Alai

Deze column maakt deel uit van een reeks waarin Verge-medewerkers zeer subjectieve beoordelingen van dieren plaatsen. Tot nu toe hebben we over dieren geschreven zonder u te vertellen of ze waardeloos zijn of de baas. We zijn nu rechtzetten deze vergissing.

Voor een kort moment in maart, een schildpad veroverde de harten en verbeelding van honderden New Yorkers, de meeste van hen werkloos. Ik was een van degenen die zich inschreven voor de zeldzame kans om betaald te worden om met een 17-pond schildpad door Central Park te lopen. Totaal verpletterd toen ik – iemand met nul ervaring in het oppassen van huisdieren – de baan niet kreeg, nam ik mij voor meer over dit dier te weten te komen, in de hoop beter voorbereid te zijn mocht ik op een dag een soortgelijke kans krijgen. Het werd al snel duidelijk dat ik een kogel had ontweken. De schildpad heeft weinig goede eigenschappen en is een van de saaiste dieren in het hele dierenrijk. Als de schildpad een kleur was, zou hij beige zijn. Als het voedsel was, zou het pap zijn.

Eerst een opmerking over de terminologie: hoewel het gebruik lijkt te variëren, verwijst “schildpad” over het algemeen naar de dieren die in het water leven, terwijl wij de arme wezens die op het land gevangen zitten “schildpad” noemen. Met andere woorden, de schattige zeedieren die majestueus door de oceaan glijden, zijn schildpadden. Het ding dat zich op het droge ongeveer 0,28 mijl per uur voortbeweegt, is een schildpad.

Het zou nalatig zijn niet toe te geven dat schildpadden een rol hebben gespeeld in de geschiedenis van de wetenschap. De Romeinse militaire formatie genaamd de “testudo” – Latijn voor “schildpad” – zou zijn geïnspireerd door dit goed beschermde dier. Soldaten staan met hun schilden naar voren en met hun rug naar binnen gericht om effectief een metalen doos te creëren. De grote Julius Caesar zelf schreef over de testudo formatie. Bedenk wel dat Caesar werd vermoord en dat de Romeinen een nogal spectaculair verval kenden.

Meer recent waren schildpadden de eerste gewervelde dieren die de maan bereikten, een jaar voor de bemanning van Neil Armstrong. In september 1968 stuurden Sovjet wetenschappers twee schildpadden met een shuttle genaamd Zond 5. Deze naamloze dieren verloren ongeveer 10 procent van hun lichaamsgewicht, maar waren verder in orde toen ze terugkwamen. Ik wil de lezer er echter aan herinneren dat de Sovjet-Unie, net als het Romeinse Rijk, niet meer bestaat. Toeval?

Over er niet meer zijn gesproken, de uitgestorven Galapagos schildpad heeft de eer het proefkonijn te zijn dat wetenschappers met een speciaal kweekprogramma weer tot leven proberen te wekken. Maar of de eer in dit geval toekomt aan de dode dieren of aan de briljante, levende onderzoekers die met geavanceerde technieken werken, laat zich door iedereen raden.

In al deze gevallen was de glorie van de schildpad volledig afhankelijk van de vindingrijkheid van de mens. Op zichzelf vallen schildpadden op door drie uiterst saaie dingen: ze leven lang, bewegen heel langzaam, en worden voortdurend gebruikt als zwaar aangezette symboliek in verhalen.

Schildpadden kunnen wel 255 jaar oud worden, dus het dier dat ik wilde laten lopen zal misschien nog lang nadat ik mijn laatste adem heb uitgeblazen in Central Park rondkruipen. Hun leven is lang, en toch zijn hun hersenen zo klein dat een onderzoeker zei dat ze “nauwelijks nodig lijken te zijn voor hun bestaan.”

Zo lang leven ze, en toch doen schildpadden weinig meer dan eten en het verkeer ophouden omdat ze er zo lang over doen om de weg over te steken. Ze hebben geen flitsende veren, maken geen melodieuze geluiden, of vergiftigen je. Ze zijn niet aaibaar en wekken zelfs geen afkeer op. Ze leven zo lang dat ze soms de laatste van hun ondersoort worden, waardoor de Ecuadoriaanse regering een beloning van $10.000 heeft uitgeloofd in een vergeefse poging een partner voor ze te vinden. Het spijt ons, Lonesome George.

Laten we ons nu richten op het probleem van de schildpad symboliek. Er is een schildpad in Tom Stoppard’s toneelstuk Arcadia. Iedereen die de CliffsNotes van het stuk heeft gelezen, kan opnoemen dat de schildpad ons eraan herinnert dat sommige dingen lang duren, ook al duren ze niet eeuwig. Dit is precies waar therapeuten hun patiënten op wijzen dat ze zich niet op moeten fixeren, want de angst dat een depressie lang zal duren verergert de depressie meestal.

Opvallend is dat in verschillende kosmologische mythen een Wereldschildpad voorkomt (hoewel het volgens de bovenstaande terminologie eigenlijk een schildpad zou kunnen zijn) die de aarde op haar schild stut. Dit roept de vraag op waar de schildpad zelf op staat. Antwoord: “Het zijn schildpadden helemaal beneden.” De Wereldschildpad bestaat niet, en dit antwoord houdt geen steek. Zelfs in het rijk der fictie slaagt de schildpad er niet in te bekoren.

Het belangrijkste is dat Aesop’s vervelende zedenpraatje over de schildpad en de haas een smerige leugen is. Ten eerste is de opzet van een trage en vaste schildpad versus een snelle en verstrooide haas een valse dichotomie. En als het gaat om het realisme van dit verhaal, geloof ik dat de opmerking van Edmond Theodore Roo, toen hij berekeningen maakte over deze vraag, de meest beknopte samenvatting is van dit dilemma: “In geen enkel scenario wint de schildpad, anders dan in de tijd dat hij op deze aarde leeft.”

Hij had het over de race met de haas, maar ik geloof dat in alle scenario’s, ooit, de schildpad niet aan het langste eind trekt.