Key Highlights
- Vóór 1990 was voedingsinformatie niet altijd verplicht op verpakte voedingsmiddelen en dranken.
- Het Amerikaanse Nutrition Facts-etiket verscheen voor het eerst in 1994 en werd herzien in 2016. Een nieuwere, meer bijgewerkte versie is vereist op producten vanaf 1 januari 2020.
- Er is een nieuwe regel op het Nutrition Facts-etiket voor toegevoegde suikers-de eerste nieuwe regel op het etiket sinds transvet in 2006 werd toegevoegd.
- De portiegroottes zijn vastgesteld in 1993 en bijgewerkt in 2016.
- De portiegroottes die op verpakte voedingsmiddelen en dranken worden vermeld, worden bepaald door hoeveel van dat item mensen gewoonlijk in één keer consumeren. Het zijn geen aanbevelingen voor hoeveel mensen zouden moeten consumeren.
Een geschiedenis van het etiket met voedingsfeiten
Hoewel we het bestaan ervan vandaag de dag als vanzelfsprekend beschouwen, was het etiket met voedingsfeiten niet altijd verplicht om op voedselverpakkingen te staan. In november 1990 werd de Nutrition Labeling and Education Act (NLEA) ondertekend, het hoogtepunt van een baanbrekende inspanning om informatie op voedseletiketten te verstrekken om consumenten te helpen betere keuzes te maken en levensmiddelenbedrijven aan te moedigen gezonder voedsel te produceren. Vóór de NLEA was de verplichte informatie op verpakte levensmiddelen beperkt en was voedingswaarde-informatie alleen vereist op levensmiddelen waarvoor een voedingsclaim werd gedaan of die verrijkt waren met vitaminen, mineralen of eiwitten. De NLEA eiste dat voedselverpakkingen een gedetailleerd, gestandaardiseerd voedingswaarde-etiket bevatten met informatie zoals: portiegrootte; het aantal calorieën; grammen vet, verzadigd vet, totaal koolhydraat, vezels, suikers en eiwit; milligrammen cholesterol en natrium; en bepaalde vitaminen en mineralen. In mei 1994 maakte het Voedingswaarde-etiket zijn langverwachte debuut – en het iconische zwart-witte etiket was geboren.
Wat is er nu anders aan het Voedingswaarde-etiket?
Een update van het Voedingswaarde-etiket had al veel eerder moeten plaatsvinden. Niet alleen is de manier waarop we eten veranderd, maar ook het wetenschappelijke bewijs over de gezondheidseffecten van wat we eten is geëvolueerd. De recente etiketupdates werden grotendeels gedreven door deze twee factoren.
Op 1 januari 2020 werden Amerikanen wakker met een nieuw jaar, een nieuw decennium en een nieuw Voedingswaarde-etiket. Dit was de dag dat de grootste voedselfabrikanten (die met meer dan $ 10 miljoen aan jaarlijkse voedselverkoop) verplicht waren om het herziene etiket te gebruiken nadat de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) een uitbreiding van zijn 27 mei 2016, definitieve regel, had aangekondigd.
Met het nieuwe Nutrition Facts-label dat steeds vaker wordt gebruikt op uw favoriete producten, is hier een overzicht van de veranderingen die u mogelijk ziet tijdens het winkelen:
Servegroottes
Er is lang verwarring geweest over hoe de portiegroottes worden bepaald en of ze al dan niet aanbevelingen zijn voor hoeveel te eten. De op voedseletiketten vermelde portiegroottes zijn wettelijk verplicht gebaseerd op de hoeveelheid voedsel of drank die mensen gewoonlijk consumeren tijdens één eet- of drinkmoment. Deze hoeveelheden, bekend als de Reference Amounts Customarily Consumed (RACC), zijn voor het eerst sinds hun invoering in 1993 geactualiseerd. Omdat de hoeveelheden voor sommige items die mensen eten en drinken sinds die tijd aanzienlijk zijn veranderd, zijn de portiegroottes voor deze verpakte voedingsmiddelen bijgewerkt om meer actuele consumptiegewoonten weer te geven. Waar het op neerkomt bij portiegroottes: Het zijn geen aanbevelingen – ze zijn gebaseerd op de realiteit van hoeveel mensen gewoonlijk eten of drinken op een bepaald moment. Zie ze als informatie, niet als advies.
Tip: Om te helpen een dieet op te bouwen dat de juiste hoeveelheid calorieën levert voor u om een gezond gewicht te behouden, probeer kleinere porties van uw favoriete voedsel te kiezen.
Hier zijn een paar voorbeelden van hoe bijgewerkte portiegroottes van invloed zijn op nieuwe voedseletiketten:
Aanijs: De RACC voor ijs is verhoogd van een half kopje naar tweederde (2/3) van een kopje. Dit betekent dat een pint ijs nu drie porties vermeldt in plaats van vier. Omdat de inhoud nu door drie in plaats van vier porties wordt gedeeld, ziet u meer calorieën, vet en suiker per portie op het etiket met voedingswaarden van uw favoriete ijsje. Deze veranderingen zijn een gevolg van de nieuwe etiketteringsrichtlijnen – niet van de nieuwe samenstelling van het product.
Tip: Probeer niet direct uit de verpakking te eten. Het is gemakkelijker om een kleinere portie te eten door er een beetje uit te scheppen in een aparte kom. Voordat u teruggaat voor meer, vraag uzelf af hoe hongerig u werkelijk bent.
Dranken: De RACC voor de meeste dranken (bijv. koffie, frisdrank, thee en water) is verhoogd tot 12 ounces, met uitzondering van sappen en melk, die nog steeds acht (8) ounces zijn. Grotere verpakkingen van maximaal 24 ounce zullen echter worden vermeld als één portie.
Tip: Kiezen voor kleinere containergroottes, vooral wanneer u onderweg bent, kan u helpen het aantal calorieën dat u uit dranken consumeert te beperken.
Yoghurt: De RACC voor yoghurt is gedaald van acht (8) ounces naar zes (6) ounces. De daling van de typische consumptie is waarschijnlijk te wijten aan de prevalentie van single-serve yoghurtverpakkingen, die meestal worden geleverd in 5,3- of 6-ounce maten.
Calorieën zijn groter en gedurfder
Volgens recente gegevens van de Centers for Disease Control and Prevention (CDC), hebben meer dan twee op de vijf Amerikaanse volwassenen obesitas. En de percentages stijgen – tussen 2000 en 2018 is de prevalentie van obesitas gestegen van 30,5% tot 42,4% van de Amerikaanse volwassenen. Om deze trend aan te pakken, wordt de calorie-informatie op het etiket met voedingsfeiten nu benadrukt door grotere en vetgedrukte tekst.
Geen “Calorieën uit vet”
Terwijl het “Totaal vet”, “Verzadigd vet” en “Transvet” blijft vereisen, zal het bijgewerkte voedingsfeitenetiket geen “Calorieën uit vet” -categorie hebben. Deze stap is genomen omdat het weergeven van het aantal calorieën uit vet niet aangeeft van welk soort vet de calorieën afkomstig zijn. Het beste beschikbare wetenschappelijke bewijs toont aan dat meer nadruk moet worden gelegd op het soort vet dat we eten (bijvoorbeeld meervoudig onverzadigd boven verzadigd) in plaats van de totale hoeveelheid vet die we eten.
Goegevoegde suikers
De meest besproken toevoeging aan het nieuwe etiket is een regel voor het gehalte aan toegevoegde suikers, dat wordt gepresenteerd in absolute hoeveelheden (gram) en als een percentage van de Dagelijkse Waarde (DV). Het is de eerste nieuwe regel die is toegevoegd aan het Nutrition Facts-label sinds transvet in 2006 debuteerde. Informatie over toegevoegde suikers verschijnt op een nieuwe regel als “Inclusief g toegevoegde suikers” en staat ingesprongen direct onder “Totaal suikers”. Het streepje geeft aan dat de hoeveelheid toegevoegde suikers is inbegrepen in de hoeveelheid “Totaal suikers”, en niet bovenop “Totaal suikers” komt. Door informatie over toegevoegde suikers op de etiketten van levensmiddelen te vermelden, kan de consumptie van toegevoegde suikers in de VS dichter bij de aanbevelingen worden gebracht (minder dan 10% van de totale calorieën). De meest recente innamegegevens laten zien dat Amerikaanse volwassenen ongeveer 13% van hun calorieën uit toegevoegde suikers consumeren.
Vitaminen en mineralen
Er zijn vier vitaminen en mineralen die op elk bijgewerkt voedingswaarde-etiket moeten worden vermeld: vitamine D, calcium, ijzer en kalium. Terwijl calcium en ijzer ook al vereist waren vóór de laatste update, zijn vitamine D en kalium nieuw op de lijst, ter vervanging van vitamine A en C. De verwisseling is gemaakt omdat Amerikanen genoeg vitamine A en C binnenkrijgen in hun dieet, maar te kort komen aan vitamine D en kalium. Beide nutriënten zijn van vitaal belang voor een goede gezondheid: Vitamine D helpt het lichaam calcium op te nemen om sterke botten te behouden, en kalium helpt de bloeddruk te verlagen, vooral voor mensen met een hoge bloeddruk.
Hoewel vitamine A en C niet langer vereist zijn, kunnen ze nog steeds vrijwillig op het etiket worden opgenomen door een voedselfabrikant, samen met andere vitamines en mineralen.
Percentage Dagelijkse Waarde Updates
Op voedseletiketten vertelt het percentage DV hoeveel van uw dagelijkse behoefte aan een voedingsstof is opgenomen in één portie. Het percentage DV kan verwarrend zijn, maar er is een eenvoudige manier om snel te bepalen of een voedingsmiddel een significante hoeveelheid nutriënten bevat waar we meer van zouden moeten eten (bijv. vezels, kalium, calcium, ijzer en vitamine D) of juist minder (bijv. natrium, toegevoegde suikers en verzadigd vet). Dit wordt de “5/20 regel” genoemd. Een voedingsmiddel wordt als arm aan iets beschouwd als de DV per portie 5% of minder is. Omgekeerd wordt een voedingsmiddel als rijk aan iets beschouwd als de DV per portie 20% of meer is.
Verpakkings- en portiegroottes
De grootte van voedsel- en drankverpakkingen en portiegroottes die ons worden geserveerd, kunnen van invloed zijn op hoeveel we consumeren. De verpakkingsgrootte is niet altijd dezelfde als de portiegrootte, en de portiegrootte is niet altijd dezelfde als de portie die we kiezen of zouden moeten eten. Voor verpakkingen met een grootte tussen één en twee porties (gebaseerd op de RACC) moet de calorie- en nutriënteninformatie de totale hoeveelheid in de verpakking weergeven, maar als één portie worden geëtiketteerd. De reden hiervoor is dat mensen redelijkerwijs het hele levensmiddel of de hele drank in één keer kunnen consumeren, ook al is het technisch gezien meer dan de RACC. Frisdrankflessen van 16,9 en 20 ounce zijn uitstekende voorbeelden van dit fenomeen. Mensen drinken gewoonlijk de hele fles frisdrank leeg, hoewel de RACC voor frisdrank nu 12 ounce is (in plaats van 8 ounce). Daarom worden flessen van 16,9 en 20 ounce vermeld als bevattende één portie, en de voedingswaarde-informatie wordt bepaald door het aantal ounces in elke fles. Probeer zo vaak mogelijk kleinere verpakkingen en porties te kiezen om u te helpen het aantal calorieën te beperken dat u consumeert uit calorierijke voedingsmiddelen en dranken.
Voor verpakkingen die tussen twee en drie porties bevatten, zijn fabrikanten verplicht om een “dubbele kolom” -etiket te verstrekken. Dubbele kolom etiketten geven twee belangrijke stukken informatie-de totale hoeveelheid calorieën en voedingsstoffen per portie (de eerste kolom) en per verpakking (de tweede kolom). Dit maakt het gemakkelijker voor mensen om te weten wat er in de hele verpakking zit.
The Bottom Line
Met zijn nieuwe, gedurfdere visuele elementen en bijgewerkte informatie, maakt het nieuwe voedingswaarde-etiket het gemakkelijker om voedseletiketten te gebruiken en te begrijpen. Wees een goed geïnformeerde koper en gebruik de etiketten in uw voordeel door producten te vergelijken en de voedingsmiddelen en dranken te kiezen die u zullen helpen een gezonder dieet op te bouwen.