Alai

William I

]

Król Holandii Wilhelm I w szatach koronacyjnych autorstwa Josepha Paelincka, ok. 1818-1819

Preceded by

William V

Succeeded by

William II

Preceded by

Franciszek II, H.R.E. (1794)

Succeeded by

William II

Dane personalne

Urodził się

24 sierpnia 1772
Huis ten Bosch, Haga, Republika Niderlandzka

Zmarł

12 grudnia 1843 (w wieku 71 lat)
Berlin, Królestwo Prus

Małżonek(i)

Wilhelmina Pruska
Henrietta d’Oultremont (morganatyczna)

Religia

Holenderski Kościół Reformowany

Wilhelm I, urodzony jako Willem Frederik Prins van Oranje-Nassau (24 sierpnia 1772 r. w Hadze – 12 grudnia 1843 r. w Berlinie), książę orański, pierwszy król Holandii i wielki książę Luksemburga.

W Niemczech był władcą (jako Fürst) Księstwa Nassau-Orange-Fulda od 1803 do 1806 roku oraz Księstwa Orange-Nassau w roku 1806 i od 1813 do 1815. W 1813 r. ogłosił się „suwerennym księciem” „Zjednoczonych Niderlandów”. 16 marca 1815 r. ogłosił się królem Holandii i księciem Luksemburga. W tym samym roku 9 czerwca Wilhelm I został również Wielkim Księciem Luksemburga, a po 1839 roku był ponadto księciem Limburgii. Po abdykacji w 1840 r. tytułował się królem Wilhelmem Fryderykiem, hrabią Nassau.

Biografia

Rodzicami króla Wilhelma I byli: ostatni stadnik Wilhelm V, książę Orański z Republiki Niderlandzkiej, oraz jego żona Wilhelmina Pruska. Do 1806 r. Wilhelm był formalnie znany jako Wilhelm VI, książę Orange-Nassau, a w latach 1806-1813 także jako książę Oranii. W Berlinie 1 października 1791 r. Wilhelm poślubił swoją pierwszą kuzynkę (Frederica Louisa) Wilhelminę, urodzoną w Poczdamie. Była ona córką króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II. Po śmierci Wilhelminy w 1837 roku Wilhelm poślubił 17 lutego 1841 roku w Berlinie hrabinę Henriettę d’Oultremont de Wégimont (Maastricht, 28 lutego 1792 – Schloss Rahe, 26 października 1864), hrabinę Nassau.

Młodość i wczesna kariera wojskowa

Jako najstarszy syn księcia Oranii (którego w danym momencie mógł być tylko jeden) Wilhelm był nieformalnie określany przez współczesnych (i późniejszych historyków) jako Erfprins (Książę Dziedziczny) w okresie między jego pełnoletniością w 1790 r. a śmiercią ojca w 1806 r., aby odróżnić go od Wilhelma V.

Jak jego młodszy brat, książę Fryderyk Orański-Nassau, pobierał nauki u szwajcarskiego matematyka Leonharda Eulera i holenderskiego historyka Hermana Tolliusa. Oboje byli uczeni w sztukach wojskowych przez generała księcia Fredericka Stamforda. Po stłumieniu powstania patriotów w 1787 r. uczęszczał w latach 1788-89 wraz z bratem do akademii wojskowej w Brunszwiku, która uchodziła za doskonałą szkołę wojskową. W 1790 roku odwiedził kilka zagranicznych dworów, jak ten w Nassau i pruskiej stolicy Berlinie, gdzie po raz pierwszy spotkał swoją przyszłą żonę.:100

William studiował następnie krótko na Uniwersytecie w Lejdzie. W 1790 roku został mianowany generałem piechoty w Armii Stanów, której jego ojciec był kapitanem generalnym, a on sam został członkiem Rady Stanu Holandii.W listopadzie 1791 roku zabrał swoją nową narzeczoną do Hagi.101

Po tym jak Konwent Narodowy Pierwszej Republiki Francuskiej wypowiedział wojnę Stadtholderowi Republiki Holenderskiej w lutym 1793 roku, Wilhelm został mianowany głównodowodzącym veldleger (armii mobilnej) Armii Stanów (jego ojciec pozostał nominalnym zwierzchnikiem sił zbrojnych).:157 Jako taki dowodził oddziałami, które wzięły udział w kampanii flandryjskiej 1793-1795. Brał udział w bitwach pod Veurne, Menin i Wervik (gdzie jego brat został ranny) w 1793 r., w oblężeniu Landrecies (1794), którego twierdza poddała mu się, oraz w bitwie pod Fleurus (1794), by wymienić najważniejsze. W maju 1794 r. za namową cesarza Franciszka II, który najwyraźniej miał o nim wysokie mniemanie, zastąpił generała Kaunitza na stanowisku dowódcy połączonych sił austriacko-holenderskich:270 Jednak armie francuskie okazały się zbyt silne, a dowództwo sprzymierzonych zbyt nieudolne, i sprzymierzeni zostali pokonani. Francuzi po raz pierwszy wkroczyli do Brabancji Holenderskiej, którą zdominowali po bitwie pod Boxtel. Kiedy zimą 1794-95 roku rzeki w delcie Renu zamarzły, Francuzi naruszyli południową holenderską linię wodną i sytuacja stała się militarnie nie do utrzymania. W wielu miejscach holenderscy rewolucjoniści przejęli władzę lokalną. Po rewolucji batawskiej w Amsterdamie 18 stycznia 1795 r. stadtholder postanowił uciec do Wielkiej Brytanii, a jego synowie mu towarzyszyli. (W tym ostatnim dniu pobytu w Holandii ojciec zwolnił honorowo Wilhelma z jego rozkazów). Następnego dnia proklamowano Republikę Batawską. 341-365, 374-404, 412

Wygnanie

Wkrótce po wyjeździe do Wielkiej Brytanii książę dziedziczny udał się z powrotem na kontynent, gdzie jego brat zbierał w Osnabrück byłych członków Armii Państwowej w celu planowanego na lato 1795 r. uderzenia na Republikę Batawską. Jednak neutralny rząd pruski zabronił tego.:231-235

W 1799 roku Wilhelm wylądował w obecnej Holandii Północnej jako część angielsko-rosyjskiej inwazji na Holandię. Książę dziedziczny walnie przyczynił się do wzniecenia buntu w batawskiej eskadrze morskiej we Vlieter, w wyniku którego okręty zostały oddane bez walki Królewskiej Marynarce Wojennej, która przyjęła kapitulację w imieniu stadtholdera. Miejscowa ludność holenderska nie była jednak zadowolona z przybycia księcia. Jeden z miejscowych oranżystów został nawet stracony. Oczekiwane powstanie ludowe nie doszło do skutku. Po kilku mniejszych bitwach książę dziedziczny został zmuszony do ponownego opuszczenia kraju po konwencji w Alkmaar. Buntownicy z floty batawskiej i kilku dezerterów z armii batawskiej towarzyszyło wycofującym się wojskom brytyjskim do Wielkiej Brytanii. Tam Wilhelm utworzył z nich Holenderską Brygadę Króla, jednostkę wojskową w służbie brytyjskiej, która złożyła przysięgę na wierność królowi brytyjskiemu, ale także nieistniejącym od 1795 r. Stanom Generalnym, „kiedy tylko zostaną one odtworzone”. Brygada ta trenowała na Isle of Wight w 1800 roku i ostatecznie została użyta przez Brytyjczyków w Irlandii.:241-265

Gdy pokój został zawarty pomiędzy Wielką Brytanią a Republiką Francuską pod rządami Pierwszego Konsula Napoleona Bonaparte, Pomarańczowi Wygnańcy byli u swego kresu. Brygada Holenderska została rozwiązana 12 lipca 1802 roku. Wielu członków brygady wróciło do domu, do Republiki Batawskiej, dzięki amnestii. Poddane okręty marynarki batawskiej nie zostały zwrócone, dzięki umowie między posiadaczem stadniny a rządem brytyjskim z 11 marca 1800 r.:329-330 Zamiast tego posiadacz stadniny mógł je sprzedać Royal Navy za znaczną sumę.

Posiadacz stadniny, czując się zdradzony przez Brytyjczyków, wyjechał do Niemiec. Książę dziedziczny, który miał bardziej elastyczny umysł, odwiedził Napoleona w St. Cloud w 1802 roku. Najwyraźniej oczarował Pierwszego Konsula i sam został przez niego oczarowany. Napoleon rozbudził w Wilhelmie nadzieję, że może on odegrać ważną rolę w zreformowanej Republice Batawskiej. Tymczasem szwagier Wilhelma, Fryderyk Wilhelm III pruski, neutralny w tym czasie, promował konwencję francusko-pruską z 23 maja 1802 r., będącą uzupełnieniem traktatu z Amiens, która dawała Domowi Orańskiemu kilka domen opackich w Niemczech, połączonych w księstwo Nassau-Pomarańcza-Fulda w ramach odszkodowania za straty poniesione w Republice Batawskiej. Stadtholder natychmiast przekazał to księstwo swojemu synowi.:452

Gdy Napoleon najechał Niemcy w 1806 r. i wybuchła wojna między Cesarstwem Francuskim a Prusami, Wilhelm poparł swoich pruskich krewnych, choć nominalnie był francuskim wasalem. Otrzymał dowództwo nad pruską dywizją, która wzięła udział w bitwie pod Jeną-Auerstedt. Prusacy przegrali tę bitwę, a Wilhelm został zmuszony do haniebnego poddania swoich oddziałów pod Erfurtem dzień po bitwie. Dostał się do niewoli, ale wkrótce został zwolniony. Napoleon ukarał go jednak za zdradę, odbierając mu księstwo. Jako warunkowo zwolniony Wilhelm nie mógł już brać udziału w działaniach wojennych. Po pokoju w Tylży Wilhelm otrzymał od Francji rentę w ramach rekompensaty.:454-469, 471, 501

W tym samym roku, 1806, zmarł jego ojciec, książę Orański, a Wilhelm nie tylko odziedziczył tytuł, ale także roszczenia ojca do spadku zawartego w ziemiach Nassau. Stało się to ważne kilka lat później, gdy wydarzenia w Niemczech zbiegły się w czasie i Wilhelm stał się księciem zróżnicowanego zespołu ziem Nassau, które należały do innych gałęzi rodu Nassau.

Ale zanim do tego doszło, w 1809 r. napięcia między Austrią a Francją stały się intensywne. Wilhelm nie zawahał się wstąpić do armii austriackiej jako Feldmarschalleutnant (generał-major) w maju 1809 r.:516 Jako członek sztabu najwyższego austriackiego dowódcy, arcyksięcia Karola, wziął udział w bitwie pod Wagram, gdzie został ranny w nogę:520-523

Czar Rosji Aleksander I odegrał główną rolę w odbudowie Holandii. Książę Wilhelm VI (jak go teraz nazywano), który żył na wygnaniu w Prusach, spotkał się z Aleksandrem I w marcu 1813 roku. Aleksander obiecał wesprzeć Wilhelma i pomóc w odbudowie niepodległych Niderlandów z Wilhelmem jako królem. Wojska rosyjskie w Holandii uczestniczyły wraz ze swoimi pruskimi sojusznikami w wyzwalaniu kraju; względy dynastyczne związane z małżeństwem między domami królewskimi Wielkiej Brytanii i Holandii zapewniły brytyjską aprobatę.

Powrót

Po klęsce Napoleona pod Lipskiem (październik 1813 r.) wojska francuskie z całej Europy wycofały się do Francji. Holandia została przyłączona do Cesarstwa Francuskiego przez Napoleona w 1810 roku. Teraz jednak miasto po mieście było ewakuowane przez francuskie wojska okupacyjne. W powstałej w ten sposób próżni władzy wielu byłych polityków oranżystów i byłych patriotów utworzyło w listopadzie 1813 roku rząd tymczasowy. Chociaż wielu członków rządu tymczasowego pomogło wypędzić Wilhelma V 18 lat wcześniej, uznano za oczywiste, że jego syn będzie musiał stanąć na czele nowego reżimu. Zgodzono się również, że w dłuższej perspektywie lepiej będzie, jeśli Holendrzy sami przywrócą go do władzy, niż gdyby wielkie mocarstwa narzuciły go krajowi. Ludność Holandii ucieszyła się z odejścia Francuzów, którzy zrujnowali holenderską gospodarkę, i tym razem z radością powitała księcia.:634-642

Po zaproszeniu przez Driemanschap (Triumwirat) z 1813 r., 30 listopada 1813 r. Wilhelm zszedł z pokładu HMS Warrior i wylądował na plaży Scheveningen, zaledwie kilka metrów od miejsca, gdzie 18 lat wcześniej opuścił kraj wraz z ojcem. 6 grudnia rząd tymczasowy zaproponował mu tytuł króla. Wilhelm odmówił, ogłaszając się w zamian „suwerennym księciem”. Chciał również, aby prawa ludu były zagwarantowane przez „mądrą konstytucję”.:643

Konstytucja oferowała Wilhelmowi szerokie (niemal absolutne) uprawnienia. Ministrowie byli odpowiedzialni tylko przed nim, podczas gdy jednoizbowy parlament (Stany Generalne) sprawował tylko ograniczoną władzę. Został zainaugurowany jako suwerenny książę w Nowym Kościele w Amsterdamie. W sierpniu 1814 r. został mianowany generalnym gubernatorem dawnych Niderlandów Austriackich (dzisiejsza Belgia) przez okupujące ten kraj mocarstwa alianckie. Został również Wielkim Księciem Luksemburga, otrzymawszy to terytorium w zamian za przekazanie swoich dziedzicznych ziem niemieckich Prusom i księciu Nassau. Wielkie mocarstwa uzgodniły już wcześniej w tajnych Ośmiu Artykułach Londyńskich, że zjednoczą Niderlandy w jedno królestwo. Uważano, że zjednoczone państwo nad Morzem Północnym pomoże utrzymać Francję w ryzach. Dołączając de facto do swego królestwa austriackie Niderlandy i Luksemburg, Wilhelm wypełnił trwające trzy wieki dążenie swojej rodziny do zjednoczenia Niderlandów.

Król Holandii

Czując zagrożenie ze strony Napoleona, który uciekł z Elby, Wilhelm ogłosił Holandię królestwem 16 marca 1815 r. za namową mocarstw zgromadzonych na Kongresie Wiedeńskim. Jego syn, przyszły król Wilhelm II, walczył jako dowódca w bitwie pod Waterloo. Po wysłaniu Napoleona na wygnanie Wilhelm przyjął nową konstytucję, która zawierała wiele elementów starej konstytucji, takich jak szerokie uprawnienia królewskie. Został formalnie potwierdzony jako dziedziczny władca tego, co było znane jako Zjednoczone Królestwo Niderlandów na Kongresie Wiedeńskim.

Był 876. kawalerem Orderu Złotego Runa w Hiszpanii i 648. kawalerem Orderu Podwiązki w 1814 r.

Główne zmiany

Stany Generalne były podzielone na dwie izby. Eerste Kamer (Pierwsza Izba lub Senat lub Izba Lordów) była mianowana przez króla. Tweede Kamer (Druga Izba, Izba Reprezentantów lub Izba Gmin) była wybierana przez Stany Prowincjonalne, które z kolei były wybierane w głosowaniu powszechnym. 110 mandatów podzielono równo między Północ i Południe, chociaż liczba ludności Północy (2 mln) była znacznie mniejsza niż Południa (3,5 mln). Główną funkcją Stanów Generalnych było zatwierdzanie ustaw i dekretów króla. Konstytucja zawierała wiele współczesnych holenderskich instytucji politycznych; ich funkcje i skład zmieniały się jednak znacznie na przestrzeni lat.

Konstytucja została zaakceptowana na Północy, ale nie na Południu. Niedoreprezentacja Południa była jedną z przyczyn rewolucji belgijskiej. Frekwencja w referendum była niska, w południowych prowincjach, ale Wilhelm zinterpretował wszystkie głosy wstrzymujące się jako głosy na „tak”. Przygotował dla siebie wystawną inaugurację w Brukseli, gdzie podarował ludowi miedziane monety (co doprowadziło do jego pierwszego przydomku – Miedziany Król).

Głównym elementem polityki króla Wilhelma był postęp gospodarczy. Ponieważ założył on wiele instytucji handlowych, jego drugim przydomkiem był Król-Merkant. W 1822 r. założył Algemeene Nederlandsche Maatschappij ter Begunstiging van de Volksvlijt, która po odzyskaniu niepodległości stała się jedną z najważniejszych instytucji w Belgii. Przemysł rozkwitał, zwłaszcza na południu. W 1817 r. założył również trzy uniwersytety w południowych prowincjach, takie jak nowy Uniwersytet w Leuven, Uniwersytet w Gandawie i Uniwersytet w Liège. Prowincje północne były natomiast centrum handlu. To, w połączeniu z koloniami (Holenderskie Indie Wschodnie, Surinam, Curaçao i terytoria zależne oraz Holenderskie Złote Wybrzeże) tworzyło wielkie bogactwo Królestwa. Jednak pieniądze płynęły do rąk holenderskich dyrektorów. Tylko nielicznym Belgom udało się skorzystać z tego wzrostu gospodarczego. Poczucie nierówności ekonomicznej było kolejną przyczyną powstania belgijskiego.

William był również zdeterminowany, by stworzyć zjednoczony naród, mimo że północ i południe znacznie oddaliły się od siebie kulturowo i ekonomicznie, odkąd południe zostało ponownie podbite przez Hiszpanię po Akcie Abdykacji z 1581 roku. Północ była handlowa, protestancka i w całości niderlandzkojęzyczna; południe było przemysłowe, rzymskokatolickie i podzielone między niderlandzkich i francuskojęzycznych.

Oficjalnie w królestwie istniał rozdział kościoła od państwa. Jednak sam Wilhelm był zdecydowanym zwolennikiem Kościoła reformowanego. Doprowadziło to do niezadowolenia wśród ludzi na w większości katolickim południu. Wilhelm opracował również kontrowersyjną politykę językową i szkolną. Język niderlandzki został narzucony jako język urzędowy we Flandrii, co rozwścieczyło francuskojęzycznych arystokratów i robotników przemysłowych. Szkoły w całym Królestwie były zobowiązane do nauczania uczniów wiary reformowanej i języka niderlandzkiego. Wielu na południu obawiało się, że król dążył do wytępienia katolicyzmu i języka francuskiego.

Powstanie belgijskie

W sierpniu 1830 roku w Brukseli wystawiono operę Daniela Aubera La Muette de Portici, opowiadającą o represjach wobec neapolitańczyków. Przedstawienia tego spektaklu zdawały się krystalizować poczucie nacjonalizmu i „Hollandofobii” w Brukseli i rozprzestrzeniały się na resztę Południa. Doszło do zamieszek, których głównym celem był niepopularny minister sprawiedliwości królestwa, Cornelis Felix van Maanen, który mieszkał w Brukseli. Rozwścieczony Wilhelm odpowiedział, wysyłając wojsko do stłumienia zamieszek. Rozruchy rozprzestrzeniły się jednak na inne południowe miasta. Rozruchy szybko przerodziły się w powstanie ludowe. Wkrótce proklamowano niezależne państwo belgijskie.

W następnym roku Wilhelm wysłał swoich synów Wilhelma, księcia Orańskiego, i księcia Fryderyka, aby najechali nowe państwo. Choć początkowo zwycięska w Kampanii Dziesięciodniowej, armia holenderska została zmuszona do odwrotu po groźbie interwencji francuskiej. Pewne poparcie dla dynastii orańskiej (głównie wśród Flamandów) utrzymywało się przez lata, ale Holendrzy nigdy nie odzyskali kontroli nad Belgią. Wilhelm mimo to kontynuował wojnę przez osiem lat. Jego sukcesy gospodarcze zostały przyćmione przez niewłaściwe zarządzanie działaniami wojennymi. Wysokie koszty wojny zaczęły obciążać holenderską gospodarkę, podsycając niechęć opinii publicznej. W 1839 r. Wilhelm został zmuszony do zakończenia wojny. Zjednoczone Królestwo Niderlandów zostało rozwiązane na mocy traktatu londyńskiego (1839), a jego północna część pozostała Królestwem Niderlandów. Nie zmieniono jednak jego nazwy, ponieważ przedrostek „Zjednoczone” nigdy nie był częścią jego oficjalnej nazwy, lecz został dodany retrospektywnie przez historyków w celach opisowych (por. Republika Weimarska).

Zmiany konstytucyjne i abdykacja w późniejszym życiu

Zmiany konstytucyjne zostały zapoczątkowane w 1840 r., ponieważ należało usunąć terminy, które dotyczyły Zjednoczonego Królestwa Niderlandów. Te zmiany konstytucyjne obejmowały również wprowadzenie sądowej odpowiedzialności ministerialnej. Chociaż polityka pozostawała niekontrolowana przez parlament, prerogatywa była teraz możliwa do kontrolowania. Bardzo konserwatywny Wilhelm nie mógł żyć z tymi zmianami konstytucyjnymi. To, rozczarowanie utratą Belgii oraz zamiar poślubienia Henrietty d’Oultremont (paradoksalnie zarówno „belgijskiej”, jak i rzymskokatolickiej) sprawiły, że Wilhelm I zapragnął się ożenić. Zamiar ten zrealizował 7 października 1840 r., a jego najstarszy syn wstąpił na tron jako król Wilhelm II. Wilhelm I zmarł w 1843 roku w Berlinie w wieku 71 lat.

Dzieci

Z żoną Wilhelminą król Wilhelm I miał sześcioro dzieci:

• Willem Frederik George Lodewijk (ur. Haga, 6 grudnia 1792 – zm. Tilburg, 17 marca 1849) późniejszy król Holandii Wilhelm II od 1840 roku. Ożenił się z rosyjską wielką księżną Anną Pawłowną.
• Urodzony syn (Hampton Court, Palace, Middlesex, 18 sierpnia 1795).
• Willem Frederik Karel (ur. Berlin, 28 lutego 1797 – zm. Wassenaar, 8 września 1881).
• Wilhelmina Frederika Louise Pauline Charlotte (ur. Berlin, 1 marca 1800 – d. Freienwalde, 22 grudnia 1806).
• Urodzony syn (Berlin, 30 sierpnia 1806).
• Wilhelmina Frederika Louise Charlotte Marianne (ur. Berlin, 9 maja 1810 – d. Schloss Reinhartshausen bei Erbach, 29 maja 1883), poślubiła 14 września 1830 księcia pruskiego Alberta. Rozwiedli się w 1849 r.

Ancestry

Przodkowie Wilhelma I Niderlandzkiego

. . . . . . . . . . . . . . . . 16. Henryk Kazimierz II, hrabia Nassau-.Dietz . 8. Jan Wilhelm Friso, Książę Orański 17. Henriëtte Amalia z Anhalt-.Dessau . 4. Wilhelm IV, Książę Orański . 18. Karol I, Landgraf Hesji-Kassel (lub Hesji-Cassel) . 9. Maria Luiza z Hesji-.Kassel . 19. Maria Amalia z Kurlandii 2. Wilhelm V, Książę Orański 20. Jerzy I z Wielkiej Brytanii 10. Jerzy II Brytyjski 21. Zofia Dorothea z Celle 5. Anne, Księżniczka Królewska . 22. Jan Fryderyk, margrabia Brandenburgii.Ansbach . 11. Karolina z Brandenburgii-Ansbach . 23. Księżniczka Eleonora Erdmuthe z Saxe-.Eisenach . 1. Wilhelm I Niderlandzki . 24. Fryderyk I Pruski 12. Fryderyk Wilhelm I Pruski 25. Zofia Charlotta z Hanoweru 6. Książę August Wilhelm Pruski . 26. Jerzy I Wielkiej Brytanii (= 20) 13. Sophia Dorothea of Hanover 27. Zofia Dorothea z Celle (= 21) 3. Wilhelmina Pruska 28. Ferdynand Albert I, Książę Brunszwiku-Lüneburg . . 14. Ferdynand Albert II, książę Brunszwiku-Lüneburg . 29. Krystyna Wilhelmina z Hesji-.Eschwege . 7. Louise Amalie of Brunswick-.Lüneburga 30. Ludwik Rudolf, książę Brunszwiku-Lüneburg 15. Antoinette Amalie of Brunswick-.Wolfenbüttel 31. Księżniczka Krystyna Ludwika z Oettingen-.Oettingen .

Uwagi i odniesienia

Dalsze czytanie

• Caraway, David Todd. „Retreat from Liberalism: William I, Freedom of the Press, Political Asylum, and the Foreign Relations of the United Kingdom of the Netherlands, 1814-1818” PhD dissertation, U. of Delaware, 2003, 341pp. Abstract: Dissertation Abstracts International 2003, Vol. 64 Issue 3, p1030-1030
• Kossmann, E. H. The Low Countries 1780-1940 (1978) ch 3-4

Wikimedia Commons has media related to William I of the Netherlands.

• (niderlandzki) Willem I, Koning (1772-1843) na stronie holenderskiego domu królewskiego

.

Wilhelm I Niderlandzki Urodzony: 24 sierpnia 1772 Zmarł: 12 grudnia 1843 r.
Królewska rodzina holenderska
Preceded by William V	Książę Orański 1806-1815	Succeeded by William II
Nowa utworzenie	Hrabia Nassau 1840-1843	Zniesiony
Tytuły królewskie
Nowe utworzenie w wyniku niemieckiej mediatyzacji	Książę Nassau-Orange-Fulda 1803-1806	Skonfiskowane w wyniku utworzenia Konfederacji Reńskiej
Poprzedzone przez Williama V	księcia Orange-Nassau 1806, 1813-1815	Zniesiony Włączony do Nassau
Prześladowany przez Luisa II jako król Holandii	Suwerenny Książę Niderlandów 1813-1815	Succeeded by Himself as King
Preceded by Himself as Sovereign Prince	King of the Netherlands 1815-1840	Succeeded by William II
Wolny Tytuł ostatnio piastowany przez Franciszka I jako książę Luksemburga	Wielki Książę Luksemburga 1815-1840
Wolny Tytuł ostatnio w posiadaniu Franciszka I jako księcia Limburgii	Książę Limburgii 1839-1840

Niniejsza strona wykorzystuje treści z licencji Creative Commons pochodzące z Wikipedii (zobacz autorów).