Hoe lang duurt het om een leven volledig te verwoesten? Voor Katie Dallum was het antwoord zeven minuten. Zeven minuten om een bokswedstrijd te verliezen, haar hersenen onherstelbaar te verwonden en alles te verliezen van het leven dat ze ooit leidde. Dallum was niemands miljoen dollar baby. Maar haar verhaal vertoont een opvallende gelijkenis met de film die dit jaar de beste film bij de Academy Awards won. Het epos van Clint Eastwood is geen exacte afspiegeling van haar leven, en de eindes zijn heel anders. Maar in sommige opzichten is het echte verhaal zelfs beter, en inspirerender, dan het beste wat Hollywood te bieden had.
De spookachtige beelden in Katie Dallam’s kunst komen uit een tijd en plaats die ze zich nauwelijks kan herinneren, een tragedie die 9 jaar geleden op een ander soort doek plaatsvond.
Katie Dallam: “Er kwamen gewoon allemaal donkere beelden uit en mensen noemen ze misschien monsters of wat dan ook. Maar voor mij was het gewoon wat ik van binnen voelde.”
Stone Phillips: “Dus, er is een deel van je dat schreeuwt om vrij te zijn van waar je mee geworsteld hebt?”
Katie Dallam: “Ja, gewoon schreeuwen om eruit te komen en toch de impact van de blessure voelen, denk ik.”
In 1996 werd Katie Dallam de eerste vrouwelijke professionele bokser die ernstig gewond raakte in de ring. Wat er die nacht met haar gebeurde, zou niet alleen haar kunst inspireren, maar het wordt verondersteld de basis te zijn voor een kort verhaal dat de kaskraker werd, Oscarwinnende film, “Million Dollar Baby.”
Net als de bokser in de film, gespeeld door Hilary Swank, komt Katie uit Missouri en kwam ze laat in haar leven tot de zoete wetenschap. Een veteraan van de luchtmacht en herstellende alcoholist, haar echte beroep was het begeleiden van verslaafden. Maar na het zien van deze televisiegevecht dat een vrouwelijke bokser landde op de cover van “Sports Illustrated,” was Katie geïntrigeerd.
Katie Dallam: “Ik dacht dat het zoiets was als, weet je, ik verdien een paar honderd dollar en-” “En er was iets spannends aan. ” “Yeah, and I just had kind of fun.”
Dus op 37 jarige leeftijd, ging Katie op zoek naar een trainer. Maar degene die ze vond leek in niets op de filmversie.
Clint Eastwood’s karakter was voorzichtig tot een fout met zijn boksers. Katie’s trainer, die inmiddels is overleden, vertelde haar dat ze klaar was om pro te worden na slechts zes weekenden werk. En ze vertrouwde op zijn oordeel.
Phillips: “Hij was een professionele trainer. ” “Ja.”
Phillips: “En hij zei, ik heb een gevecht voor je?”
Katie Dallam: “Juist, ja. Hij had gezegd dat ik het gemakkelijk zou winnen.”
De vechter die hij had gevonden, Sumya Anani, was 13 jaar jonger dan Katie en een woeste stootster. Ze is momenteel de regerend wereldkampioene in drie gewichtsklassen. Ze is een vechter die moeite heeft om gevechten te krijgen.
Phillips: “Hoe zou u uw boksstijl omschrijven?”
Sumya Anani: “Vechter, bokser, puncher. Ik heb echt het gevoel dat ik ze allemaal heel goed kan.”
Phillips: “Waarom denk je dat niemand tegen je wil vechten?”
Sumya Anani: “Ik denk niet dat er iemand is die me kan verslaan en dat weten ze.”
In 1996 was Anani ook een relatieve nieuwkomer, maar haar ster was duidelijk in de lift. Ze was ongeslagen, 3-0, op weg naar het gevecht tegen Katie. De setting was een brandweer vakbond hal in St. Joseph, Mo.
Stephanie Dallam: “Niets bijzonders. Ze zetten er een boksring op. Er stonden stoelen en tafels omheen.”
Katie’s oudere zus, Stephanie, geen fan van boksen, ging die avond met haar mee. Een cameraploeg daar legde de gebeurtenissen vast op tape.
Phillips: “Hoe was de sfeer toen je daar aankwam?”
Stephanie Dallam: “Zodra de bel ging, kwam Sumya aangesneld, lonkend naar Katie. Haar armen gingen al zo. Het was net een windmolen die op haar af kwam.”
Katie Dallam: “Het leek op een soort van… ik weet het niet machine die op me afkwam.”
Het gevecht was gepland voor vier ronden, van elk twee minuten. Binnen enkele seconden, begon Katie een reeks slagen op het hoofd te incasseren.
Stephanie Dallam: “Het publiek genoot ervan. En ze riepen dingen als, ‘Schop haar verrot! Vermoord haar! En weet je, op dat moment voelde ik me lichamelijk ziek: “Dit is je zus. Stephanie Dallam: “Dit is mijn zus. En ik wilde gewoon dat het stopte: “Ik heb dit visioen van geraakt te worden en alles wordt blanco. ” Ondanks alle stoten die Katie kreeg, vertelde de scheidsrechter Dateline dat hij geen reden zag om het gevecht in de vroege rondes te beëindigen. En Dan Smith, de ringdokter die avond, zegt dat niets wat hij zag hem deed denken dat Katie in de problemen zat – en het gevecht opnieuw bekijken met ons, zegt hij, bevestigde alleen zijn mening.
Phillips: “Enig gevoel dat het eerder gestopt had moeten worden, als je er naar kijkt? Ik bedoel veel schoten, veel klappen op het hoofd.”
Dr. Dan Smith: “Zeker. Ze is niet één keer gevallen. Ze is nooit op de grond gevallen. Ze hield haar handschoenen omhoog. Ze verdedigde zichzelf. Helaas is het achteraf makkelijk om te zeggen, ja het zou geweldig zijn geweest om het gevecht te stoppen. Maar op welk punt? Katie bokste nog steeds tot het einde. Maar als een bokser niet valt, als een bokser blijft terugslaan naar de tegenstander, hoe weet je dat?”
Halverwege de vierde en laatste ronde, nadat Katie meer dan 100 klappen op het hoofd had gekregen, greep de scheidsrechter eindelijk in. Het gevecht was voorbij — maar de echte strijd zou beginnen. Stephanie haastte zich om haar zus te helpen: “Katie ziet er wiebelig uit, ik ga naar de zijkant van de ring en ik ontmoet haar als ze van die trap afkomt. En ze kijkt niet naar me … Ze loopt op haar eigen. Maar ze loopt als een slaapwandelaar, weet je. Ze lijkt me niet eens te zien. Ik zeg, ‘Katie, Katie,’ en ik raak haar aan, en haar arm was bleek en echt koud en klam. En ik denk, weet je, ze is in shock. Ze reageert niet op me. En het volgende wat ik hoorde was dat ze klaagde over hoofdpijn. En toen gaf ze over en viel flauw in de kleedkamer, en als er niemand was geweest, zou ze alleen in die kleedkamer zijn gestorven.”
Als een pediatrische intensive care verpleegkundige, herkende Stephanie de ernst van de situatie onmiddellijk. Tegen de tijd dat Katie naar een lokaal ziekenhuis werd gebracht, was ze comateus, haar hersenen samengedrukt door een enorme bloeding in haar hoofd. Een neurochirurg bracht haar met spoed naar de operatiekamer: “Hij was heel eerlijk tegen me. Het was moeilijk voor hem om het letsel dat hij zag te rijmen met een bokswedstrijd. Omdat de hoofdader in haar hersenen was gedecimeerd. Hij kon het niet weer aan elkaar naaien.”
De dokter was niet hoopvol toen hij na drie uur spoedhersenoperatie tevoorschijn kwam.
Stephanie Dallam: “Hij laat me weten zonder te zeggen dat haar hersenen dit niet overleven. Hij laat me weten dat mensen dit soort verwondingen niet overleven: “En ik heb die drie uur in de kapel doorgebracht. En ik wist echt niet waar ik voor moest bidden, want ik had genoeg gezien dat je gewoon niet moet bidden, laat haar alsjeblieft leven. Omdat je niet weet waar je om vraagt. Weet je, je krijgt misschien niet de kwaliteit van leven die betekenisvol voor haar zou zijn. En Katie was niet iemand die voor de rest van haar leven comateus in een verpleeghuis zou willen liggen of zoiets. Dus ik zei gewoon, weet je, wat het beste is voor Katie, laat dat gebeuren. “
Phillips: “Dat was uw gebed?”- “Stephanie Dallam: “Dat was mijn gebed.” Net als de bokser in “Million Dollar Baby,” overleefde Katie. En in de dagen die volgden, stond ook zij voor de ultieme vraag of haar leven het waard was geleefd te worden. De keuze die Katie maakte zou anders zijn, maar haar verhaal over de geest die haar beslissing leidde is net zo dramatisch als de film die miljoenen tot tranen toe bewoog.
Niemand zal ooit weten welke stoot de schade toebracht aan Katie Dallam. Sommigen, waaronder haar tegenstander die avond, hebben gesuggereerd dat Katie misschien al gewond was voordat ze in de ring kwam, omdat zij en haar trainer de avond ervoor in een auto-ongeluk waren geweest.
Volgens het politierapport werd de trainer behandeld voor een snee in zijn hoofd, maar er wordt niet vermeld dat Katie gewond was en ze vertelde ons dat ze dat niet was.
In de ring had ze meer dan 100 klappen op haar hoofd gekregen en nu lag ze in een ziekenhuisbed in Missouri, zwevend tussen leven en dood.
Stephanie Dallam: “Ik was gewoon blij dat ik haar nog een keer kon zien, weet je. En ik had de camera bij me, en dus nam ik een foto, want ik dacht niet dat iemand anders haar nog een keer zou zien totdat ze in een kist lag. En ik zei haar dat ik het begreep als ze moest gaan. Dus ik zei tegen haar, doe wat je moet doen. Ik zal er mee leven: “In termen van haar wil om te leven? “Stephanie Dallam: “Haar overleving. Ik kon haar niet vragen te leven voor mij of voor iemand anders. Het moest voor haar eigen bestwil zijn. Als ze zou leven, moest het voor haar eigen bestwil zijn.”
Terwijl haar familie zich afvroeg of ze het zou overleven, zegt Katie dat haar enige herinnering aan die tijd een krachtig visioen is. Haar moeder, die jaren eerder aan borstkanker was overleden, verscheen aan Katie.
Katie Dallam: “We zitten ergens en ik wil niet zeggen in de wolken, maar het was ergens hoog. Ik weet het niet. Een berg of zoiets. En ik vertel haar, weet je, dat ik naar haar toe kom, dat ik nu bij haar wil wonen. En zij zei, ‘Dat kan niet. En ik was erg boos op haar. En ik weet nog dat ik mijn hoofd van haar wegdraaide en dacht: hoe kan ze zeggen dat ik het niet kan? Weet je, dat is alles wat ik op dat moment wilde doen: “En hoe eindigde het? “Katie Dallam: “Nou ze vertelde me dat het nog niet mijn tijd was. Ik bedoel, ik weet niet of dit een droom was of wat het was, weet je? Maar het was net als ik moet – je moet terug naar beneden gaan, weet je? En ik wilde echt niet, maar dat was wat ze zei, dus dat is wat ik deed. “
Kort na dat visioen, tegen alle medische verwachtingen in, ontwaakte Katie uit haar coma.
Katie Dallam: “Ik weet nog dat mijn vader daar stond en ik zei, waar is mam? En dan zeiden ze, ‘Nou, weet je, ze is dood. En toen zei ik, nee dat is ze niet. Ik was gewoon met haar aan het praten. Waar is ze? “
Phillips: “Zo echt was het geweest.”
Katie Dallam: “Oh yeah. Ja. Ja. In feite was dat meer echt voor mij dan, je weet wel, daar wakker worden was.”
Zo opgelucht als haar familie was om Katie bij bewustzijn te zien, was het onmiddellijk duidelijk dat ze ernstig beschadigd was. Het letsel had een deel van haar hersenen vernietigd: “Ze wist niet wie ze was. Ze kon zich niets meer herinneren.”
Langzamerhand moest Katie opnieuw leren lopen, eten en spreken. Maar ondanks alle opmerkelijke vooruitgang die ze zou boeken, wist ze dat ze nooit meer de persoon zou worden die ze ooit was. Het ergste van alles was dat Katie zichzelf de schuld gaf van alles wat er was gebeurd, haar beslissing om te boksen, haar verwondingen, zelfs de mentale mist waarin ze nu leefde.
Het leidde haar allemaal naar hetzelfde kruispunt waar de verlamde bokser in “Million Dollar Baby” ook kwam.
Phillips: “Denk je dat je serieus was over het nemen van je eigen leven? “
“Je weet dat ik het niet weet. Maar mijn lichaam had vreselijke pijn. Ik had van die vreselijke hoofdpijnen. Alles, en mijn zus kon je vertellen, ik bedoel ze moest me in rehab zetten voor alles.”
Hoewel Katie het zich niet herinnert, Stephanie zegt dat haar zus eigenlijk een plan had om haar leven te nemen. Het werd verijdeld omdat Katie’s hersenletsel haar niet in staat stelde een leugen te vertellen. Dus onthulde ze haar plan aan een maatschappelijk werker. Stephanie Dallam: “En Katie is als, oh ja. Ik ben van plan zelfmoord te plegen, ja. En vertelde hoe ze het ging doen. “
Phillips: “Welke was?”
Stephanie Dallam: “Oh, ze ging haar nemen – ze had haar op medicijnen. En ze wist niet eens wat haar medicijnen waren. Maar ze wist dat als ze er veel van nam, weet je, dat zou haar doen. ”
Maar met de steun van haar familie, Katie werkte door haar wanhoop. Ze begon zich aan te passen aan een leven met een handicap. Bijna negen jaar later, worstelt ze nog steeds met haar evenwicht, concentratie en spraak. Zelfs de eenvoudigste woorden kunnen haar ontgaan.
Maar Katie is nu duidelijk over haar redenen om te leven. Ze is nooit vergeten wat haar moeder zei in het visioen dat ze in het ziekenhuis kreeg, dat het niet haar tijd was om te sterven. En er is nog iets anders – misschien meer dan wat dan ook, Katie leeft nu voor haar kunst.
Katie Dallam: “Met de kunst, ik denk dat het de enige plek waar ik voel echt, ik denk dat, is het woord dat ik zoek. Ik voel me mezelf als ik met mijn kunst bezig ben. In elke andere omgeving voel ik me er niet echt bij. Als dat enige zin heeft.”
Maar er is nog een element aan Katie’s comeback. De herinneringen aan die vreselijke nacht bleven weggestopt in de pagina’s van een stoffig plakboek – tot eerder dit jaar, toen ze met haar zus een avondje naar de film ging.
Katie zegt dat het kijken naar “Million Dollar Baby” als een geschenk was. Hoewel haar eigen verhaal op vele manieren afweek, hielp het zien van een tragedie in de ring en het besef dat het niet de schuld van de vechter was, Katie om de handdoek in de ring te gooien en zichzelf de schuld te geven.
Katie Dallam: “Als ik het gevoel heb dat ik niet kan functioneren, weet je, dan sla ik mezelf in elkaar, eigenlijk. En denk ik dat ik echt dom ben of zoiets. En toen ik de film zag, dacht ik: oké, dat is mij ook overkomen en ik heb gevochten om in leven te blijven en er doorheen te komen. En dus gaf het me het gevoel dat ik niet zo’n mislukkeling ben, weet je? “En het is alsof het dit schuldgevoel ophief dat ze meedroeg. ” “Eigen schuld?”
Stephanie Dallam: “Eigen schuld. Ja. En denken dat ze dood had moeten gaan, weet je. En dat ze voor de eerste keer dat is opgeheven. En ze is meer levend daardoor: “Je bent teruggekomen.”
Katie Dallam: “Yeah. Ja, dat is wat ik hoor.”
Katie Dallam zal je vertellen dat de steun van haar zus de visie van haar moeder en een film die dicht bij huis raakte, haar leven en haar kunst in een nieuwe en scherpere focus hebben gebracht. Haar demonen zijn er nog steeds, maar hun geschreeuw is verstomd.
Phillips: “Lijkt het leven nu de moeite waard?”
Katie Dallam: “Ja. Ja, ik heb het gevoel dat ik misschien iets te zeggen heb, weet je. Iets aan te bieden: “Een verhaal te vertellen?”
Katie Dallam: “Ja. Een verhaal om te vertellen. Dat je weet dat je een afschuwelijke ervaring kunt nemen en het misschien kunt omdraaien.”
Phillips: “Ik voel dat er nog steeds een vechter in je zit.”
“Dat is wat ze zeggen.”
Toen Katie Dallum toestemde om te gaan zitten en haar verhaal te vertellen, had ze één verzoek: Dat we haar dankbaarheid aan Clint Eastwood uitten. Dat hebben we gedaan, deze week. Ook, Sumya Anani, de andere vechter in de ring die avond, heeft haar carrière aan Katie opgedragen. Ze vertelde ons dat als ze ooit haar miljoen dollar shot krijgt, of zelfs maar een fractie daarvan, ze haar winst aan Katie zal doneren.