Alai

Po krytycznym przeglądzie różnych poglądów autor rozróżnia wskazania do tlenoterapii niewydolności oddechowej na subiektywne i obiektywne na podstawie własnych doświadczeń po obserwacji klinicznej 100 chorych z zaostrzeniem przewlekłej niewydolności oddechowej, poddanych tlenoterapii dawkowanej, kontrolowanej i ciągłej. Najistotniejszym obiektywnym wskazaniem do leczenia tlenem jest ujawnienie się stopnia hipoksemii bez lub z retencją CO2. W zależności od manifestacji hipoksemii, określanej poziomem PaO2, wskazania są bezwzględne (przy PaO2 poniżej 40 mm Hg), pilne (przy PaO2 poniżej 30 mm Hg) i względne (przy PaO2 powyżej 50 mm Hg). Stosowanie leczenia tlenem przy PaO2 powyżej 700 mm Hg, jak również tzw. „profilaktyczne” leczenie O2 (bez hipoksemii) jest niewłaściwe ze względu na możliwe szkodliwe działania uboczne tlenu. Leczenie tlenem jest przeciwwskazane u wszystkich pacjentów z niekorzystną odpowiedzią wentylacyjną na leczenie tlenem. W przypadku nieskutecznego leczenia O2 (niekorzystna odpowiedź wentylacyjna resp.) należy włączyć wentylację mechaniczną, jak również we wszystkich przypadkach pacjentów w śpiączce oddechowej.