Alai

Jedna z najbardziej wpływowych popularnych piosenkarek, wczesna kariera Waters znalazła ją pracującą w wodewilu. W konsekwencji jej repertuar był szerszy i bardziej popularny niż u wielu jej rówieśników. Louis Blues” W. C. Handy’ego, a później spopularyzowała bluesa i utwory inspirowane jazzem, takie jak „Stormy Weather” i „Travelin’ All Alone”, odnosząc również duży sukces z utworem „Dinah”. Po raz pierwszy nagrała w 1921 roku, a na jej wczesnych sesjach towarzyszyli jej tacy artyści jak Fletcher Henderson, Coleman Hawkins, James P. Johnson i Duke Ellington. Co istotne dla jej akceptacji w białych kręgach, nagrywała również z Jackiem Teagardenem, Bennym Goodmanem i Tommym Dorseyem.

Waters wykonuje „Heat Wave” w utworze Irvinga Berlina „As Thousands Cheer.”

Od późnych lat 20-tych, Waters pojawiła się w kilku broadwayowskich musicalach, w tym „Africana”, „Blackbirds of 1930”, „Rhapsody in Black”, „As Thousands Cheer”, „At Home Abroad” i „Cabin in the Sky”, w którym przedstawiła kilka rozbieganych piosenek, takich jak „I’m Coming Virginia,”, „Baby Mine”, „My Handy Man Ain’t Handy No More”, „Till the Real Thing Comes Along”, „Suppertime”, „Harlem on My Mind”, „Heat Wave”, „Got a Bran’ New Suit” (z Eleanor Powell), „Hottentot Potentate” i „Cabin in the Sky”.” W latach 30. zatrzymała występy regularnie w Cotton Club w Harlemie z „Stormy Weather”, a w 1938 roku pojawiła się w Carnegie Hall. Zagrała kilka ról dramatycznych w teatrze i wystąpiła w kilku filmach, w tym „On with the Show”, „Check and Double Check”, „Gift of the Gab”, „Tales of Manhattan”, „Cairo”, „Cabin in the Sky”, „Stage Door Canteen”, „Pinky”, „Member of the Wedding” i „The Sound and the Fury”. W latach 50-tych przez pewien czas występowała w amerykańskim serialu telewizyjnym BEULAH, miała też swój własny show na Broadwayu, „An Evening with Ethel Waters” (1957).

Przez lata 60-te i dalej do połowy lat 70-tych śpiewała jako członek organizacji towarzyszącej ewangeliście Billy’emu Grahamowi. Chociaż mniej ceniona w kręgach bluesowych i jazzowych niż Bessie Smith czy Louis Armstrong, w latach 30-tych Waters przekroczyła granice tych form muzycznych z dużo większym skutkiem niż którykolwiek z tych artystów i rozprzestrzeniła swój wpływ na całą muzykę popularną. Niezliczone młode nadzieje naśladowały jej wyrafinowany, leniwy styl wokalny, a jej dziedzictwo przetrwało w twórczości wybitnych i, jak na ironię, często bardziej znanych następczyń, takich jak Connee Boswell, Ruth Etting, Adelaide Hall, Mildred Bailey, Lee Wiley, Lena Horne i Ella Fitzgerald. Nawet Billie Holiday (na której Waters nie zrobiła większego wrażenia, komentując: „Śpiewa tak, jakby miała za ciasne buty”), uznała jej wpływ. Jako żywiołowa, pełna zapału piosenkarka o lekkim, ujmującym głosie, który często brzmiał „bielej” niż u większości jej rówieśników, kariera Waters była lekcją determinacji i wewnętrznej siły napędowej. Jej przerażające problemy z dzieciństwa i niespokojne wczesne życie, opisane w pierwszej części autobiografii, HIS EYE IS ON THE SPARROW, zostały przezwyciężone dzięki wytrwałości i wykorzystaniu jej wielkiego talentu.

DALSZE CZYTANIE:
HIS EYE IS ON THE SPARROW, Ethel Waters.
TO ME IT’S WONDERFUL, Ethel Waters.

Więcej informacji.