Alai

Bij ongeveer 10 procent van de vrouwen breken de vliezen voor het begin van de bevalling. Dat betekent dat de andere 90% de keuze heeft tussen een amniotomie (het kunstmatig breken van de vruchtzak) of het spontaan breken van de vliezen (spontane membraanbreuk, of SPOM). Waarom breng ik dit onderwerp naar voren? Een van mijn doula vriendinnen, Nikita, heeft onlangs een bevalling bijgewoond waar er veel discussie was over of en wanneer de moeder haar vliezen moest laten breken door haar arts. Na veel tijd en discussie, koos de cliënt voor deze procedure. Ze had het geluk dat er een goed opgeleide geboorte doula bij haar was die haar de voor en nadelen van zo’n ingreep kon uitleggen. Voor degenen die op eigen houtje verder willen, volgt hier een overzicht van waarom je wel of niet een amniotomie wilt. Wat is een amniotomie? Een amniotomie, ook wel AROM genoemd, is een procedure waarbij de vliezen kunstmatig worden gebroken of “de vliezen breken”. Dit mag alleen door je verloskundige of gynaecoloog worden gedaan. Om dit te doen zal uw zorgverlener een vruchtwaterhaak (het ziet eruit als een haaknaald) in de vagina inbrengen om de vruchtwaterzak te doorboren. Waarom wordt deze ingreep gedaan? Er zijn een paar redenen waarom een zorgverlener ervoor kan kiezen om de vliezen van de moeder te breken: *Het stelt de zorgverlener in staat een interne foetale monitor in te brengen als hij of zij denkt dat de externe foetale monitor geen nauwkeurige meting geeft. *Als er bezorgdheid is over foetale nood, stelt dit de zorgverlener in staat om het vruchtwater te bekijken om te zien of er meconium is (een dikke, teerachtige substantie die de darmen van de ongeboren baby bekleedt). * Om de ontsluiting te bevorderen: Zonder de plas vocht rond de baby, kan de baby dieper in het bekken indalen en meer druk uitoefenen op de baarmoederhals, waardoor de ontsluiting toeneemt. *Het kan de bevalling versnellen door sterkere weeën in de baarmoeder te stimuleren. Als dit het geval is, is het ook belangrijk om het tijdschema in overweging te nemen dat de zorgverlener gebruikt om te beoordelen of het nodig is om de bevalling te “versnellen”. De Wereldgezondheidsorganisatie omschrijft een moeder die voor het eerst bevalt en langer dan 18 uur weeën heeft, als een moeder met langdurige weeën. Als de moeder nog maar zes of acht uur aan het bevallen is, is het misschien niet nodig om haar sneller te persen dan haar lichaam klaar is om te bewegen. Ik heb mijn doula klanten geadviseerd om een AROM te gebruiken in twee verschillende scenario’s. Het ene scenario is wanneer de zorgverlener de barende moeder twee opties geeft: starten met Pitocin of de vliezen breken. Afhankelijk van waar de moeder zich bevindt in de bevalling, kan het breken van de vliezen een goede manier zijn om het gebruik van Pitocin te vermijden en de moeder te helpen in een meer consistent bevallingspatroon. (Hoewel het gebruik van Pitocin en een amniotomie beide interventies zijn, zijn voor Pitocin meestal meer onmiddellijke interventies nodig). Om het volledige artikel te lezen in New York Family Magazine (http://www.newyorkfamily.com/the-amniotomy-question/)