Fats Waller pierwotnie nazywał się Thomas Wright Waller, ale od najmłodszych lat nazywano go „Fats”. Jego ojciec Edward był świeckim kaznodzieją z Harlemu, który chciał, aby jego syn kontynuował karierę w służbie, a Waller grał na organach w kościele jako dziecko. Jego matka bardzo go kochała, ale zmarła, gdy był nastolatkiem. Było to dla niego bardzo trudne, zamieszkał więc z pianistą Russellem Brooksem i jego rodziną. Brooks wprowadził Wallera do Jamesa P. Johnsona; Johnson, doskonały stride pianista i kompozytor czasami nazywany „The Father of Stride”, znacząco wpłynął na Wallera i jego music.
Waller występował i nagrywał szeroko w latach 20. i 30. i był jednym z najpopularniejszych muzyków tamtych czasów. Grał i śpiewał jako solista i z mniejszą grupą Fats Waller And His Rhythm. Był bardzo ważny jako pianista jazzowy i był pierwszym wybitnym organistą jazzowym. Pisanie piosenek przychodziło mu bardzo łatwo; bandleader Fletcher Henderson zaprosił kiedyś Wallera na lunch, oferując, że kupi mu hamburgera w zamian za piosenkę. Fats napisał dziesięć piosenek za dziesięć hamburgerów. Showmanship Wallera często przyćmiewał jego talent. Jego gadanie podczas końcówki nagrania stało się czymś w rodzaju znaku firmowego, a przesadne wyrazy twarzy podczas występów rozbawiły publiczność.
Niestety, Waller źle sobie radził z pieniędzmi – spędził trochę czasu w więzieniu za niepłacenie alimentów – i miał problem z piciem i jedzeniem. Połączenie niezdrowego stylu życia, stresu prawnego i ciężkiego harmonogramu tras koncertowych zaszkodziło jego zdrowiu i zmarł na zapalenie płuc podczas podróży.
Dwie z najbardziej znanych piosenek Wallera, „Ain’t Misbehavin'” i „Honeysuckle Rose”, zostały wprowadzone do Grammy Hall of Fame. O muzyce powiedział: „You get that right tickin’ rhythm, man, and it’s on!”
„Ain’t Misbehavin'”
„Honeysuckle Rose”
.