Alai

Istnieje wiele teorii, dlaczego choroba przenoszona drogą płciową, rzeżączka, jest często określana jako rzeżączka. Uważa się, że nazwa ta pochodzi od francuskich lub angielskich terminów językowych lub od bolesnego leczenia, które było kiedyś stosowane w leczeniu tej choroby. Rzeżączka jest chorobą przenoszoną drogą płciową, wywoływaną przez bakterię znaną jako Neisseria gonorrhoeae, która może łatwo przenosić się z osoby na osobę. Może być przenoszona przez pochwę, seks oralny lub analny i może być łatwo wyleczona za pomocą antybiotyków.

Teoria języka francuskiego

Jedna z możliwych teorii pochodzenia tego słowa pochodzi od francuskiego słowa oznaczającego dom publiczny, „clapier”. Ten sam termin był używany w języku średnio-francuskim w odniesieniu do gniazda królika. Ze względu na aktywne życie seksualne królików, termin ten został następnie użyty do omówienia domów prostytucji. Ponieważ w tamtych czasach rzeżączka była powszechnie zarażana w tych lokalach, nazwa przetłumaczona zaczęła być używana dla samej choroby. Kiedy ktoś był znany z rzeżączki, powiedziano by, że ma „clapier bubo”, z bubo jest terminem dla zapalnych węzłów chłonnych w obszarze pachwiny spowodowanych infekcją.

Teoria języka staroangielskiego

Istnieje również teoria, że termin pochodzi od staroangielskiego słowa „clappan”, co oznacza pulsowanie lub bicie. Kiedy rzeżączka jest zakażona, może prowadzić do bólu i pieczenia podczas oddawania moczu oraz pulsującego bólu w narządach płciowych spowodowanego stanem zapalnym wywołanym zakażeniem.

Teoria leczenia

Gdy rzeżączka była po raz pierwszy znana jako choroba, wiedza medyczna była ograniczona, a możliwości leczenia często bolesne, z niewielką lub żadną poprawą. Jedna z wczesnych metod leczenia rzeżączki u mężczyzn polegała na oklepywaniu obu stron penisa w tym samym czasie, próbując wypchnąć ropę i wydzielinę z cewki moczowej. Aby osiągnąć ten sam efekt, penis był również czasem uderzany między twardą powierzchnią a książką. Nie jest zaskoczeniem, że jego forma leczenia spowodowała poważne uszkodzenia i niewiele zrobiła, aby opróżnić infekcję.

Inne pseudonimy dla rzeżączki

Mogłeś również słyszeć termin „Kroplówka,” używany do opisywania przypadków rzeżączki, a termin ten często odnosi się do wizualnych objawów związanych z penisem, który jest zainfekowany. Kiedy penis jest zainfekowany, może wyciekać lub sączyć się wydzielina lub kroplówka.

Jak rozprzestrzenia się rzeżączka?

D rzeżączka może rozprzestrzeniać się dość szybko z osoby na osobę poprzez seks waginalny, oralny lub analny. Rzeczywista infekcja przechodzi przez zakażone nasienie lub wydzielinę z pochwy, gardła lub odbytu. Rzeżączce można zapobiec poprzez stosowanie prezerwatyw lub zapory dentystycznej podczas aktywności seksualnej. Można również zmniejszyć ryzyko pogorszenia się infekcji lub przeniesienia jej na niezakażoną osobę poprzez regularne badania lekarskie, testy STI i poszukiwanie leczenia w przypadku wystąpienia choroby.

Jakie są objawy rzeżączki?

Wielu ludzi ma niewiele lub nie ma żadnych objawów, gdy początkowo zachorują na rzeżączkę. Kiedy objawy się pojawiają, często zaczynają się od żółtawo-zielonej lub gęstej białej wydzieliny pochodzącej z penisa lub pochwy. Kolejne objawy często obejmują:

• Bolesne oddawanie moczu.
• Zwiększenie częstości oddawania moczu.
• Ból jąder.
• Ból w okolicy pochwy.
• Ból w podbrzuszu, który może stać się silny.

Ważne jest, aby mieć regularne badania STI, jeśli jesteś w grupie ryzyka zachorowania na rzeżączkę, ponieważ 10% do 15% mężczyzn będzie bezobjawowych, a 80% kobiet może nie wykazywać żadnych objawów w ogóle.

Kiedy mogą wystąpić objawy rzeżączki?

Dla tych, którzy wykazują objawy, są one prawdopodobne, aby pokazać się gdziekolwiek od dwóch do siedmiu dni po zakażeniu chorobą, lub w niektórych przypadkach, do 30 dni.

Jak powszechna jest rzeżączka?

Rzeżączka jest jedną z najczęściej przenoszonych chorób przenoszonych drogą płciową na całym świecie, u 0,8% kobiet i 0,6% mężczyzn na świecie rozwija się ona w pewnym momencie ich życia. Z prawie 500 milionów przypadków uleczalnych STI rocznie, ponad 100 milionów z nich to rzeżączka, a pozostałe 400 milionów to chlamydia, trichomonia i kiła.

Co może się stać, jeśli rzeżączka pozostanie nieleczona?

Dobrą wiadomością dla osób zarażonych rzeżączką jest to, że można ją łatwo leczyć antybiotykami. Ale to może być trudne dla Ciebie, aby wiedzieć, kiedy trzeba szukać leczenia, ponieważ tak wiele osób nie wykazują objawów. To sprawia, że rutynowe leczenie STI jeszcze ważniejsze; jeśli pozostawione bez leczenia, rzeżączka może prowadzić do innych, bardziej poważnych powikłań zdrowotnych. Niektóre z powikłań, które nieleczona rzeżączka może spowodować to:

• Choroba zapalna miednicy, jeśli zakażenie rozprzestrzenia się na narządy rozrodcze. Może to prowadzić do problemów z płodnością.
• Zapalenie najądrza, czyli przewodu, który przenosi plemniki z jąder.
• Septyczne zapalenie stawów, czyli bolesne zakażenie stawów.
• Zapalenie wsierdzia, czyli niebezpieczne zakażenie wyściółki serca.
• Rozsiane zakażenie gonokokowe, które występuje, gdy zakażenie rozprzestrzenia się do krwi lub stawów.

Kto jest w grupie podwyższonego ryzyka zachorowania na rzeżączkę?

Prawdą jest, że rzeżączką może zarazić się każdy, kto uprawia seks waginalny, analny lub oralny bez stosowania barier ochronnych, ale istnieją pewne grupy osób, które mogą znaleźć się w grupie podwyższonego ryzyka. Powinny one regularnie poddawać się badaniom STI, aby wychwycić potencjalny przypadek rzeżączki, zanim doprowadzi on do powikłań. Do grup podwyższonego ryzyka należą:

• Aktywni seksualnie mężczyźni i kobiety w wieku poniżej 35 lat.
• Mężczyźni i kobiety, którzy rozpoczęli współżycie seksualne z nowymi partnerami.
• Kobiety lub mężczyźni, którzy uprawiają seks z wieloma partnerami.
• Ci, którzy wcześniej mieli przypadek rzeżączki.
• Ktoś, kto obecnie ma inną infekcję przenoszoną drogą płciową.

Niezależnie od tego, jaką nazwę wybierzesz, aby nazwać rzeżączkę, ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że jest to wysoce przenoszona, ale łatwo uleczalna infekcja, która może, ale nie musi dawać żadnych objawów. Z tego powodu możesz zmniejszyć ryzyko rozwoju powikłań wynikających z nieleczonej infekcji poprzez regularne badania kontrolne i regularną ochronę przed STI.

.