ook dat de rechten van het volk werden gewaarborgd door “een wijze grondwet”.:643

De grondwet bood Willem uitgebreide (bijna absolute) bevoegdheden. Ministers waren alleen aan hem verantwoording schuldig, terwijl een eenkamerparlement (de Staten-Generaal) slechts beperkte macht uitoefende. Hij werd ingehuldigd als soeverein vorst in de Nieuwe Kerk te Amsterdam. In augustus 1814 werd hij benoemd tot gouverneur-generaal van de voormalige Oostenrijkse Nederlanden (het huidige België) door de geallieerde mogendheden die dat land bezetten. Hij werd ook Groothertog van Luxemburg, omdat hij dat gebied had gekregen in ruil voor de ruil van zijn erfelijke Duitse landerijen met Pruisen en de hertog van Nassau. De grote mogendheden waren reeds via de geheime Acht Artikelen van Londen overeengekomen de Lage Landen tot één koninkrijk te verenigen. Men geloofde dat een verenigd land aan de Noordzee zou helpen Frankrijk in bedwang te houden. Met de feitelijke toevoeging van de Oostenrijkse Nederlanden en Luxemburg aan zijn rijk had Willem het drie eeuwen durende streven van zijn familie om de Nederlanden te verenigen, vervuld.

Koning der Nederlanden

Zich bedreigd voelend door Napoleon, die uit Elba was ontsnapt, riep Willem op 16 maart 1815, op aandringen van de op het Congres van Wenen verzamelde mogendheden, Nederland uit tot koninkrijk. Zijn zoon, de latere koning Willem II, vocht als bevelhebber mee in de Slag bij Waterloo. Nadat Napoleon in ballingschap was gestuurd, nam Willem een nieuwe grondwet aan waarin veel kenmerken van de oude grondwet waren opgenomen, zoals uitgebreide koninklijke bevoegdheden. Op het Congres van Wenen werd hij formeel bevestigd als erfelijk vorst van wat bekend werd als het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.

Hij werd in Spanje de 876e Ridder in de Orde van het Gulden Vlies en in 1814 de 648e Ridder in de Orde van de Kousenband.

Belangrijkste veranderingen

De Staten-Generaal werden verdeeld in twee kamers. De Eerste Kamer (Eerste Kamer of House of Lords) werd benoemd door de Koning. De Tweede Kamer werd gekozen door de Provinciale Staten, die op hun beurt werden gekozen door middel van een algemeen kiesrecht. De 110 zetels werden gelijkelijk verdeeld tussen het Noorden en het Zuiden, hoewel het Noorden (2 miljoen inwoners) aanzienlijk minder inwoners telde dan het Zuiden (3,5 miljoen). De belangrijkste taak van de Staten-Generaal was het goedkeuren van de wetten en decreten van de koning. De grondwet bevatte veel van de huidige Nederlandse politieke instellingen; hun functies en samenstelling zijn in de loop der jaren echter sterk veranderd.

De grondwet werd in het Noorden aanvaard, maar niet in het Zuiden. De ondervertegenwoordiging van het Zuiden was een van de oorzaken van de Belgische Revolutie. De opkomst bij het referendum was laag, in de zuidelijke provincies, maar Willem interpreteerde alle onthoudingen als ja-stemmen. Hij bereidde voor zichzelf een uitbundige inhuldiging voor in Brussel, waar hij het volk koperen munten gaf (wat leidde tot zijn eerste bijnaam, de Koperen Koning).

De speerpunt van het beleid van Koning Willem was economische vooruitgang. Omdat hij veel handelsinstellingen oprichtte, was zijn tweede bijnaam de Koning-Meester. In 1822 richtte hij de Algemeene Nederlandsche Maatschappij ter Begunstiging van de Volksvlijt op, die een van de belangrijkste instellingen van België zou worden na de onafhankelijkheid. De industrie bloeide op, vooral in het Zuiden. In 1817 stichtte hij ook drie universiteiten in de zuidelijke provincies, zoals een nieuwe universiteit van Leuven, de universiteit van Gent en de universiteit van Luik. De noordelijke provincies waren intussen het centrum van de handel. Dit, in combinatie met de koloniën (Nederlands-Indië, Suriname, Curaçao en Afhankelijkheden, en de Nederlandse Goudkust) creëerde grote rijkdom voor het Koninkrijk. Het geld stroomde echter in de handen van Nederlandse bestuurders. Slechts enkele Belgen wisten te profiteren van de economische groei. Gevoelens van economische ongelijkheid waren een andere oorzaak van de Belgische opstand.

William was ook vastbesloten om een verenigd volk te creëren, ook al waren het noorden en het zuiden cultureel en economisch ver uit elkaar gegroeid sinds het zuiden door Spanje was heroverd na de Akte van Abjuratie van 1581. Het noorden was commercieel, protestants en geheel Nederlandstalig; het zuiden was industrieel, rooms-katholiek en verdeeld tussen Nederlandstaligen en Franstaligen.

Officieel bestond er in het koninkrijk een scheiding van kerk en staat. Willem zelf was echter een groot voorstander van de Hervormde Kerk. Dit leidde tot wrevel onder de bevolking in het overwegend katholieke zuiden. Willem had ook een omstreden taal- en schoolbeleid bedacht. Het Nederlands werd opgelegd als officiële taal in (het Nederlandstalige gebied van) Vlaanderen; dit wekte de woede van Franstalige aristocraten en industriearbeiders. Scholen in het hele koninkrijk werden verplicht leerlingen te onderwijzen in het gereformeerde geloof en de Nederlandse taal. Velen in het Zuiden vreesden dat de koning het katholicisme en de Franse taal wilde uitroeien.

Belgische opstand

In augustus 1830 werd de opera La Muette de Portici van Daniel Auber, over de onderdrukking van Napolitanen, in Brussel opgevoerd. De opvoeringen van deze voorstelling leken een gevoel van nationalisme en “Hollandofobie” in Brussel te kristalliseren, en verspreidden zich naar de rest van het Zuiden. Er ontstonden rellen, voornamelijk gericht tegen de impopulaire minister van Justitie van het koninkrijk, Cornelis Felix van Maanen, die in Brussel woonde. Een woedende Willem reageerde door troepen te sturen om de rellen de kop in te drukken. De rellen hadden zich echter verspreid naar andere steden in het zuiden. De rellen groeiden al snel uit tot volksopstanden. Al snel werd een onafhankelijke staat België uitgeroepen.

Het volgende jaar stuurde Willem zijn zonen Willem, de Prins van Oranje, en Prins Frederik om de nieuwe staat binnen te vallen. Hoewel aanvankelijk zegevierend in deze Tiendaagse Veldtocht, werd het Nederlandse leger gedwongen zich terug te trekken na de dreiging van Frans ingrijpen. Er bleef nog jaren enige steun voor de Oranjedynastie bestaan (vooral onder de Vlamingen), maar de Nederlanders kregen de controle over België nooit meer terug. Willem zette de oorlog niettemin acht jaar lang voort. Zijn economische successen werden overschaduwd door mismanagement van de oorlogsinspanningen. De hoge kosten van de oorlog gingen ten koste van de Nederlandse economie en voedden de publieke verontwaardiging. In 1839 werd Willem gedwongen de oorlog te beëindigen. Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden werd ontbonden bij het Verdrag van Londen (1839) en het noordelijke deel ging verder als het Koninkrijk der Nederlanden. Het kreeg echter geen nieuwe naam, omdat het woord “Verenigd” nooit deel had uitgemaakt van de officiële naam, maar door historici met terugwerkende kracht was toegevoegd voor beschrijvende doeleinden (vgl. Weimarrepubliek).

Grondwetswijzigingen en troonsafstand op latere leeftijd

In 1840 werden grondwetswijzigingen in gang gezet omdat de termen die het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden betroffen, moesten worden geschrapt. Deze grondwetswijzigingen behelsden ook de invoering van de rechterlijke ministeriële verantwoordelijkheid. Hoewel het beleid ongecontroleerd bleef door het parlement, was het prerogatief nu wel controleerbaar. De zeer conservatieve Willem kon niet leven met deze grondwetswijzigingen. Dit, de teleurstelling over het verlies van België, en Willems voornemen om te trouwen met Henrietta d’Oultremont (paradoxaal genoeg zowel “Belgisch” als rooms-katholiek) deden hem de wens koesteren om op 7 oktober 1840 aan dit voornemen te voldoen en zijn oudste zoon als koning Willem II tot de troon te laten toetreden. Willem I overleed in 1843 in Berlijn op 71-jarige leeftijd.

Kinderen

Met zijn vrouw Wilhelmina kreeg koning Willem I zes kinderen:

• Willem Frederik George Lodewijk (geb. Den Haag, 6 december 1792 – ged. Tilburg, 17 maart 1849) later koning Willem II der Nederlanden vanaf 1840. Huwde met de Russische groothertogin Anna Pavlovna.
• Doodgeboren zoon (Hampton Court, Palace, Middlesex, 18 augustus 1795).
• Willem Frederik Karel (geb. Berlijn, 28 februari 1797 – ged. Wassenaar, 8 september 1881).
• Wilhelmina Frederika Louise Pauline Charlotte (geb. Berlijn, 1 maart 1800 – ged. Freienwalde, 22 december 1806).
• Stilgeboren zoon (Berlijn, 30 augustus 1806).
• Wilhelmina Frederika Louise Marianne (geb. Berlijn, 9 mei 1810 – ged. Schloss Reinhartshausen bei Erbach, 29 mei 1883), huwde op 14 september 1830 met prins Albert van Pruisen. Zij scheidden in 1849.

Ancestry

Voorouders van Willem I der Nederlanden

16. Hendrik Casimir II, Graaf van Nassau-Dietz 8. Jan Willem Friso, Prins van Oranje 17. Henriëtte Amalia van Anhalt-Dessau 4. Willem IV, Prins van Oranje 18. Karel I, Landgraaf van Hessen-Kassel (of Hessen-Cassel) 9. Marie Louise van Hessen-Kassel 19. Maria Amalia van Koerland 2. Willem V, Prins van Oranje 20. George I van Groot-Brittannië 10. George II van Groot-Brittannië 21. Sophia Dorothea van Celle 5. Anne, Prinses Royal 22. Jan Frederik, Markgraaf van Brandenburg-Ansbach 11. Caroline van Brandenburg-Ansbach 23. Prinses Eleonore Erdmuthe van Saksen-Eisenach 1. Willem I der Nederlanden 24. Frederik I van Pruisen 12. Frederik Willem I van Pruisen 25. Sophia Charlotte van Hannover 6. Prins Augustus Willem van Pruisen 26. George I van Groot-Brittannië (= 20) 13. Sophia Dorothea van Hannover 27. Sophia Dorothea van Celle (= 21) 3. Wilhelmina van Pruisen 28. Ferdinand Albert I, Hertog van Brunswijk-Lüneburg 14. Ferdinand Albert II, Hertog van Brunswijk-Lüneburg 29. Christina Wilhelmina van Hessen-Eschwege 7. Louise Amalie van Brunswijk-Lüneburg 30. Lodewijk Rudolph, Hertog van Brunswijk-Lüneburg 15. Antoinette Amalie van Brunswijk-Wolfenbüttel 31. Prinses Christine Louise van Oettingen-Oettingen

Notities en verwijzingen

Further reading

• Caraway, David Todd. “Terugtrekking uit het liberalisme: William I, Freedom of the Press, Political Asylum, and the Foreign Relations of the United Kingdom of the Netherlands, 1814-1818” PhD dissertation, U. of Delaware, 2003, 341pp. Abstract: Dissertation Abstracts International 2003, Vol. 64 Issue 3, p1030-1030
• Kossmann, E. H. The Low Countries 1780-1940 (1978) ch 3-4

Wikimedia Commons heeft media gerelateerd aan Willem I der Nederlanden.

• (Nederlands) Willem I, Koning (1772-1843) op de website van het Nederlandse Koninklijk Huis

Willem I der Nederlanden Geboren: 24 augustus 1772 Overleden: 12 december 1843
Nederlands koningschap
Voorafgegaan door William V	Prins van Oranje 1806-1815	Gesvolgd door William II
Nieuwe creatie	graaf van Nassau 1840-1843	Opgeheven
Regrale titels
Nieuwe creatie als gevolg van Duitse Mediatisering	Prins van Nassau-Oranje-Fulda 1803-1806	Geconfisqueerd door oprichting Rijnbond
Voorafgegaan door Willem V	Prins van Oranje-Nassau 1806, 1813-1815	Afgeschaft Opgenomen in Nassau
Voorafgegaan door Louis II als Koning van Holland	Soeverein Vorst der Nederlanden 1813-1815	Opgevolgd door Hemzelf als Koning
Voorafgegaan door Hemzelf als Soeverein Vorst	Koning der Nederlanden 1815-1840	Opgevolgd door William II
Vacant Titel laatst bekleed door Franciscus I als hertog van Luxemburg	Groothertog van Luxemburg 1815-1840
Vacant Titel laatst bekleed door Franciscus I als hertog van Limburg	Hertog van Limburg 1839-1840

Deze pagina maakt gebruik van Creative Commons-gelicenseerde inhoud van Wikipedia (bekijk auteurs).