Het nieuws komt, onvermijdelijk, via de telefoon: een telefoontje van je vriendin, of een foto tekst tsjilpen een “linkerhand update!”, of een Instagram post met de verlovingsring knipperen uit onder een verse manicure. En je bent blij voor je vriendin, dat wel, want zij en haar vriend zijn perfect samen, en/of je hebt veel gehoord over hoe klaar ze was dat het zou gebeuren, en/of je weet dat ze al over haar huwelijk droomt sinds ze als peuter die laatste scène uit De kleine zeemeermin vasthield (de objectief griezelige scène waarin Ariel een witte jurk aantrekt en aan boord gaat van een schip met een bijna vreemde die Eric heet, en ze vrolijk zwaaien naar de familie en de gemeenschap die ze achterlaat). Maar hoe dan ook, Ariel is gelukkig, en je vriendin ook, en haar vreugde is jouw vreugde.
Eén op de vier millennials besteedt $ 800 of meer aan één vrijgezellenfeest. Dat is bijna de gemiddelde huurprijs in de VS.
Maar je impliciete afspraak om de aanstaande bruid tijdens het hele proces zo gelukkig mogelijk te maken als menselijkerwijs mogelijk is, heeft zijn grenzen. Of liever gezegd, het zou moeten. En hier is precies waar: de uit de hand gelopen, over-the-top, steeds verder escalerende vrijgezellenfeesten waar vrouwen zichzelf voor overtreffen.
Heden ten dage betekent “vrijgezellenfeest” bijna nooit meer een enkel, beperkt feest – het impliceert een hele reis, bezaaid met sightseeing en bourbonproeverijen en een privé Pilates-les en penis rietjes en champagne brunches en mannelijke strippers of gewoon schaars geklede barmannen-te-huren en lekker uit eten en een VIP-tafel in de club. Het is in principe allemaal verplicht (hoe vaak de bruid ook volhoudt dat het optioneel is), en als je het laat schieten, heb je een veel overtuigender en verontschuldigender excuus nodig dan: “Niet voor mij.” Maar verdomme, het is niet voor mij. De vrijgezellenfeest koorts loopt uit de hand. Ik ben er niet voor.
Nadat we onze collectieve gedachten over het gezegende evenement hebben verloren, laten we het nog eens bekijken, zullen we? Het oorspronkelijke idee achter de traditie was om een aanstaande echtgenoot mee uit te nemen op zijn (ja, alleen zijn) laatste avond als “vrijgezel”, om er flink op los te slaan voordat hij voor het leven tekende met één vagina. “Vrijgezellenfeesten werden commerciëler in de jaren zestig, toen huwelijksreizen ook een massa-aangelegenheid werden,” verklaart Laura Essig, Ph.D., een professor sociologie aan het Middlebury College en auteur van het binnenkort te verschijnen boek Love, Inc: Travels in the Land of Romance and Capital. “Vóór de jaren 1950 en ’60 konden de meeste mensen die trouwden zich geen huwelijksreis veroorloven, maar toen resorts zoals de Poconos opengingen of meer paren auto’s hadden om naar de Niagara Falls te gaan, werden huwelijksreizen gedemocratiseerd, en toen werden vrijgezellenfeesten ook gebruikelijker.”
Het feminisme van de tweede golf zag de creatie van vrijgezellenfeesten, legt ze uit (daarvoor kregen vrouwen alleen bruidsborrels), en toen het luchtverkeer in de jaren ’80 en ’90 aantrok, begonnen we paspoortaanvragen in te vullen voor het voorrecht om onze vrienden te zien downing shots en donesy bruid-to-be sjerpen in exotische locaties.
Interessant, ja, maar niets van dit alles beantwoordt mijn echte vraag: Hoe kunnen de kosten per persoon van een vrijgezellenfeest oplopen tot de prijs van een tweedehands auto? Een eenvoudige reden is dat er weliswaar minder mensen trouwen, maar dat degenen die wel trouwen ouder, hoger opgeleid en rijker zijn, zodat zij (en vermoedelijk hun acht beste vriendinnen) geld en tijd over hebben.
Maar Essig koppelt de trend ook aan de batshit tijden waarin we nu leven. “Naarmate de wereld onzekerder wordt, wenden steeds meer mensen zich tot een ‘geprivatiseerde’ visie op de toekomst.” Het is niet logisch, maar in een onzekere wereld geeft het idee van een capital-R Romance ons hoop – een soort idolatrie die gevoed wordt door steeds extremere verlovingen, bruiloften, jurken, diamanten ringen, en, je raadt het al, vrijgezellenfeesten. Essig legt uit: “Vrijgezellen- en vrijgezellenfeesten zijn ruimtes geworden voor extreem spektakel en een openbaar vertoon van overdaad.”
Dat brengt me bij het eerste en meest voor de hand liggende probleem: het prijskaartje. Een op de vier millennials besteedt $ 800 of meer aan een enkel vrijgezellenfeest, volgens een onderzoek van Priceline.com. Dat is absurd. Dat is een nieuwe computer. Dat is voor vijf weken aan eten. Dat is bijna de gemiddelde huur in de V.S.
Als we op een normaal vriendinnenuitje geen speciale thuis warme-saus proeverij nodig hebben, wat betekent het woord “vrijgezellenfeest” dan dat we dat wel nodig hebben?
En je betaalt niet alleen voor een vlucht en een chique Airbnb. Tegenwoordig moet je verplicht bijpassende outfits kopen, limousines boeken, penisvormige dingen kopen en cadeaus – heel veel cadeaus. Vrijgezellenfeesten omvatten nu bijna altijd een soort lingeriedouche met dat bizarre spel waarbij de bruid raadt wie welk ondergoed voor haar heeft uitgekozen en waarom (klinkt als iets dat een blanke, cis-manlijke filmdirecteur heeft bedacht voor een film over vriendschap tussen vrouwen). En het betekent dat ik voor mijn vriendin op zijn minst een bruidscadeau, lingerie en een huwelijkscadeau heb gekocht. Maar dit zijn niet de jaren 50 en jullie verhuizen (hoogstwaarschijnlijk) niet uit het huis van je ouders om samen een nieuw huis te stichten en jullie zijn ook niet voor het eerst zenuwachtig bezig een boudoir met sexy attributen samen te stellen voor jullie heel speciale huwelijksnacht. Is ieders aanwezigheid (en gezamenlijke vakantiedagen) niet genoeg?
Bachelorettefeesten gaan ook gepaard met een verbijsterend volgeboekte agenda die elk ander damesweekend in de schaduw stelt. Serieus, als we op een normaal vriendinnenuitje geen speciale hot-sauce proeverij nodig hebben, wat is het dan met het woord “vrijgezellenfeest” dat ons door Angie’s List laat scrollen? Hebben bruiden echt meer plezier als er geen vrije tijd is om met partners thuis te praten, e-mails te checken, te gaan joggen of een kater te verzorgen? Kom in beweging, minions, er is een verplicht plezier te hebben!
Over plezier hebben met vreemden gesproken, is iemand echt zo happig op het delen van een badkamer (en soms zelfs een bed) met de halfzus van de verloofde van haar vriendin? Echte praatjes: Ik hou van je, maar ik geef er niet om je andere vrienden te ontmoeten. Serieus, helemaal niet, 0 procent. Ik heb onlangs “nee” gezegd tegen het feest van een vriendin, en het weekend daarna zei de aanstaande bruid, toen ze een verhaal vertelde over een van haar bruidsmeisjes: “Jammer dat je haar niet voor de bruiloft kunt ontmoeten.” Waarom? Waarom zou iemand er baat bij hebben als ik drie dagen met deze vrouw doorbreng voordat ik drie uur met haar doorbreng (waarin we niet met elkaar praten omdat zij bij haar vrienden is en ik bij de mijne) en haar daarna nooit meer zie of aan haar denk?
Kijk, ik heb me vermaakt op vrijgezellenuitstapjes en ik vind het leuk om wat extra tijd met de bruid door te brengen, wetende dat ik tijdens de bruiloft niet te veel van haar aandacht zal krijgen. Maar ik ga het recht voor zijn raap zeggen: We maken te veel ophef over het bruiloftscircus en het volledige, aanhoudende geluk van de bruid.
Ik voel dat sommige van jullie nog-niet-verloofde lezers met me mee knikken, maar zullen jullie van gedachten veranderen zodra je een diamant aan je vierde vinger hebt? Ik snap dat soort gedachten, echt waar: Ik heb betaald voor elke bruid-vriendin voor mij, en verdomme, ik verdien hetzelfde. Maar dat maakt je niet beter dan de gemene student die de nieuwe nieuwkomers ontgroent of de arrogante manager die de assistent als stront behandelt.
Het hoeft niet zo te zijn! Vrijgezellenfeesten kunnen bijvoorbeeld worden gepland voor een kleiner publiek dat al met elkaar overweg kan. (Waargebeurd verhaal: Ik ben uitgenodigd op vrijgezellenweekenden van bruiden die me niet eens uit de eerste hand over hun verloving hebben verteld. Um, pas.) Ze kunnen echt optioneel zijn of strategisch geplaatst zodat iedereen niet zit te staren naar een vliegticket van $500. (Volgens het onderzoek van Priceline.com ziet 39 procent van de mensen af van een bruiloft vanwege de kosten). Het zou zelfs een evenement voor één nacht kunnen zijn, in hetzelfde weekend en in dezelfde stad als de bruiloft, zodat mensen van buiten de stad niets hoeven te missen.
En ten slotte zouden ze ook gewoon chill kunnen zijn: een avondje goede wijn drinken en van elkaars gezelschap genieten als volwassen vrouwen. Want hebben we echt een privé jacht nodig en een privé barre instructeur en een privé kok om het geheel “speciaal” te maken? Het is al speciaal genoeg dat ons meisje gaat trouwen, toch? Net zoals het speciaal en geweldig is en de moeite waard om te vieren wanneer een vriendin een geweldige nieuwe baan krijgt of haar studie afmaakt of haar eerste boek gepubliceerd krijgt. Het is ongelooflijk, en we houden van je, en we zijn echt, echt blij voor je. Maar misschien niet $1,500 blij voor je.
