Vroeger leven en vroege muziekcarrière
Nash werd in 1942 geboren in Blackpool, Lancashire, Engeland. Zijn moeder was daarheen geëvacueerd vanuit Salford, Lancashire, de geboorteplaats van de Nash’s, vanwege de Tweede Wereldoorlog. Het gezin keerde daarna terug naar Salford, waar Nash opgroeide. In het begin van de jaren ’60 was hij samen met schoolvriend Allan Clarke de oprichter van de Hollies, een van de meest succesvolle popgroepen van Groot-Brittannië, en op hun eerste album stond hij te boek als leider van de groep. Hij zong mee op “Just One Look” (1964) en zong zijn eerste leadzang op het originele Hollies-nummer “To You My Love” op het tweede album van de groep, “In The Hollies Style”, uit datzelfde jaar. Hij zong vaak featured bridge vocals op latere Hollies opnames (“So Lonely”, “I’ve Been Wrong”, “Pay You Back With Interest”) en verzorgde lead vocals op verschillende latere singles, met name “On a Carousel” en “Carrie Anne” (beide 1967).
Nash moedigde de Hollies aan om hun eigen nummers te schrijven, aanvankelijk met Clarke, daarna met Clarke en gitarist Tony Hicks. Van 1964 tot midden 1966 schreven ze onder het alias L. Ransford. Hun eigen namen werden gecrediteerd op nummers van “Stop Stop Stop” vanaf oktober 1966.
In 1965, Nash, met Allan Clarke en gitarist Tony Hicks, vormden Gralto Music Ltd, een uitgeverij die hun eigen nummers behandelde en later de jonge Reg Dwight (a.k.a. ‘Elton John’ – die piano en orgel speelde op Hollies 1969 en 1970 opnamen) tekende.
Songwriting, activisme, Crosby, Stills, Nash & Young (CSNY), Crosby & Nash, en solocarrière
Nash was een spil in het smeden van een geluid en teksten, vaak schreef hij de verzen op Clarke, Hicks & Nash nummers. Nash componeerde echter ook zelf nummers onder de ’team banner’ (zoals Lennon & McCartney), bijvoorbeeld ‘Fifi the Flea’ (1966), ‘Clown’ (1966), ‘Stop Right There’, ‘Everything is Sunshine’ (1967). Het album Butterfly bevatte een aantal van zijn nummers die minder groepsdeelname hadden en meer een singer-songwriter benadering vertoonden. Hij was teleurgesteld toen deze nieuwe stijl niet aansloeg bij hun publiek, vooral “King Midas in Reverse” (Nash en producer Ron Richards botsten over dit nummer omdat Richards vond dat het ’te complex’ was om als hitsingle te werken).
Nash ontmoette aanvankelijk zowel David Crosby als Stephen Stills in 1966 tijdens een Amerikaanse tournee van de Hollies. Bij een volgend bezoek aan de VS in 1968, werd hij meer formeel voorgesteld aan Crosby door wederzijdse vriend Cass Elliott in Laurel Canyon, Los Angeles. Nash verliet de Hollies om een nieuwe groep te vormen met Crosby en Stills. Aanvankelijk een trio, maar Crosby, Stills & Nash werd later een kwartet met Neil Young: Crosby, Stills, Nash & Young (CSNY).
Met beide configuraties, Nash ging op nog groter wereldwijd succes, penning veel van CSN’s meest-commerciële hit singles zoals “Our House” (over het huis in Laurel Canyon gedeeld met zijn toenmalige geliefde Joni Mitchell); “Teach Your Children” en “Marrakesh Express” (die beide waren afgewezen door de Hollies); “Just a Song Before I Go”; en “Wasted on the Way”. Nash, bijgenaamd “Willy” door zijn bandgenoten, is beschreven als de lijm die hun vaak fragiele allianties bij elkaar houdt.
Nash werd politiek actief na zijn verhuizing naar Californië, zoals blijkt uit zijn anti-Vietnam War songs “Military Madness” en “Chicago / We Can Change the World” (over het proces van de Chicago Eight).
In 1972, tijdens CSNY’s eerste onderbreking, vormde Nash een team met Crosby en vormde een succesvol duo. Sindsdien hebben ze af en toe in deze samenstelling gewerkt en vier studio-albums en een paar live- en compilatie-albums geproduceerd. Zijn lied “Immigration Man”, Crosby & Nash’s grootste hit als duo, kwam voort uit een ruzie die hij had met een Amerikaanse douanebeambte toen hij het land probeerde binnen te komen.
In 1979 was Nash mede-oprichter van Musicians United for Safe Energy, dat tegen de uitbreiding van kernenergie is. MUSE organiseerde de educatieve No Nukes-evenementen om fondsen te werven. In 2007 nam de groep een videoclip op van een nieuwe versie van het Buffalo Springfield-nummer “For What It’s Worth”.
Nash sloot zich in 1983 kort weer aan bij de Hollies (ter gelegenheid van hun 20-jarig bestaan) om twee albums op te nemen, What Goes Around en Reunion. In 1993 kwam Nash weer samen met de Hollies om een nieuwe versie van “Peggy Sue Got Married” op te nemen met zang van Buddy Holly (afkomstig van een alternatieve versie van het nummer dat aan Nash werd gegeven door Holly’s weduwe Maria Eleana Holly)-deze Buddy Holly & de Hollies opname opende het Not Fade Away tribute album aan Holly door verschillende artiesten.
In 2005 werkte Nash samen met de Noorse muzikanten A-ha aan de nummers “Over the Treetops” (geschreven door Paul Waaktaar-Savoy) en “Cosy Prisons” (geschreven door Magne Furuholmen) voor de Analogue-opname. In 2006 werkte Nash samen met David Gilmour en David Crosby aan het titelnummer van David Gilmour’s derde soloalbum, On an Island. In maart 2006 werd het album uitgebracht en bereikte al snel nummer 1 in de Britse hitlijsten. Nash en Crosby toerden vervolgens met Gilmour door het Verenigd Koninkrijk en zongen als backup op “On an Island”, “The Blue”, “Shine On You Crazy Diamond”, en “Find the Cost of Freedom”.
Naast zijn politieke songs heeft Nash ook veel songs geschreven over andere thema’s die hem na aan het hart liggen, zoals de natuur en ecologie, te beginnen met “Signs That Will Never Change” van de Hollies (voor het eerst opgenomen door de Everly Brothers in 1966)- later CSNY’s “Clear Blue Skies”, plus anti-nucleair-afval-dumpings (“Barrel of Pain”), anti-oorlog (“Soldiers of Peace”) en sociale kwesties (“Prison Song”).
Nash was te zien in de finale van seizoen 7 van American Idol waar hij “Teach Your Children” zong met Brooke White.
In 2010 werd Nash voor de tweede keer opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame, dit keer als lid van de Hollies. Hij ontving een OBE “voor diensten aan de muziek en liefdadigheidsactiviteiten”, en werd Officier in de Orde van het Britse Rijk in de Diplomatieke en Overzeese Divisie van de Queen’s Birthday Honours List op 12 juni 2010. Nash ontving de titel van George Eastman Honorary Scholar in het George Eastman House op 22 januari 2011, in Rochester, New York.
Nash droeg een cover van “Raining in My Heart” bij aan het tribute-album Rave on Buddy Holly uit 2011.
Op 22 januari 2016 kondigde Nash de aanstaande release op 15 april 2016 aan van zijn nieuwe studioalbum getiteld This Path Tonight (zijn eerste verzameling nieuwe nummers in veertien jaar) en deelde hij de titeltrack daarvan via de website van MOJO magazine. Op 4 februari 2016 onthulde Rolling Stone magazine een nieuw nummer van het nieuwe album, het reflectieve “Encore,” de tedere tune die Nash’s nieuwe album inpakt. Bij de aanstaande release van zijn nieuwe studioalbum in april 2016, plande Nash een solotournee vanaf 25 maart 2016 op Bluesfest in Byron Bay, Australië, verder Verenigde Staten op 22 april 2016 in Saban Theatre, Beverly Hills, Californië, om Europa te bezoeken, beginnend in het Verenigd Koninkrijk op 21 mei 2016 in de Albert Hall, Manchester en eindigend op 14 juni 2016 in de Alte Oper Hall, Frankfurt, Duitsland.
Hij toerde nog steeds in het najaar van 2017, met optredens in New Jersey en New York in september.
Op 29 juni 2018 bracht Rhino Records de tweeschijfsbox Over The Years uit, een 30 tracks tellende verzameling van Nash’s demo’s gemaakt van 1968 tot 1980, met hoogtepunten van het CSN-debuutalbum Crosby, Stills & Nash (“Marrakesh Express”), CSNY follow-up Déjà Vu (“Our House”, “Teach Your Children”), nummers van latere CSN albums, vier nummers van Nash’s 1971 solo album Songs For Beginners, met “Better Days” en “I Used To Be King” gepresenteerd als onuitgebrachte mixen. De meest recente opname op de compilatie is “Myself at Last” van Nash’s soloalbum This Path Tonight uit 2016. De tweede schijf in deze set bevat 15 demo-opnames, waarvan er 12 nooit zijn uitgebracht.
Fotografiecarrière
Geïnteresseerd in fotografie als kind, begon Nash begin jaren zeventig met het verzamelen van foto’s. Nadat hij in 1976 meer dan duizend foto’s had verzameld, nam Nash Graham Howe in dienst als zijn curator voor fotografie. Van 1978 tot 1984 reisde een tentoonstelling met selecties uit de Graham Nash Collection langs meer dan een dozijn musea wereldwijd. Nash besloot in 1990 zijn collectie van 2000 afdrukken te verkopen via het veilinghuis Sotheby’s, waar het een veilingrecord vestigde voor de verkoop met de hoogste opbrengst van een enkele privéverzameling van fotografie. Nash zei dat een deel van de veilingwinst aan het Los Angeles County Museum of Art zou worden gegeven voor de aankoop van hedendaagse foto’s.
In 2010 publiceerde 21st Editions een monografie met de titel “Love, Graham Nash”, die facsimile’s van zijn songteksten bevat, gekoppeld aan gesigneerde foto’s van Graham Nash en gedrukt door Nash Editions.
Echte digitale fine art druk
Experimenteren
In de late jaren tachtig begon Nash te experimenteren met digitale beelden van zijn fotografie op Macintosh-computers met de hulp van R. Mac Holbert die in die tijd tourmanager was voor Crosby, Stills and Nash en ook computertechnische zaken voor de band afhandelde. Nash stuitte op het probleem dat alle personal computers met grafische software in die periode hadden: hij kon zeer verfijnde gedetailleerde beelden op de computer maken, maar er was geen uitvoerapparaat (computerprinter) dat in staat was te reproduceren wat hij op het computerscherm zag. Nash en Holbert experimenteerden aanvankelijk met de eerste commerciële printers die toen beschikbaar kwamen en drukten veel beelden af op de grootformaat Fujix inkjetprinters in het JetGraphix digitale uitvoercentrum van UCLA. Toen Fuji besloot te stoppen met de ondersteuning van de printers, raadde John Bilotta, die de leiding had over JetGraphix, Nash en Holbert aan te kijken naar de Iris-printer, een nieuwe grootformaat inkjetprinter met continue kleurtinten die door IRIS Graphics, Inc. is gebouwd voor drukproefproductie. Via IRIS Graphics nationale vertegenwoordiger Steve Boulter, ontmoette Nash ook programmeur David Coons, een kleureningenieur voor Disney, die de IRIS-printer daar al gebruikte om beelden af te drukken van Disney’s nieuwe digitale animatiesysteem.
Coons werkte in vrije uren bij Disney om grote afbeeldingen te produceren van 16 van Nash’s fotografische portretten op bogen aquarelpapier met behulp van Disney’s in-house model 3024 IRIS-printer voor een 24 april 1990 show in de galerie van Simon Lowinsky. Omdat de meeste originele negatieven en afdrukken verloren waren gegaan tijdens het transport naar een boekuitgeverij, moest Coons de contactvellen scannen en de beelden verbeteren zodat ze op groot formaat konden worden afgedrukt. Hij gebruikte software die hij had geschreven om de fotografische beelden naar de IRIS-printer te sturen, een machine die was ontworpen om te werken met bedrijfseigen prepress-computersystemen.
In juli 1990 kocht Nash een IRIS Graphics 3047 inkjetprinter voor $126.000 en installeerde die in een klein koetshuis in Manhattan Beach, Californië, bij Los Angeles. David Coons en Steve Boulter gebruikten het om een nog grotere november 1990 show van Nash’s werk te printen voor Parco Stores in Tokyo. De show, getiteld Sunlight on Silver, bestond uit een serie van 35 portretten van beroemdheden door Nash, 3 voet bij 4 voet in een oplage van 50 afdrukken per beeld, een totaal van 1.750 beelden. Daarna exposeerde Nash zijn foto’s in het Museum of Photographic Arts in San Diego en elders.
Nash Editions
In 1991 stemde Nash ermee in om Mac Holbert te financieren om een fine art digitale drukkerij te beginnen met behulp van de IRIS Graphics 3047 printer die in Nash’s Manhattan Beach, California koetshuis stond. Holbert trok zich terug als road manager voor Crosby, Stills and Nash zodat hij het bedrijf kon leiden. Het opende zijn deuren op 1 juli 1991 onder de naam Nash Editions Ltd. Tot de eerste medewerkers behoorden David Coons, John Bilotta en een serigrafisch drukker genaamd Jack Duganne. Ze werkten aan het verder aanpassen van de IRIS printer aan fine art printing, experimenteerden met inktsets om te proberen het snel vervagende karakter van IRIS prints te ondervangen, en gingen zelfs zo ver om een deel van de printkoppen af te zagen zodat ze naar achteren konden worden verplaatst om dikkere printpapiersoorten te kunnen gebruiken (waardoor de garantie van de $126.000 kostende machine kwam te vervallen). Nash en Holbert besloten hun kunstdrukken “digigraphs” te noemen, hoewel Jack Duganne de naam “Giclée” bedacht voor dit soort afdrukken. Het bedrijf bestaat nog steeds en gebruikt momenteel grootformaatprinters op basis van Epson.
In 2005 schonk Nash de originele IRIS Graphics 3047-printer en Nash Editions-ephemera aan het National Museum of American History, een Smithsonian-instituut.