Twarz, przednia część głowy, która u kręgowców mieści narządy wzroku i węchu, jak również usta i szczęki. U ludzi rozciąga się od czoła do podbródka.
Podczas ewolucji od przedludzkiego Australopithecus do współczesnych ludzi (Homo sapiens), twarz stała się mniejsza w stosunku do ogólnego rozmiaru głowy. Podczas gdy mózg i mózgoczaszka (cranium) potroiły swoją objętość, szczęki stały się krótsze, a zęby prostsze w formie i mniejsze w rozmiarze. W konsekwencji twarz cofnęła się poniżej czoła. W ten sposób twarz współczesnego człowieka ma zasadniczo pionowy profil, co wyraźnie kontrastuje z wystającym pyskiem goryla, szympansa i, w mniejszym stopniu, wymarłych hominidów. W wyniku cofnięcia się ząbkującej części szczęk poniżej czoła pozostały dwie wyraźnie ludzkie cechy: wydatny, wystający nos i wyraźnie zdefiniowany podbródek.
W indywidualnym rozwoju ludzka twarz i mózgoczaszka podążają za różnymi wzorcami wzrostu. Mózg i mózgoczaszka osiągają 90 procent dorosłego rozmiaru w wieku 6 lat, podczas gdy twarz rośnie wolniej w zgodzie z powiększaniem się dróg nosowych i wyrastaniem obu zestawów zębów. Patrząc z profilu, twarz po urodzeniu jest mniejsza niż jedna piąta wielkości mózgoczaszki; w wieku dorosłym zwiększyła się prawie do połowy. Wymiary twarzy zwiększają się najbardziej na głębokość, następnie na wysokość (długość), a najmniej na szerokość. W okresie dojrzewania zwiększa się muskulatura twarzy i powiększają się zatoki twarzowe, na ogół w większym stopniu u mężczyzn niż u kobiet.
.