By Leave a Comment on An Overview of Neovaginal Reconstruction Options in Male to Female Transsexuals

Abstract

Transseksualiteit is een complexe aandoening waarbij de persoon de inconsistentie ervaart tussen het gewenste geslacht en hun biologische geslacht. Afwezigheid van de vagina is verwoestend bij man-vrouw transseksuelen. Het creëren van de neovagina is het belangrijkste chirurgische probleem bij deze patiënten. Historisch gezien heeft het creëren van de neovagina zijn wortels in de behandeling van het Mayer-Rokitansky syndroom en aandoeningen zoals cloacale anomalieën, bepaalde intersekse-aandoeningen, vaginale maligniteiten, of ernstig vaginaal trauma, maar heeft meer recentelijk een grote toepassing gevonden in de geslachtsaanpassende chirurgie van man naar vrouw. Er zijn veel operatieve procedures beschreven, maar geen enkele is ideaal. Daarom blijft men zoeken naar nieuwe, verbeterde oplossingen. Bij neovaginoplastie wordt de reconstructie van het vulvovaginale complex in zijn geheel uitgevoerd. De gouden standaard in neovaginale reconstructie bij man-vrouw geslachtsverandering chirurgie is de penile skin inversion techniek met of zonder scrotale flappen, die adequate sensatie van de neovagina, goede neovaginale diepte, goede erotische gevoeligheid van de neclitoris, en esthetisch aanvaardbare labia minora en maiora mogelijk maakt.

1. Inleiding

Transseksualiteit, als een aandoening, wordt op grote schaal verkeerd begrepen. In het licht van hun genderidentiteitsproblemen worden transseksuelen over het algemeen beschouwd als emotioneel onstabiele personen, die niet in staat zijn hun dagelijks leven aan te kunnen. De term “transseksueel” werd in de jaren 1950 in het beroepsleven en in het openbaar gebruikt om een persoon aan te duiden die ernaar streefde of feitelijk in het anatomisch tegenovergestelde geslacht leefde, ongeacht of hij een operatie voor geslachtsverandering had ondergaan en/of een hormonale behandeling onderging. De laatste tijd is het grote publiek zich echter iets meer bewust geworden van transseksuelen en hebben zij er meer begrip voor. In de Internationale classificatie van ziekten (ICD-10) wordt “transseksualiteit” omschreven als een wens om te leven en geaccepteerd te worden als lid van het andere geslacht, gewoonlijk gepaard gaand met een gevoel van onbehagen met, of onaangepastheid aan, het eigen anatomische geslacht, en de wens om chirurgie en hormonale behandeling te ondergaan om het eigen lichaam zo veel mogelijk in overeenstemming te brengen met het geslacht van voorkeur. Er zijn verschillende studies over de prevalentie van transseksualiteit in de algemene bevolking, namelijk 1 : 7400 tot 1 : 42000 bij toegewezen mannen en 1 : 30040 tot 1 : 104000 bij toegewezen vrouwen. Geslachtsaanpassingschirurgie (SRS) is de laatste stap in de overgang van een persoon naar het gewenste geslacht. Het omvat chirurgische ingrepen die het lichaam van het individu hervormen tot een lichaam met het uiterlijk van het gewenste geslacht. Bij mannelijke naar vrouwelijke transseksuele patiënten moet de chirurg vrouwelijke genitaliën reconstrueren en een mannelijk lichaam omvormen tot een vrouwelijk ogend lichaam.

Een van de eerste chirurgen die met succes geslachtsveranderende chirurgie van vrouw naar man, en later van man naar vrouw uitvoerde, was plastisch chirurg Sir Harold Gillies. Samen met Dr. Ralph Millard voerde hij een vaginoplastie uit met behulp van de huidflaptechniek die de standaard werd voor de volgende decennia.

Bij genitale transformatiechirurgie van man naar vrouw is het doel een vagina en uitwendige geslachtsorganen te creëren die er zo vrouwelijk mogelijk uitzien, zonder littekens of traumatische postoperatieve neuromas, zoals geconcludeerd door Karim et al. . De urinebuis wordt verkort, zodat de urinestraal in zittende positie naar beneden wijst. Bij deze ingreep is het belangrijk om de vorming van fistels of stricturen te vermijden. Een ideale neovagina moet vochtig, elastisch en haarloos zijn, ten minste 10 cm diep en ongeveer 3-4 cm in diameter, zonder introitale stenoses. Haar innervatie moet voldoende sensatie geven, om een bevredigend niveau van erogene stimulatie tijdens de geslachtsgemeenschap te bereiken. De clitoris moet klein en bedekt zijn, maar gevoelig, zodat de patiënt volledig opgewonden kan raken. Labia minora en majora moeten zo veel mogelijk lijken op de vrouwelijke vulva en mogen niet volumineus zijn.

Er bestaan verschillende chirurgische opties voor vaginale reconstructie. In dit artikel bespreken we verschillende reconstructieve benaderingen. Ongeacht de reconstructiemethode blijven de doelen hetzelfde: het creëren van een functionele en esthetisch aanvaardbare vagina en vulva, met een normale urinefunctie en een bevredigende seksuele functie.

De twee meest verbreide technieken voor neovaginale reconstructie zijn tegenwoordig de “penile inversie techniek”, met of zonder combinatie van scrotale flappen en het gebruik van intestinale pedicled transplantaten. Wegens hun belang zullen deze twee technieken meer in detail worden besproken, in vergelijking met andere besproken technieken.

2. Chirurgische technieken voor vaginoplastie

2.1. Niet-genitale huidtransplantaten

Een van de eerste technieken voor neovaginale reconstructie bij transseksuele patiënten, geïntroduceerd door Abraham, dateert uit de jaren dertig en omvat het gebruik van huidtransplantaten. In zijn techniek werd de huidtransplantatie gedrapeerd, binnenstebuiten, over een spons die tussen het rectum en de urethra werd geplaatst om als mal te dienen, in overeenstemming met de techniek die voor het eerst werd gepubliceerd door Abbe bij congenitale vaginale afwezigheid in de negentiende eeuw , en die later in 1938 werd gepopulariseerd door Banister en McIndoe . Split-thickness skin grafting wordt over het algemeen geassocieerd met een lage morbiditeit. Door zijn relatieve eenvoud werd deze methode wereldwijd aanvaard. Het voordeel van de nongenitale huidtransplantatietechniek is dat het een eenfaseprocedure is, die een haarloze neovagina oplevert van voldoende diepte en breedte, met een laag risico op postoperatieve complicaties. De nadelen omvatten neovaginale prolaps, littekenvorming van het donorgebied, circulaire littekenvorming ter hoogte van de neovaginale introïtus, de neiging van de huidtransplantatie om te krimpen, condylomatose, intra-epitheliale neoplasie in combinatie met Humaan Papilloma Virus (HPV), carcinoom, slechte erogene sensatie en afwezigheid van natuurlijke lubricatie.

2.2. Penile Skin Graft

Fogh-Anderson was de eerste die melding maakte van de creatie van een neovagina uit een huidtransplantatie van de penis over de volle dikte, als een man-vrouw geslachtsverandering operatie bij transseksuelen, in 1956. Het huidtransplantaat werd op een mal gefixeerd, in overeenstemming met de “McIndoe-techniek”. Deze techniek is ook een eenfaseprocedure; een ander voordeel is dat er haarloze penishuid wordt gebruikt voor het creëren van een neovagina, met bijna geen zichtbare littekens op het donorgebied. Bovendien is het risico op postoperatieve complicaties laag, omdat huidtransplantaten van volledige dikte minder vatbaar zijn voor contractie dan huidtransplantaten van gedeelde dikte. Toch is ook bij deze patiënten gedurende enkele maanden na de operatie intermitterende dilatatie nodig om krimpen van de neovagina te voorkomen. Bovendien kunnen zij dezelfde postoperatieve complicaties krijgen als de patiënten met een neovagina van geringe dikte, zoals condylomatose, intra-epitheliale neoplasie in combinatie met HPV, carcinoom, slechte erogene sensatie en afwezigheid van natuurlijke smering.

2.3. Genitale huidlappen

Zoals eerder vermeld, rapporteerden Gilles en Millard in 1957 het gebruik van een penishuidlap bij het creëren van een neovagina bij man-vrouw transseksuelen. Deze procedure vereist verschillende sub-procedures om de nieuwe vagina te vormen. Na de gebruikelijke bilaterale orchiectomie wordt de penis ontleed in zijn anatomische componenten, dat wil zeggen de corpora cavernosa, de eikel met de urethra en de neurovasculaire bundel, en de gevasculariseerde penishuid. Deze techniek is sindsdien herhaaldelijk gewijzigd en blijft de gouden standaard in de geslachtsveranderende chirurgie van man naar vrouw. Er zijn over het algemeen drie groepen van dergelijke modificaties: (a) Gebruik van omgekeerde penishuid op een abdominale pedikel, als het enige transplantaat, in de vorm van een inside-out huidbuis ; (b) Splitsing van de pedicled penishuidlap om een rechthoekige flap te creëren, die vervolgens wordt vergroot met een rechthoekige scrotale huidlap met een posterieure pedikel om de grootte van de neovagina te vergroten ; (c) De gepediculeerde penishuidlap die ook kan worden vergroot met een lange gevasculariseerde urethraflap, die wordt geoogst en vervolgens wordt ingebed in de penishuidlap . De voordelen van de techniek van de penishuidlap ten opzichte van de huidtransplantatietechnieken zijn onder meer een verminderde neiging tot samentrekken, gevoel door de pedikel, afwezigheid van haar op de flap en een veel minder vaak voorkomend optreden van neovaginale prolaps. Tot de nadelen behoort het postoperatieve gebruik van vaginale dilatatoren gedurende ten minste 6 maanden na de operatie, volgens de instructies. Beperkte vaginale diepte als gevolg van de beperking van de lengte van de penishuid en de mobilisatie van het pedikel resulteert in een bredere voorste commissuur waardoor de clitoris meer bloot komt te liggen en gevoeliger en soms zelfs pijnlijk wordt tijdens het herstel. In gevallen waarin de lengte van de penishuid onvoldoende is, kan de scrotale huidlap worden gebruikt; tenzij dit gebied pre-operatief aan laserontharing wordt onderworpen, zal dit echter resulteren in een gedeeltelijk behaarde neovagina.

Een van de belangrijkste problemen is de dissectie van de corpora cavernosa tot aan hun aanhechtingen aan de inferieure ramus van de schaambeenderen. In gevallen met zeer lange corporeuze crura worden de corporeuze lichamen verwijderd terwijl de restanten van de corpora cavernosa (erectiel weefsel) worden vernietigd en de tunica albuginea wordt gehecht met resorbeerbare hechtingen. Dit voorkomt elke postoperatieve erectie die toekomstige geslachtsgemeenschap kan belemmeren of de neovaginale introïtus kan vernauwen tijdens de opwinding. Voor de constructie van de nieuwe vagina wordt de huid van het penislichaam en de voorhuid (bij onbesneden patiënten) geoogst en vervolgens tot een gevasculariseerde eilandvormige buisflap gevormd. Het verkrijgen van een lange gevasculariseerde pedikel voor de buis is van essentieel belang, dus de incisie wordt <2 cm boven de basis van de gemobiliseerde penishuid gemaakt. Op dit punt maakt het losse subcutane weefsel de vorming van een lange gevasculariseerde pedikel mogelijk. Aan de basis van de pedikel wordt een kleine incisie gemaakt om de urethrale flap te transponeren. De huid aan de dorsale zijde van de buisflap wordt ingesneden, waarbij het gevasculariseerde onderhuidse weefsel intact wordt gelaten. Zodra een neovagina is gemaakt, wordt een stompe dissectie van de vaginale holte uitgevoerd anterieur aan de fascia Denonvilliers, waarbij erop wordt gelet het rectum niet te verwonden. Een lange Deschamps ligatuurdrager, voorgevuld met 2-0 resorbeerbare hechtdraad, wordt gebruikt om het sacrospinous ligament mediaal ten opzichte van de ischiale wervelkolom aan te prikken. De chirurg moet erop letten de hechtdraad niet dicht bij de wervelkolom van het zitbeen te plaatsen om verwonding van de nervus pudendal en de interne vaten pudendal te voorkomen. De twee uiteinden van de hechtdraad worden naar buiten gebracht zodat de fixatiehechtingen op hun plaats kunnen worden gebonden; één hechtdraad wordt door de huid gehaald en de andere wordt door de urethrale flap gehaald in het gedeelte dat zich in het distale derde deel van de neovagina bevindt, waarna de hechtingen worden afgebonden. Op deze manier wordt een vaginopexie tot aan het sacrospinous ligament uitgevoerd, met diepe plaatsing van de neovagina in de perineale holte. Dit zorgt voor een goede plaatsing van de neovagina, waarbij prolaps wordt vermeden (figuren 1, 2, 3,4,5, 6 en 7).

Figuur 1

Aangemerkte incisielijnen voor clitoroplastie en vaginoplastie.

Figuur 2

Vrijgemaakte penilehuid, ontleedde neurovasculaire bundel en gemobiliseerde urethra.

Figuur 3

Penile demontage wordt gedaan. Conisch gevormde clitoris met behouden neurovasculaire bundel wordt gecreëerd.

Figuur 4

Verwijdering van de corpora cavernosa tot diep in hun aanhechtingen op de schaambeenderen.

Afbeelding 5

Lange buis bestaande uit gevasculariseerde penishuid en urethrale flap wordt omgekeerd om neovagina te vormen.

Figuur 6

Neovagina is diep vastgebonden aan het sacrospinous ligament met behulp van Deschamps ligature drager om te voorkomen dat het prolaps.

Figuur 7

Opbrengst aan het einde van de operatie.

2.4. Nongenital Skin Flaps

Toen de reconstructieve chirurgie van de mannelijke naar de vrouwelijke geslachtsorganen evolueerde, leidde de zoektocht naar een chirurgische techniek met een meer aanvaardbaar resultaat voor zowel de patiënt als de chirurg tot het gebruik van nongenitale huidflappen. Er waren verschillende benaderingen van verschillende centra, zoals Cairins en De Villiers, die mediale dijflap gebruikten voor neovaginale reconstructie bij transseksuele patiënten, en Huang die inguinopudendal flappen gebruikte om de neovagina te creëren. Voordelen van deze technieken zijn onder meer het creëren van een neovagina van voldoende diepte, minder risico op contractie en een kortere periode van postoperatieve dilatatie in vergelijking met de niet genitale huidtransplantatietechniek. Nadelen zijn littekenvorming in het donorgebied, technisch zeer veeleisende procedures en omvang van de huidflappen, met vermindering van het neovaginale gewelf en geen zelfsmering. Niettemin zijn Karim et al. van mening dat niet genitale huidflappen alleen moeten worden overwogen als alternatieve chirurgische methode bij mislukte primaire vaginoplastieken, waarbij een pedicled darmtransplantatie nog steeds de methode van hun keuze is .

2.5. Pedicled Intestinal Transplant Vaginoplasty

Darm vaginoplasty werd voor het eerst beschreven door Sneguireff in 1892 met gebruikmaking van het rectum bij de behandeling van vaginale agenese . Later, in 1904, Baldwin meldde het gebruik van ileale segment in de behandeling van congenitale vaginale afwezigheid, maar suggereerde ook dat het sigmoïd colon zou kunnen worden gebruikt voor hetzelfde doel . Bij transseksuelen van man naar vrouw dateert de eerste vermelding van intestinale vaginoplastie van 1974, toen Markland en Hastings gebruik maakten van cecum- en sigmoïd-transplantaties . Ileum wordt vaak gebruikt door veel chirurgen, maar zijn mucosa produceert meer overvloedige en minder smerende afscheidingen dan het sigmoïd segment . Rectosigmoïde vaginoplastie resulteert in een goed geproportioneerde, zelfsmerende neovagina, die gedurende langere perioden niet postoperatief hoeft te worden verwijd. Het gebruik van het rectosigmoïd colon als pedicled flap voor het creëren van een neovagina is doeltreffend, aangezien een voldoende lang transplantaat kan worden verkregen, met een uitstekende bloedtoevoer die complicaties zoals krimp of vernauwing kan voorkomen. Dit segment is dikwandig, heeft een grote diameter en kan beter tegen trauma dan transplantaten van de dunne darm, de blaas of de huid, waardoor het risico van bloedingen na geslachtsgemeenschap afneemt. Introitale of perineale huidflappen worden zo ontworpen dat purse string littekens worden voorkomen; bovendien worden zij om dezelfde reden dicht bij de sigmoïde vagina gebracht. Dit wordt gewoonlijk bereikt via een “U”-vormige incisie posterieur aan de urethra. Volledige mobilisatie van de gevasculariseerde flappen wordt uitgevoerd, om ervoor te zorgen dat de introitale opening zo hoog mogelijk wordt geplaatst, wat mucosale prolaps voorkomt, en om een mooier esthetisch resultaat te bereiken, aangezien de anastamose diep zal zijn aangezet en dus aan het oog zal worden onttrokken. (Figuren 8, 9 en 10) De postoperatieve behandeling is eenvoudig en gemakkelijk. De productie van slijm kan leiden tot overmatige afscheiding, die na 3-6 maanden drastisch afneemt, ongeacht de lengte van het sigmoïdsegment. Filipas et al. bevelen een dagelijkse vaginale reiniging aan om het slijm te evacueren, voor een periode van een maand. Het gebruik van vaginale dilatatoren om de neovaginale doorgankelijkheid te behouden is tijdelijk en wordt door de meerderheid van de patiënten goed verdragen. Verdere nadelen van intestinale vaginoplastiek zijn de noodzaak van preoperatieve darmpreparatie en extra abdominale chirurgie met intestinale anastomose, hetgeen het risico van postoperatieve ileus verhoogt. Bovendien zijn afleidingscolitis, alsook adenocarcinoom van de neovagina, introitale stenose, mucocele en constipatie gemeld, hoewel met een lage incidentie.

Figuur 8

Geoogst segment van het sigmoïd colon met het mesenterium.

Figuur 9

Anastomose van het sigmoïd colon met genitale huidflappen, diep verborgen.

Afbeelding 10

Afbeelding aan het einde van de operatie.

Kim et al. concludeerden onlangs dat rectosigmoïde vaginoplastiek de beste keuze is voor transseksuelen van man naar vrouw die eerder een totale penectomie en orchiectomie hebben ondergaan, of voor patiënten bij wie de huidvaginoplastiek eerder is mislukt en voor patiënten met het syndroom van Mayer-Rokitansky, zoals ook werd gerapporteerd door Lima e.a. .

2.6. Hoewel de genitale reconstructieve chirurgie in de eerste plaats gericht was op het vinden van de beste techniek om een neovagina te creëren die de patiënt in staat zou stellen om deel te nemen aan de geslachtsgemeenschap, zijn in de afgelopen jaren zowel patiënten als chirurgen steeds meer bezorgd geworden over de esthetische resultaten van het creëren van een vulva en neoclitoris, evenals hun vermogen om voldoende erogene sensatie te bieden. Een deel van de huidbasis van de penis wordt gebruikt om de kleine schaamlippen te vormen, die worden gehecht aan het gedepitheliseerde deel van de neoclitoris; de neoclitoris wordt dus omhuld met de kleine schaamlippen. Overtollige scrotale huid wordt verwijderd en het resterende deel wordt gebruikt om de labia majora te vormen. Een kleine posterieure basis van de omgekeerde Y-incisie, bepleit door Karim et al., vergemakkelijkt het creëren van een esthetisch aantrekkelijke posterieure commissuur. Er kunnen echter secundaire correcties nodig zijn vanwege de veranderingen in het uiterlijk, te wijten aan het genezingsproces, meestal een jaar postoperatief .

Een zeer belangrijke chirurgische stap is het creëren van een goed gevasculariseerde neoclitoris tijdens de primaire vaginale reconstructie. Het eerste verslag over de constructie van een clitoris werd gepubliceerd door Brown in 1976, waarbij gebruik werd gemaakt van een gereduceerde eikel, vastgehecht aan zijn dorsale peniele neurovasculaire pedikel. Het hoge percentage necrose van de clitoris dat Brown zelf rapporteerde, zette andere auteurs aan tot het zoeken naar nieuwe of gewijzigde technieken voor clitoroplastie. Tot 1995 was de creatie van de neoclitoris geen belangrijk onderdeel van de chirurgische standaard in MTF geslachtsverandering chirurgie. Tegenwoordig wordt de eikelhoed in twee delen gesplitst, ventraal en dorsaal; het dorsale deel van de eikel wordt verkleind door excisie van het centrale ventrale weefsel, waarbij de zijkanten van de eikel intact worden gelaten. Zijdelingse excisies van de eikel worden niet aanbevolen, om te voorkomen dat de neurovasculaire bundel, die lateroventraal de eikelcap binnenkomt, wordt beschadigd. De zijkanten worden echter gedepithelialiseerd en gehecht, om een conische vorm van de neoclitoris te verkrijgen.

Extra incisies en correcties in een streven naar een perfect resultaat kunnen de bloedvoorziening van de penishuid en de overleving van de neoclitoris in gevaar brengen en resulteren in hypertrofische littekenvorming, wonddehiscentie, of gedeeltelijke of volledige necrose van de flap als gevolg van de spanning op de hechtlijnen. De algemeen aanvaarde opvatting is dat het beter is met de corrigerende procedures te wachten tot de wondgenezing volledig is, omdat bij de meeste patiënten geen verdere operatie nodig zal zijn. In gevallen waar de ventrale ruimte tussen de grote schaamlippen te groot is, kunnen gelijktijdige infrapubische dubbele Z-plasties met groot succes worden uitgevoerd.

De clitoris, de voorhuid en de kleine schaamlippen blijven tot de moeilijkst te reconstrueren structuren behoren. De ideale clitoris-labioplastie, die een resultaat zou opleveren dat in alle opzichten lijkt op dat van een biologische vrouw, is nog niet bereikt.

3. Kwaliteit van het seksueel leven

De meeste studies over transseksuele patiënten richten zich op de psychologische, chirurgische en lichamelijke gezondheid op lange termijn, terwijl slechts enkele zich richten op hun seksueel leven na de genitale herschikkingsoperatie.

Er zijn meldingen van seksuele bevrediging na vaginoplastiek bij mannelijke naar vrouwelijke patiënten, die in staat waren om een orgasme te bereiken in 70-80% . Zoals geconcludeerd door Lief en Hubschman, kan een patiënt seksueel tevreden zijn na een SRS, ondanks inadequaat seksueel functioneren . Onze groep meldde ook bevredigende resultaten bij 79% van de mannelijke naar vrouwelijke transgender patiënten na een vaginoplastie waarbij penishuid gecombineerd werd met een urethrale flap.

Er zijn maar een paar rapporten die functionele vragenlijst-gebaseerde resultaten presenteren van vaginoplastie bij patiënten na vaginale reconstructie, hoewel de meerderheid van deze studies gerelateerd zijn aan de patiënten met vaginale agenese. Labus et al. meldden afwezigheid van seksuele disfunctie bij 72,2% van hun patiënten volgens de Female Sexual Function Index (FSFI), met depressiesymptomen bij 22,2% . Borkowski et al. beoordeelden de functionele resultaten van de cystovaginoplastie van Krzeski en de tevredenheid van de patiënten aan de hand van 18 parameters. De auteurs meldden dat ongeveer 90% van de patiënten in de studiegroep tevreden waren met de verbetering van hun seksleven en vrouwelijkheid. Toch is het moeilijk om een algemene conclusie te trekken of de resultaten tussen deze studies te vergelijken, omdat verschillende inventarissen en verschillende chirurgische methoden werden gebruikt binnen verschillende groepen patiënten.

Seksuele verwachtingen moeten zorgvuldig met de patiënten worden besproken in de preoperatieve voorbereiding om de patiënten te helpen omgaan met seksuele veranderingen en nieuwe functie van nieuwe genitaliën. Esthetisch resultaat, seksuele opwinding, smering en afwezigheid van pijn tijdens de geslachtsgemeenschap zijn kritische punten van een geslaagde operatie van man naar vrouw. In hun studie rapporteerden Weyers et al. dat de transseksuele vrouwen gemiddeld zeer tevreden waren met hun vrouw-zijn. Seksueel functioneren en seksuele bevrediging beoordeeld door FSFI verschilden in de studiegroep naargelang de seksuele voorkeur van de patiënt, en waren duidelijk lager bij transvrouwen met homoseksuele voorkeur. Als algemene conclusie stelden de auteurs dat de aanpassing van de FSFI vragenlijst voor transvrouwen zou moeten worden gemaakt om het seksueel functioneren en de moeilijkheden bij transseksuele vrouwen volledig te begrijpen. Psychologische en psychosociale evaluatie door gestructureerde interviews en gestandaardiseerde vragenlijsten zouden deel moeten uitmaken van dit soort onderzoek. Echter, als gevolg van grote variaties in omstandigheden en eerdere chirurgische betrokkenheid bij deze patiënten, zou een dergelijke studie nog steeds bepaalde beperkingen hebben. Bovendien is het moeilijk om een controlegroep aan te wijzen voor een vergelijkende studie. Het ontbreken van gestandaardiseerde methoden voor het registreren van de resultaten wat betreft complicaties op lange termijn, alsmede de seksuele functie, beperkt de mogelijkheden tot directe vergelijking van de resultaten. Daarom, hoewel een consensus over de ideale methode van vaginale substitutie misschien nooit zal worden bereikt, zouden inspanningen moeten worden geleverd om een consensus te bereiken over de ideale manier om deze patiënten op lange termijn te volgen.

4. Conclusies

Functionele tevredenheid bij patiënten die een geslachtsveranderende operatie van man naar vrouw ondergaan is sterk afhankelijk van voldoende diepte van de neovagina evenals van de sensatie van de neoclitoris die nodig is om een orgasme te bereiken. De algemene tevredenheid van de patiënten is ook gerelateerd aan het esthetische uiterlijk van de neocreated vulva, de zichtbaarheid van de littekens en de behoefte aan herhalingsoperaties.

Het doel van chirurgen die betrokken zijn bij mannelijke naar vrouwelijke geslachtsaanpassende chirurgie moet zijn om de procedure te bereiken die zal resulteren in een neovagina die voldoet aan de esthetische en functionele verwachtingen van de patiënten.

Conflict of Interests

De auteurs verklaren dat er geen belangenconflict is met betrekking tot de publicatie van dit artikel.

Acknowledgments

Dit artikel is ondersteund door het Ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Technologische Ontwikkeling, Republiek Servië, Project No. 175048.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.