Alai

Abstract

Transseksualizm jest złożonym stanem, w którym osoba doświadcza niespójności pomiędzy pożądaną płcią a płcią biologiczną. Brak pochwy jest niszczący u transseksualistów płci męskiej i żeńskiej. Stworzenie neowaginy jest głównym problemem chirurgicznym u tych pacjentów. Historycznie, początki tworzenia neowaginy mają swoje korzenie w leczeniu zespołu Mayera-Rokitansky’ego i schorzeń takich jak anomalie kloaki, niektóre zaburzenia interseksualne, nowotwory złośliwe pochwy lub ciężkie urazy pochwy, ale ostatnio znalazły zastosowanie w chirurgii zmiany płci męskiej na żeńską. Opisano wiele procedur operacyjnych, ale żadna z nich nie jest idealna. Dlatego wciąż poszukuje się nowych, ulepszonych rozwiązań. W neowaginoplastyce rekonstrukcja kompleksu sromowo-pochwowego jest wykonywana w całości. Złotym standardem w rekonstrukcji neowaginalnej w chirurgii zmiany płci męskiej na żeńską jest technika inwersji skóry prącia z płatami moszny lub bez nich, która umożliwia odpowiednie czucie neowaginy, dobrą głębokość neowaginalną, dobrą wrażliwość erotyczną neclitoris oraz akceptowalne estetycznie wargi sromowe mniejsze i większe.

1. Wprowadzenie

Transseksualizm, jako stan chorobowy, jest szeroko niezrozumiany. W świetle problemów związanych z tożsamością płciową transseksualiści są powszechnie postrzegani jako osoby niestabilne emocjonalnie, niezdolne do radzenia sobie w życiu codziennym. Termin „transseksualista” wszedł do profesjonalnego i publicznego użycia w latach 50-tych XX wieku, aby określić osobę, która aspirowała lub faktycznie żyła w anatomicznie przeciwnej płci, niezależnie od tego, czy przeszła operację zmiany płci i/lub była poddawana leczeniu hormonalnemu. Ostatnio jednak opinia publiczna stała się nieco bardziej świadoma i akceptująca transseksualistów. W Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD-10) „transseksualizm” jest opisany jako pragnienie życia i bycia akceptowanym jako członek płci przeciwnej, któremu zwykle towarzyszy poczucie dyskomfortu lub niestosowności własnej płci anatomicznej oraz pragnienie poddania się operacji i leczeniu hormonalnemu, aby uczynić swoje ciało jak najbardziej zgodnym z preferowaną płcią. Istnieją różne badania dotyczące częstości występowania transseksualizmu w populacji ogólnej, wynoszące od 1 : 7400 do 1 : 42000 u mężczyzn i od 1 : 30040 do 1 : 104000 u kobiet. Operacja zmiany płci (SRS) jest ostatnim krokiem w przejściu jednostki do preferowanej płci. Obejmuje ona procedury chirurgiczne, które przekształcają ciało jednostki w ciało o wyglądzie odpowiadającym pożądanej płci. U pacjentów transseksualnych z płci męskiej na żeńską, chirurg musi zrekonstruować żeńskie genitalia, jak również przemodelować ciało męskie w ciało o wyglądzie kobiecym.

Jednym z pierwszych chirurgów, który z powodzeniem przeprowadził operację zmiany płci z żeńskiej na męską, a później z męskiej na żeńską, był chirurg plastyczny Sir Harold Gillies. Wraz z dr Ralphem Millardem przeprowadził on waginoplastykę z zastosowaniem techniki płatów skórnych, która stała się standardem w ciągu następnych kilku dziesięcioleci.

W operacji zmiany płci z męskiej na żeńską celem jest stworzenie pochwy i zewnętrznych narządów płciowych o jak najbardziej kobiecym wyglądzie, bez blizn i urazowych nerwiaków pooperacyjnych, jak stwierdzili Karim i wsp. Cewka moczowa jest skracana tak, aby w pozycji siedzącej strumień moczu skierowany był ku dołowi. W tej procedurze ważne jest, aby uniknąć tworzenia się przetok lub zwężeń. Idealna neowagina powinna być wilgotna, elastyczna i bezwłosa, o głębokości nie mniejszej niż 10 cm i średnicy około 3-4 cm, bez zwężeń introitalnych. Jej unerwienie powinno zapewniać odpowiednie czucie, aby osiągnąć zadowalający poziom stymulacji erogennej podczas stosunku płciowego. Łechtaczka powinna być mała i przesłonięta, ale wrażliwa, zapewniająca pacjentce pełne podniecenie. Labia minora i majora powinny być tak podobne do kobiecego sromu jak to tylko możliwe i nie powinny być nieporęczne.

Różnorodność opcji chirurgicznych istnieje dla rekonstrukcji pochwy. W tym artykule przedstawiamy kilka różnych metod rekonstrukcji. Niezależnie od metody rekonstrukcji, cele pozostają takie same: stworzenie funkcjonalnej i estetycznie akceptowalnej pochwy i sromu, z prawidłową funkcją oddawania moczu i satysfakcjonującą funkcją seksualną.

Obecnie dwiema najbardziej rozpowszechnionymi technikami rekonstrukcji neowaginalnej są „technika odwrócenia prącia”, z lub bez połączenia płatów moszny oraz wykorzystanie przeszczepów jelitowych. Ze względu na ich znaczenie, te dwie techniki zostaną omówione bardziej szczegółowo, w porównaniu z innymi ocenianymi technikami.

2. Techniki chirurgiczne waginoplastyki

2.1. Przeszczepy skóry pozagenitalnej

Jedna z pierwszych technik rekonstrukcji neowaginalnej u pacjentów transseksualnych, wprowadzona przez Abrahama, pochodzi z lat trzydziestych dziewiętnastego wieku i polega na zastosowaniu przeszczepów skóry. W jego technice przeszczep skóry został obłożony, od wewnątrz do zewnątrz, na gąbkę umieszczoną między odbytem a cewką moczową, która służyła jako forma, zgodnie z techniką po raz pierwszy opublikowaną przez Abbe’a we wrodzonym braku pochwy w XIX wieku, a następnie spopularyzowaną w 1938 roku przez Banistera i McIndoe. Przeszczepianie skóry grubości plastra jest powszechnie związane z niską zachorowalnością. Ze względu na swoją względną prostotę metoda ta zyskała światową akceptację. Zaletą techniki przeszczepu skóry jest to, że jest to procedura jednoetapowa, pozwalająca na uzyskanie bezwłosej neowaginy o odpowiedniej głębokości i szerokości, przy niskim ryzyku powikłań pooperacyjnych. Do wad należą: wypadanie neowaginy, bliznowacenie okolicy dawczej, okrężne blizny obecne w okolicy wejścia do neowaginy, skłonność przeszczepu skóry do obkurczania się, kłykciny kończyste, śródnabłonkowa neoplazja w połączeniu z wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV), rak, słabe odczucia erogenne i brak naturalnej lubrykacji .

2.2. Przeszczep skóry prącia

Fogh-Anderson był pierwszym, który zgłosił stworzenie neowaginy z przeszczepu skóry pełnej grubości pobranej ze skóry prącia, jako operacji zmiany płci u transseksualistów, w 1956 roku. Przeszczep skóry został przymocowany do formy, zgodnie z „techniką McIndoe”. Technika ta jest również procedurą jednoetapową; jej inną zaletą jest to, że wykorzystuje bezwłosą skórę prącia do tworzenia neowaginy, prawie bez widocznych blizn na obszarze dawcy. Ponadto, ryzyko powikłań pooperacyjnych jest niskie, ze względu na fakt, że przeszczepy skóry pełnej grubości są mniej podatne na kurczenie się niż przeszczepy skóry grubości dzielonej. Jednak również u tych pacjentek wymagane jest okresowe rozszerzanie pochwy przez kilka miesięcy po zabiegu, aby zapobiec obkurczaniu się neowaginy. Ponadto mogą u nich wystąpić te same powikłania pooperacyjne, co u pacjentek z neowaginami o rozszczepionej grubości, takie jak kłykciny kończyste, śródnabłonkowa neoplazja w połączeniu z HPV, rak, słabe czucie erogenne i brak naturalnej lubrykacji .

2.3. Genitalne płaty skórne

Jak stwierdzono wcześniej, Gilles i Millard zgłosili użycie płata skóry prącia w tworzeniu neowaginy u transseksualistów płci męskiej i żeńskiej w 1957 roku. Procedura ta wymaga kilku podprocedur w celu uformowania nowej pochwy. Po zwykłej, obustronnej orchiektomii, prącie jest dzielone na części anatomiczne, to znaczy na ciała jamiste, nasadę żołędzi z cewką moczową i pęczkiem naczyniowo-nerwowym oraz unaczynioną skórę prącia. Od tego czasu opisano wiele modyfikacji tej techniki i pozostaje ona złotym standardem w chirurgii zmiany płci męskiej na żeńską. Ogólnie można wyróżnić trzy grupy takich modyfikacji: (a) Użycie odwróconej skóry prącia na brzusznej szypule, jako jedynego przeszczepu, w formie tuby skórnej inside-out ; (b) Podział pediklowanego płata skóry prącia w celu utworzenia prostokątnego płata, który jest następnie powiększony o prostokątny płat skóry moszny z tylną szypułą w celu zwiększenia rozmiaru neowaginy ; (c) szypułkowy płat skóry prącia, który może być również powiększony o długi unaczyniony płat cewki moczowej, który jest pobierany, a następnie osadzany w płacie skórno-rurowym prącia. Zalety techniki płatów skórnych prącia w porównaniu z technikami przeszczepów skórnych obejmują zmniejszoną tendencję do obkurczania się, czucie zapewniane przez szypułę, brak włosów na płacie i znacznie rzadsze występowanie wypadania neowaginalnego. Do wad należy pooperacyjne stosowanie rozwieraczy pochwy przez co najmniej 6 miesięcy po zabiegu, zgodnie z zaleceniami. Ograniczona głębokość pochwy wynikająca z ograniczenia długości skóry prącia i mobilizacji szypuły powoduje poszerzenie przodomózgowia, co sprawia, że łechtaczka jest bardziej wyeksponowana i bardziej wrażliwa, a czasem nawet bolesna w okresie rekonwalescencji. W przypadkach, w których długość skóry prącia jest niewystarczająca, można zastosować płat skórny z moszny; jeśli jednak okolica ta nie zostanie poddana przedoperacyjnemu laserowemu usuwaniu owłosienia, spowoduje to powstanie częściowo owłosionej neowaginy .

Jednym z głównych problemów jest dysekcja ciał jamistych aż do ich przyczepów do dolnego ramienia kości łonowych. W przypadkach z bardzo długimi ciałami jamistymi usuwane są ciała jamiste, natomiast pozostałości ciał jamistych (tkanka erekcyjna) są niszczone, a tunika albuginea zaszywana szwami wchłanialnymi. Zapobiega to wystąpieniu pooperacyjnej erekcji, która może utrudniać odbycie stosunku płciowego w przyszłości lub zwężać introit neowaginalny podczas podniecenia. W celu wytworzenia nowej pochwy pobierana jest skóra z trzonu prącia i napletka (u pacjentek nieobrzezanych), a następnie formowana w unaczyniony płat rurki wyspowej. Uzyskanie długiej unaczynionej szypuły dla rurki ma kluczowe znaczenie, dlatego nacięcie wykonuje się <2 cm powyżej podstawy zmobilizowanej skóry prącia. W tym miejscu luźna tkanka podskórna pozwala na wytworzenie długiej unaczynionej szypuły. U podstawy szypuły wykonuje się małe nacięcie w celu transpozycji płata cewki moczowej. Skóra po grzbietowej stronie płata cewkowego jest nacinana, pozostawiając nienaruszoną unaczynioną tkankę podskórną. Po wytworzeniu neowaginy, wykonuje się tępą dysekcję jamy pochwy przed powięzią Denonvilliersa, uważając, aby nie uszkodzić odbytnicy. W celu przebicia więzadła krzyżowo-biodrowego przyśrodkowo w stosunku do kręgosłupa kulszowego używa się długiego uchwytu Deschampsa, na który zakłada się wchłanialny szew 2-0. Chirurg musi uważać, aby nie umieścić szwu blisko kręgosłupa kulszowego, aby zapobiec uszkodzeniu nerwu pęcherzowego i wewnętrznych naczyń pęcherzowych. Oba końce szwu zostają wyprowadzone na zewnątrz, aby można było zawiązać szwy mocujące; jeden z nich przechodzi przez skórę, a drugi przez płatek cewki moczowej w części znajdującej się w dystalnej trzeciej części neowaginy, po czym szwy zostają zawiązane. W ten sposób wykonuje się waginopeksję do więzadła krzyżowo-guzicznego z głębokim umiejscowieniem neowaginy w jamie krocza. Zapewnia to dobre umiejscowienie neowaginy, unikając jej wypadania (Ryciny 1, 2, 3,4,5, 6 i 7).

Rycina 1

Zaznaczone linie nacięć dla klitoroplastyki i waginoplastyki.

Rycina 2

Uwolnić skórę prącia, odciąć pęczek naczyniowo-nerwowy i zmobilizować cewkę moczową.

Rycina 3

Demontaż prącia zakończony. Tworzy się stożkowato ukształtowaną łechtaczkę z zachowaną wiązką nerwowo-naczyniową.

Rycina 4

Usuwanie ciał jamistych głęboko do ich mocowań na kościach łonowych.

Rycina 5

Długa rurka składająca się z unaczynionej skóry prącia i płata cewki moczowej jest odwrócona w celu utworzenia neowaginy.

Rycina 6

Neowaginę przywiązuje się głęboko do więzadła krzyżowo-guzicznego za pomocą nośnika więzadła Deschampsa, aby zapobiec jej wypadnięciu.

Rycina 7

Wynik pod koniec operacji.

2.4. Pozagenitalne płaty skórne

W miarę rozwoju chirurgii rekonstrukcyjnej męskich i żeńskich narządów płciowych, poszukiwanie techniki chirurgicznej dającej bardziej akceptowalne wyniki zarówno dla pacjenta, jak i chirurga, doprowadziło do zastosowania pozagenitalnych płatów skórnych. Cairins i De Villiers, którzy użyli przyśrodkowego płata udowego do rekonstrukcji neowaginalnej u pacjentów transseksualnych, oraz Huang, który użył płatów inguinopudendalnych do wytworzenia neowaginy. Do zalet tych technik należy zaliczyć wytworzenie neowaginy o odpowiedniej głębokości, mniejsze ryzyko skurczu i skrócenie okresu poszerzania pooperacyjnego w porównaniu z techniką przeszczepu skóry niegenitalnej. Wadami są: bliznowacenie okolicy dawczej, bardzo wymagające technicznie procedury oraz masywność płatów, przy jednoczesnym zmniejszeniu sklepienia neowaginalnego i braku samosmarowania. Niemniej jednak Karim i wsp. uważają, że płaty skóry pozagenitalnej powinny być rozważane jedynie jako alternatywne metody operacyjne w przypadku nieudanych pierwotnych waginoplastyk, gdzie pediklowany przeszczep jelitowy jest nadal metodą z wyboru .

2.5. Pedicled Intestinal Transplant Vaginoplasty

Waginoplastyka jelitowa została po raz pierwszy opisana przez Sneguireffa w 1892 roku przy użyciu odbytnicy w leczeniu agenezji pochwy. Później, w 1904 roku, Baldwin zgłosił użycie odcinka krętego w leczeniu wrodzonego braku pochwy, ale także zasugerował, że esica może być użyta do tego samego celu. U transseksualistów z mężczyzn na kobiety, pierwsze wzmianki o waginoplastyce jelitowej pochodzą z 1974 roku, kiedy to Markland i Hastings użyli przeszczepów kątnicy i esicy. Jelito ślepe jest często używane przez wielu chirurgów, ale jego błona śluzowa produkuje bardziej obfite i mniej smarujące wydzieliny niż segment esicy. W wyniku waginoplastyki odbytnicy uzyskuje się dobrze wyproporcjonowaną, samosmarującą się neowaginę, która nie wymaga pooperacyjnego rozszerzania przez dłuższy czas. Użycie okrężnicy odbytnicy jako płata pedikularnego do wytworzenia neowaginy jest skuteczne, ponieważ można uzyskać przeszczep o odpowiedniej długości, z doskonałym ukrwieniem, co może zapobiec powikłaniom takim jak kurczenie się lub zwężanie. Odcinek ten jest grubościenny, ma dużą średnicę i lepiej znosi urazy niż przeszczepy jelita cienkiego, pęcherza moczowego czy skóry, co w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia ryzyka krwawienia po stosunku płciowym. Płaty skórne introitalne lub kroczowe są zaprojektowane w sposób zapobiegający powstawaniu blizn typu „purse string”; ponadto, z tego samego powodu są one zbliżone do esicy pochwy. Jest to zwykle osiągane poprzez nacięcie w kształcie litery „U”, znajdujące się za cewką moczową. Wykonuje się całkowitą mobilizację unaczynionych płatów, aby zapewnić jak najwyższe położenie otworu wejściowego, co zapobiega wypadaniu błony śluzowej, a także aby uzyskać ładniejszy efekt estetyczny, ponieważ zespolenie będzie głęboko osadzone i przez to zasłonięte. (Ryc. 8, 9 i 10) Postępowanie pooperacyjne jest proste i łatwe. Produkcja śluzu może prowadzić do nadmiernej ilości wydzieliny, która zmniejsza się drastycznie po 3-6 miesiącach, niezależnie od długości odcinka esicy. Filipas i wsp. zalecają codzienne oczyszczanie pochwy w celu ewakuacji śluzu, przez okres jednego miesiąca. Stosowanie rozszerzacza pochwy w celu utrzymania drożności neowaginalnej jest tymczasowe i dobrze tolerowane przez większość pacjentek. Kolejnymi wadami waginoplastyki jelitowej są konieczność przedoperacyjnego przygotowania jelita i dodatkowej operacji brzusznej z zespoleniem jelitowym, co zwiększa ryzyko wystąpienia pooperacyjnego niedrożności jelit. Ponadto zgłaszano przypadki zapalenia jelita grubego, gruczolakoraka neowaginy, zwężenia introitalnego, śluzowatości i zaparć, chociaż z niewielką częstością.

Rycina 8

Odcinek esicy z krezką.

Rycina 9

Anastomoza okrężnicy esowatej z płatami skóry narządów płciowych, głęboko ukryta.

Rycina 10

Wygląd pod koniec operacji.

Kim i wsp. ostatnio stwierdzili, że waginoplastyka odbytnicy jest najlepszym wyborem dla transseksualistów męsko-żeńskich, którzy wcześniej przeszli całkowitą penektomię i orchiektomię, lub dla tych, u których wcześniej nie powiodła się waginoplastyka skórna oraz dla pacjentów z zespołem Mayera-Rokitansky’ego, o czym donoszą również Lima i wsp.

2.6. Clitoro-Labioplasty

Mimo że chirurgia rekonstrukcyjna narządów płciowych koncentrowała się głównie na znalezieniu najlepszej techniki tworzenia neowaginy, która pozwoliłaby pacjentce na odbycie stosunku płciowego, w ostatnich latach zarówno pacjenci, jak i chirurdzy coraz bardziej interesowali się estetycznymi wynikami tworzenia sromu i neoclitoris, a także ich zdolnością do zapewnienia odpowiednich doznań erogennych . Do wytworzenia warg sromowych mniejszych wykorzystuje się fragment skóry prącia, który przyszywa się do odepitelializowanego obszaru neoclitoris; w ten sposób neoclitoris jest pokryty kapturem z wargami sromowymi mniejszymi. Nadmiar skóry moszny zostaje usunięty, a pozostały fragment wykorzystany do uformowania warg sromowych większych. Mała tylna podstawa nacięcia w kształcie odwróconej litery Y, zalecana przez Karima i wsp. ułatwia wytworzenie estetycznie atrakcyjnej tylnej bruzdy. Jednakże, wtórne korekty mogą być potrzebne z powodu zmian w wyglądzie, spowodowanych procesem gojenia, zwykle jeden rok po operacji .

Bardzo ważnym krokiem chirurgicznym jest stworzenie dobrze unaczynionej neoclitoris podczas pierwotnej rekonstrukcji pochwy. Pierwsze doniesienie na temat budowy łechtaczki opublikował Brown w 1976 roku, używając zredukowanej żołędzi, przymocowanej do jej grzbietowej szypuły nerwowo-naczyniowej prącia. Wysoki odsetek martwicy łechtaczki odnotowany przez samego Browna sprowokował innych autorów do poszukiwania nowych lub zmodyfikowanych technik w klitoroplastyce. Do 1995 roku tworzenie neoclitoris nie stanowiło istotnej części standardów chirurgicznych w chirurgii zmiany płci MTF. Obecnie żołądź dzieli się na dwie części, brzuszną i grzbietową; część grzbietowa żołędzi jest zmniejszana przez wycięcie środkowej tkanki brzusznej, pozostawiając boki żołędzi nienaruszone. Boczne wycięcia żołędzi nie są zalecane, aby nie uszkodzić pęczka naczyniowo-nerwowego, który wchodzi do żołędzi bocznie. Jednakże, boki są odepitelializowane i zaszyte, aby uzyskać stożkowy kształt neoclitoris .

Dodatkowe nacięcia i poprawki w dążeniu do idealnego wyniku mogą zagrozić ukrwieniu skóry prącia i przetrwaniu neoclitoris oraz spowodować powstanie blizny przerostowej, rozejście się rany lub częściową lub całkowitą martwicę płata z powodu napięcia linii szwów. Powszechnie panuje opinia, że lepiej jest poczekać z zabiegami korekcyjnymi do czasu całkowitego wygojenia rany, gdyż u większości pacjentów nie będzie konieczna dalsza operacja. W przypadkach, w których przestrzeń brzuszna między wargami sromowymi głównymi jest zbyt szeroka, można z dużym powodzeniem wykonać jednoczasową podwójną plastykę Z.

Łechtaczka, jej napletek i wargi sromowe mniejsze pozostają jednymi z najtrudniejszych struktur do rekonstrukcji. Idealna klitoro-labioplastyka, która dałaby wynik przypominający pod każdym względem biologiczną kobietę, nie została jeszcze osiągnięta .

3. Jakość życia seksualnego

Większość badań dotyczących pacjentów transseksualnych skupia się na długoterminowym zdrowiu psychologicznym, chirurgicznym i fizycznym, podczas gdy tylko nieliczne koncentrują się na ich życiu seksualnym po operacji zmiany płci.

Są doniesienia o satysfakcji seksualnej po waginoplastyce u pacjentów płci męskiej do żeńskiej, którzy byli w stanie osiągnąć orgazm w 70-80%. Jak stwierdzili Lief i Hubschman, pacjentka może być seksualnie usatysfakcjonowana po SRS, pomimo nieadekwatnego funkcjonowania seksualnego. Our group also reported satisfactory results in 79% of male to female transgender patients following vaginoplasty involving penile skin combined with urethral flap .

There are but a few reports presenting functional questionnaire-based results of vaginoplasty in patients after vaginal reconstruction, though majority of these studies are related to the patients with vaginal agenesis. Labus i wsp. stwierdzili brak dysfunkcji seksualnych u 72,2% pacjentek według Female Sexual Function Index (FSFI), a objawy depresji u 22,2%. Borkowski i wsp. oceniali wyniki czynnościowe cystovaginoplastyki Krzeskiego oraz satysfakcję pacjentek na podstawie 18 parametrów. Autorzy stwierdzili około 90% ogólną satysfakcję pacjentek z poprawy życia seksualnego i kobiecości w badanej grupie. Niemniej jednak, trudno jest wyciągnąć jakiekolwiek ogólne wnioski lub porównać wyniki pomiędzy tymi badaniami, ponieważ w różnych grupach pacjentek stosowano różne kwestionariusze i różne metody chirurgiczne.

Oczekiwania seksualne powinny być dokładnie omówione z pacjentkami w trakcie przygotowania przedoperacyjnego, aby pomóc pacjentkom poradzić sobie ze zmianami seksualnymi i nową funkcją nowych narządów płciowych. Wynik estetyczny, podniecenie seksualne, lubrykacja, jak również brak bólu podczas stosunku płciowego są krytycznymi punktami udanej operacji zamiany mężczyzn na kobiety. W swoim badaniu Weyers i wsp. stwierdzili, że transseksualne kobiety były średnio bardzo zadowolone ze swojej kobiecości. Funkcjonowanie seksualne i satysfakcja seksualna oceniane za pomocą FSFI różniły się w badanej grupie w zależności od orientacji seksualnej pacjentki i były wyraźnie niższe u transseksualistek o preferencjach homoseksualnych. Jako uogólniony wniosek autorzy stwierdzili, że należy stworzyć modyfikację kwestionariusza FSFI dla kobiet transseksualnych, aby w pełni zrozumieć funkcjonowanie seksualne i trudności z nim związane u kobiet transseksualnych. Częścią tego typu badań powinna być ocena psychologiczna i psychospołeczna za pomocą ustrukturalizowanego wywiadu i standaryzowanych kwestionariuszy. Jednakże, ze względu na duże zróżnicowanie okoliczności i wcześniejszego zaangażowania chirurgicznego u tych pacjentów, takie badanie nadal miałoby pewne ograniczenia. Ponadto, trudno jest określić grupę kontrolną dla jakiegokolwiek badania porównawczego. Brak standaryzowanych metod rejestracji wyników w zakresie długoterminowych powikłań, jak również funkcji seksualnych, ogranicza możliwości bezpośredniego porównania wyników. Dlatego też, chociaż konsensus co do idealnej metody substytucji pochwy może nigdy nie zostać osiągnięty, należy podjąć wysiłki w celu osiągnięcia konsensusu co do idealnego sposobu długoterminowej obserwacji tych pacjentów.

4. Wnioski

Satysfakcja z funkcji seksualnych u pacjentów poddanych operacji zmiany płci z męskiej na żeńską w dużym stopniu zależy od odpowiedniej głębokości neowaginy, jak również od czucia neoclitoris potrzebnego do osiągnięcia orgazmu. Ogólna satysfakcja pacjentów jest również związana z estetycznym wyglądem wytworzonych sromów, widocznością blizn i koniecznością powtarzania operacji.

Celem chirurgów zajmujących się operacjami zmiany płci z męskiej na żeńską powinno być osiągnięcie procedury, której wynikiem będzie uzyskanie neowaginy spełniającej estetyczne i funkcjonalne oczekiwania pacjentów.

Konflikt interesów

Autorzy oświadczają, że nie ma konfliktu interesów w związku z publikacją tej pracy.

Podziękowania

Ta praca jest wspierana przez Ministerstwo Edukacji, Nauki i Rozwoju Technologicznego, Republika Serbii, Projekt nr 175048.