Alai

De afloop van een Spaans stierengevecht is bijna altijd hetzelfde: de matador steekt zijn of haar zwaard tussen de schouders van de stier, waardoor het hart van het dier doorboord wordt en het gedood wordt. Vervolgens sleept een team van muilezels of paarden het dode dier de ring uit.

(In zeldzame gevallen, wanneer een stier uitzonderlijke vaardigheden vertoont, krijgt het dier gratie en leeft het, in plaats van gedood te worden, op de stierenranch waar het is opgegroeid.)

Maar wat gebeurt er daarna?

Een restaurantadvertentie uit het programma van een stierengevecht in de arena van Madrid, Las Ventas, suggereerde een antwoord: Een Madrileens eethuis, Casa Toribio, pochte met zijn “rabo de toro de lidia” – een stoofpot gemaakt van de staarten van vechtstieren – en merkte op dat de staarten, of een deel ervan, afkomstig waren uit de beroemde arena. Nadat de matador de stier heeft gedood, wordt deze naar een slachthuis gestuurd. Het vlees wordt dan verkocht voor menselijke consumptie, volgens verschillende bronnen, waaronder Martin DeSuisse, oprichter van de non-profit organisatie Aficionados International, die probeert het Engelssprekende publiek voor te lichten over het Spaanse stierengevecht. (DeSuisse is niet Martin’s achternaam; hij heeft gevraagd om een pseudonieme achternaam te gebruiken vanwege de controversiële aard van het stierenvechten.In het verleden werd het vlees van vechtstieren gebruikt voor hondenvoer of veevoer, maar tegenwoordig wordt “het vlees herontdekt als onderdeel van, zeg maar, de hele biologische rage,” zei DeSuisse. “Deze dieren groeien bijna semi-wild op, ook al zijn het per definitie nog steeds tamme dieren,” voegde DeSuisse eraan toe. “Ze groeien op met heel weinig menselijke tussenkomst, in zekere zin, dus het is zo organisch, denk ik, als vlees kan zijn.”

Vlees van vechtstieren heeft toepassingen buiten de slagerij: Het wordt ook verwerkt in dierenvoeding, veevoeder en verwerkt voedsel voor mensen, Alexander Fiske-Harrison, auteur van “Into the Arena: The World of the Spanish Bullfight” (Profile Books, 2011) vertelde Live Science. Vlees van rundvee heeft ook meerdere toepassingen, voegde hij eraan toe, maar “omdat de toro bravo niet wordt gefokt of gefokt voor de smaak en textuur van zijn vlees – het is magerder en taaier, leeft veel langer en leeft in het wild – wordt een kleiner deel van zijn vlees gebruikt voor onbewerkte menselijke consumptie (in tegenstelling tot als gelatine, verwerkt voedsel, dier- en huisdiervoer) dan dat van runderen die uitsluitend voor dat doel worden gefokt en gefokt.”

Vlees van vechtstieren is “het meest ecologische rundervlees dat waar ook ter wereld wordt geproduceerd,” aldus dierenarts Ismael Díaz Yubero, auteur van “Gastronomía del Toro de Lidia,” of “De gastronomie van de vechtstier” (Agapea, 2013), vertelde schrijfster Venetia Thompson, van The Guardian, in een artikel uit 2014, waarin ze het korte leven van vleesvee, dat meestal ongeveer 18 maanden leeft, waarvan een groot deel in benauwde omstandigheden, contrasteerde met dat van vechtstieren, die jaren kunnen leven op de ranches waar ze worden grootgebracht.

Het vlees heeft zeker een ongewone geschiedenis, van boerderij tot tafel, vaak met een tussenstop in de arena.

Vroeg leven

Gevechtsrunderen, van rassen verschillend van vee dat wordt gekweekt om te eten, worden grootgebracht op gespecialiseerde ranches. Vroeg in hun leven – en de leeftijd varieert van ranch tot ranch – bepaalt de fokker welke stieren zullen vechten, welke koeien zullen worden geselecteerd om te fokken en welke zullen worden geslacht, vertelde DeSuisse aan Live Science.

Meren (koeien) van de stieren worden meestal getest op hun vechtkwaliteiten, deels omdat sommige mensen speculeren dat de vechtkwaliteiten van een stier worden geërfd van de moeder, zei DeSuisse. Bovendien zijn veeboeren huiverig om de vechtcapaciteiten van stieren fysiek te testen, omdat ze maar één keer kunnen vechten; nadat een stier heeft gevochten, behoudt hij “instinctieve herinneringen” aan het gevecht, en verandert zijn gedrag, zei DeSuisse.

In zo’n test, bekend als een “tienta,” onderwerpt een matador de koe aan haar inspanningen, met behulp van een cape en typische stierenvechtmanoeuvres, zei DeSuisse. De matador zoekt naar een dier dat de cape op een aanhoudende en enigszins voorspelbare manier aanvalt, voegde hij eraan toe. Na deze tests worden de koeien geselecteerd om mee te fokken, en de anderen worden naar het slachthuis gestuurd. De mannelijke gezonde nakomelingen van de geselecteerde koeien zullen vechten, en gaan de ring in als ze 4 of 5 jaar oud zijn.

Bij de slagerij

Na het gevecht wordt de stier weggesleept en verwerkt in een slachthuis, maar de bijzonderheden van dit proces verschillen van stad tot stad, zei DeSuisse. In de Noord-Spaanse stad Pamplona, sleept een team van Percheron paarden de dode stier weg, en op een plaza buiten de arena, wordt het dier verder gebloed in een emmer en dan weggevoerd naar een slachthuis, vertelde slager Javier Soto Zabalza aan schrijver Paul D. Thacker voor een artikel gepubliceerd op de kookwebsite Lucky Peach in augustus van dit jaar. Naast het bezitten van vijf slagerijen in Pamplona, leidt Zabalza het paardenteam dat de gevallen stieren wegsleept tijdens het stierengevecht, volgens het artikel.

“Stierenvlees heeft een wilde smaak, zegt Javier, omdat de stier sterft in de koorts van het gevecht,” schreef Thacker.

“In zijn slagerijen, verkoopt stierenvlees goedkoper dan gewoon rundvlees, omdat het te mager is en alleen goed is voor stoofpot,” vervolgde Thacker.Volgens Thacker, zei Zabalza dat sommige slagers beweren “toro de feria,” of vlees te verkopen van een stier die in de ring is gedood (in tegenstelling tot een die niet is geselecteerd om te vechten in de eerste plaats), maar dat Zabalza sceptisch is over deze beweringen.

Niet-vlees toepassingen

Niet al het vlees van de overleden stier belandt op de eettafel. Sommige delen van de stier kunnen aan matadors worden gegeven als “trofeeën” voor uitzonderlijke prestaties, merkte DeSuisse op. Als de rechter, die de prestaties van de matador beoordeelt en beoordeelt, met een witte zakdoek zwaait, is dat een teken voor één van de “mulilleros”, de mensen die de muilezels of paarden drijven die de stier wegslepen, om één van de oren van het dier af te snijden en aan de matador te geven, zei DeSuisse. (Merk op dat de matador de stier probeert te doden in één zwaardslag naar de aorta, en herhaalde pogingen om de stier te doden zullen de score van de matador verlagen, volgens Aficionados International).

Een nog betere prestatie betekent dat de matador twee oren mee naar huis neemt, dan twee oren en een staart. Een matador kan bijvoorbeeld zeggen: “Ik heb een oor afgesneden in Sevilla,” zei DeSuisse. Wanneer een stier wordt vergeven, wat een grote eer is voor een stierenvechter – “de grootste dag voor jou als matador,” zei DeSuisse – krijgt de matador een paar symbolische oren en een symbolische staart, zei DeSuisse.

De hoorns zouden kunnen gaan naar “ambachtelijke producten,” zei DeSuisse. Ze zouden ook kunnen worden gebruikt voor training. Wanneer een matador aan het leren is, zal hij oefenen met een persoon die zich voordoet als de stier. Het is “veel leuker om dat te doen als je een stel horens kunt vasthouden,” voegde hij eraan toe.

Controverse over vlees

Of de stier nu wel of niet de ring ingaat, hij zal sterven (behalve in het geval van een gratieverlening), en het vlees ervan zal worden verkocht. Dierenrechtenactivisten protesteren tegen wat zij beschouwen als het brute spektakel en de wrede aard van de dood van de stier, zoals een menigte van duizenden deed in Madrid op 10 sept. 2016 – een gebeurtenis die op grote schaal werd gemeld. Sommigen beweren dat het leven van een vechtstier voordelen heeft ten opzichte van dat van een koe of een os die uitdrukkelijk voor de rundvleesproductie wordt gefokt.

“Gedurende 15 minuten lijden ze ontegenzeggelijk onder de stress van het gevecht; voor de rest van de tijd kunnen zij en de rest van hun ras genieten van alle genoegens en privileges die mogelijk zijn voor runderen, zwervend in hun natuurlijke omgeving tussen de eikelbomen van de dehesa , en het eten van hun voorkeursvoedsel,” vertelde dierenarts Yubero aan The Guardian’s Thompson in 2014.

Oorspronkelijk artikel op Live Science.