Statua Wolności jest jedną z najbardziej ikonicznych rzeźb w świecie zachodnim i jest często postrzegana jako symbol amerykańskiej wolności. Zaprojektowana i wyrzeźbiona przez francuskiego rzeźbiarza Frédérica-Auguste Bartholdiego, Francja podarowała ten kolosalny posąg Stanom Zjednoczonym w 1875 roku, aby upamiętnić ich sojusz podczas Rewolucji Amerykańskiej. Formalnie zatytułowany „Liberty Enlightening the World”, posąg przedstawia ukoronowaną Liberty, uosobioną jako kobieta, podnoszącą prawą ręką pochodnię, podczas gdy jej lewa ręka ściska tabliczkę z napisem „JULY IV, MDCCLXXVI”, rzymsko-numeryczną datą przyjęcia Deklaracji Niepodległości. W „The New Colossus” Emma Lazarus nazywa ją „Matką Wygnańców”, a dla nowych i starych Amerykanów jej wizerunek stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych na świecie. Ale co wiemy o prawdziwej kobiecie, która zainspirowała Lady Liberty?
Odpowiedź na to pytanie wymaga cofnięcia się do pism Bartholdiego i szkiców – nie Statuy Wolności, ale wcześniejszego posągu, który wykazuje wyraźne podobieństwo do jego amerykańskiego pomnika. Bartholdi zaczął zajmować się rzeźbą kolosalną pod koniec lat pięćdziesiątych XIX wieku, prawie 30 lat przed ukończeniem Statuy Wolności. Swoje zainteresowanie kolosalnymi posągami opisał jako zainspirowane klasycznymi pomnikami, takimi jak Kolos z Rodos. Jednak stylem, który studiował „z największą uwagą”, był styl starożytnych Egipcjan. Bartholdi udał się do Egiptu około 1856 roku i był pod wrażeniem Kolosów Memnona, dwóch posągów faraona Amenhotepa III. Mając 70 stóp (21 metrów) wysokości, górowały one nad ruinami starożytnych Teb przez ponad 3200 lat. Bartholdi napisał, że „te granitowe istoty, w swoim niewzruszonym majestacie, wydają się wciąż słuchać najbardziej odległej starożytności. Ich uprzejme i nieprzeniknione spojrzenie zdaje się ignorować teraźniejszość i być utkwione w nieograniczonej przyszłości…. sama konstrukcja wyraża, po modę, nieskończoność.”
Podróż Bartholdiego do Egiptu była ogromnie transformująca i wpływowa. W 1868 roku powrócił, by ponownie zachwycić się Kolosami, a w 1869 roku Bartholdi złożył propozycję kolosalnego posągu egipskiemu khedive, Ismāʿīlowi Paszy. Bartholdi miał nadzieję, że khedive wykorzysta jego projekt rzeźby, aby upamiętnić ukończenie budowy Kanału Sueskiego, który został otwarty w tym samym roku. Jako najkrótsza droga między Morzem Śródziemnym a Morzem Czerwonym, Kanał Sueski funkcjonował jako dosłowny most morski między Europą a Azją. Jeśli zostanie wybrany, Bartholdi miał nadzieję, że jego kolos będzie postrzegany jako symbol postępu kulturowego i zrozumienia.
Projekt Bartholdiego dla khediwa był wzorowany na kobiecie fallāḥ, czyli egipskiej wieśniaczce. Niestety, bardzo niewiele wiadomo o tej fallāḥ poza jej statusem socjoekonomicznym; Bartholdi nie pozostawił żadnych zapisków, które wskazywałyby na jakiekolwiek zainteresowanie jej osobistą historią. Mimo to, wybór kobiety nie był przypadkowy. Bartholdi był świadomy wielowiekowej europejskiej tradycji artystycznej polegającej na uosabianiu wartości, idei, a nawet państw w postaci kobiet. Te personifikacje były czczone, a czasem wielbione, ale dla Bartholdiego szczególnie ważne było to, że żyły i pozostawały w umysłach tych, którzy oglądali ich podobizny. Ta logika jest wyraźna w nazwie, formie i funkcji pracy konkursowej Bartholdiego. Zatytułowana Egipt niosący światło do Azji, ta kolosalna kobieta miała być umieszczona pośrodku Kanału Sueskiego, na szczycie monumentalnego cokołu. Ubrana w to, co Egipcjanie rozpoznaliby jako szaty upadłego i uwieczniona jako pomnik, byłaby powodem do dumy dla Egipcjan ze wszystkich klas społecznych. Podwójnie pełniła rolę latarni morskiej, trzymając pochodnię wysoko w górze i promieniując światłem ze swojej głowy. Gdy statki z niezliczonych narodów przepływały pod nią, kobieta ta miała być postrzegana jako fizyczne ucieleśnienie Egiptu i jego postępu.
Ale choć propozycja Bartholdiego mogła zrobić wrażenie na khediwie, budowa kolosa byłaby niezwykle kosztowna. Egipt borykał się z problemami finansowymi, które prawdopodobnie skłoniły khediwa do przeniesienia swojej uwagi gdzie indziej i projekt został przerwany. Jeśli jednak kolosalny upadek Bartholdiego wydaje się rozpoznawalny, to dlatego, że był on zdeterminowany, by ponownie wykorzystać swój złomowany projekt. Między 1870 a 1871 rokiem zaczął zmieniać szczegóły swoich szkiców. Charakterystyczny egipski strój kobiety ustąpił miejsca greckim szatom, a światło zamiast z głowy biło z jej pochodni. W miejsce nakrycia głowy pojawił się diadem, a w lewej ręce tabliczka. Ale tak jak na szkicach z 1869 roku, nadal trzymała pochodnię wyciągniętą ręką, a drugą kończynę miała w talii. Pod tym, co miało stać się Amerykańską Wolnością Oświecającą Świat, był egipski kolosalny upadekāḥ, wciąż „niosący światło”
.