The streets are on fire. Mężczyźni w kapturach KKK ścigają kolorowych ludzi po ulicach. Agitatorzy w policyjnych mundurach strzelają do nieuzbrojonych czarnych ludzi, podczas gdy oni błagają o życie. Rząd niszczy niższą klasę, mniejszości, najniższy szczebel siły roboczej, zmuszając ich do wyboru pieniędzy nad moralnością – przetrwania nad zdrowym rozsądkiem. To jest sadystyczne oczyszczenie. To jest Pierwsza Czystka.
Franczyza Purge firmy Blumhouse przeszła fascynującą ewolucję od czasu debiutu pierwszego filmu w 2013 roku. Teraz, cztery wpisy głębokie i z serii telewizyjnej wydarzenie ustawić zadebiutować we wrześniu tego roku, The Purge stał się jednym z właściwości definiujących studio horror, wraz z ich Paranormal Activity i Insidious franczyzy. W przeciwieństwie do tych nadprzyrodzonych serii, The Purge stawia na horror polityczny. Choć seria rozpoczęła się jako thriller o włamaniach do domów, jej kontynuacje wyszły na ulice i pokazały szersze spojrzenie na to, co dzieje się, gdy wszystkie przestępstwa, w tym morderstwa, stają się legalne na okres 12 godzin. Poprzednie filmy zakładają, że ludzie będą działać na swoich najgorszych impulsach, jeśli dana im będzie okazja, i chociaż rządowe złoczyństwo Nowych Ojców Założycieli Ameryki nie jest dokładnie subtelne, The Purge: Anarchia (2014) i The Purge: Election Year (2016) stuknęły w aktualne lęki zrodzone z podziałów klasowych i republikańskiego zagrożenia. Najnowszy film, The First Purge, pokazuje, jak powstała ta dystopijna przyszłość, a dzięki komentarzowi na temat Ameryki pod rządami Trumpa działa jako najmocniejszy rasowo wpis serii.
Pierwszy wpis serii skupił się na zamożnej rodzinie, z Ethanem Hawke i Leną Headey grającymi rodziców, którzy wraz z dwójką dzieci są przetrzymywani w niewoli przez grupę noszących maski yuppies po uratowaniu rannego czarnego mężczyzny przed ich gniewem. Choć film nie ukrywa faktu, że bogacze obierają sobie za cel tych, których postrzegają jako ciężar dla społeczeństwa i drenaż zasobów – co jest nieco zakodowaną formą rasizmu jako klasizmu – to jednak jest to film, który w dużej mierze oglądany jest z perspektywy białej rodziny Sandinów. Ranny mężczyzna, wymieniony w napisach końcowych jako Krwawy Nieznajomy (Edwin Hodge), może pobudzić rodzinę do działania, ale jest on tylko drugorzędnym czynnikiem. Perspektywa filmu to perspektywa białego liberalizmu, w której Sandinowie mogą czuć się dowartościowani za swoje wysiłki bez konieczności wychodzenia na ulice. Patrząc na ten film jako na koncepcję, wydaje się on zbyt prosty, zbyt szeroki w swoim podejściu do wytykania palcami, bez poruszenia jakichkolwiek piór. Ale horror, który nie wywołuje silnych emocji, nie jest wart zapamiętania, więc w przypadku sequela, scenarzysta James DeMonaco nie tylko poruszył pióra, on je wyciągnął i dodał trochę smaku do mieszanki.