przez Davida Padfielda
Miasto Niniwa, starożytna stolica imperium asyryjskiego, zostało zniszczone w 612 r. p.n.e.C. Upadek tego wielkiego miasta nie był kwestią przypadku, lecz raczej wypełnieniem biblijnego proroctwa.
Niniwa została założona przez Nimroda, „potężnego myśliwego” (Gen. 10:8-10). Służyła jako stolica imperium asyryjskiego przez wiele lat. Przez lata sceptycy kwestionowali istnienie miasta, ponieważ nie można go było znaleźć. Jednak brytyjski archeolog A. H. Layard wykopał to miejsce w latach 1845-1854. Odkopał on wielki pałac króla Sargona wraz z biblioteką zawierającą ponad 22.000 dokumentów pisma klinowego. Królewiątko Sargon wspominać Isaiah the profet (Isa. 20:1).
„W Sennacherib’s dzień the ściana wokoło Nineveh być 40 to 50 stopa wysoki. Rozciągał się on na 4 kilometry wzdłuż rzeki Tygrys i na 13 kilometrów wokół wewnętrznego miasta. Mur miejski miał 15 głównych bram, z których 5 zostało odkopanych. Każda z bram była strzeżona przez kamienne posągi byków. Zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz murów, Sennacheryb stworzył parki, ogród botaniczny i zoo. Zbudował system wodny zawierający najstarszy w historii akwedukt w Jerwan, po drugiej stronie rzeki Gomel.” (Nelson’s Bible Dictionary, s. 760).
Prorok Jonasz udał się do Niniwy i głosił, mówiąc: „Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie obalona!” (Jonasz 3:4). Zapis mówi nam, że „mieszkańcy Niniwy uwierzyli Bogu, ogłosili post i przywdziali wór, od największego do najmniejszego z nich” (Jonasza 3:5). W odpowiedzi na jedną z największych historii pokuty w dziejach, „Bóg widział ich uczynki, że odwrócili się od swej złej drogi, i Bóg ustąpił od nieszczęścia, które, jak powiedział, miał na nich sprowadzić, i nie uczynił tego” (Jonasz 3:10).
Imperium asyryjskie rozpoczęło dążenie do dominacji nad światem pod wodzą Tiglatha-Pilesera III w 745 r. p.n.e. Najechał on północny Izrael i deportował część mieszkańców do regionu wokół Niniwy. Sargon II dokończył oblężenie Samarii, rozpoczęte przez Szalmanesera V w 722 r. p.n.e. Później Sennacheryb zamknął króla Ezechiasza w Jerozolimie „jak ptaka w klatce”. Aszurbanipal poprowadził kampanię do Egiptu i spowodował upadek Teb (zwanych No-amon w Nahum 3:8).
Imperium asyryjskie było znane ze swego okrucieństwa. „Sądząc z buńczucznych inskrypcji jej królów, żadna potęga bardziej bezużyteczna, bardziej dzika, bardziej straszna, nigdy nie rzuciła swego gigantycznego cienia na kartę historii, gdy przechodziła na drodze do ruiny. Królowie Asyrii dręczyli ten nieszczęsny świat. Z radością odnotowują, jak „zabrakło miejsca dla trupów”; jak bezlitosnym niszczycielem jest ich bogini Isztar; jak wyrzucali ciała żołnierzy jak glinę; jak robili piramidy z ludzkich głów; jak palili miasta; jak napełniali ludne ziemie śmiercią i spustoszeniem; jak czerwienili szerokie pustynie rzezią wojowników; jak rozrzucali całe kraje trupami ich obrońców jak plewami; jak wbijali „sterty ludzi” na pale i usypywali góry i dławili rzeki trupimi kośćmi; jak obcinali ręce królom i przybijali je do murów, a ich ciała pozostawiali, by gniły z niedźwiedziami i psami na bramach wjazdowych do miast; jak zatrudniali narody jeńców do robienia cegieł w okowach; jak ścinali wojowników jak chwasty lub bili ich jak dzikie zwierzęta w lasach i pokrywali filary obdartymi skórami rywalizujących monarchów.” (Farrar, The Minor Prophets, pp. 147,148).
Prorok Nahum przepowiedział zniszczenie Niniwy w księdze, która nosi jego imię. Następujące elementy miały być częścią zniszczenia tego wielkiego miasta:
- „Przelewająca się powódź” „położyłaby całkowity kres jego miejscu” (Nah. 1:8)
- Ninewa zostałaby zniszczona, podczas gdy jej mieszkańcy byli „pijani jak pijacy” (Nah. 1:10)
- Ninewa byłaby niechroniona, ponieważ „ogień pożre kraty twoich bram” (Nah. 3:13)
- Ninewa nigdy się nie podniesie, bo ich „rana nie ma uzdrowienia” (Nah. 3:19)
- Upadek Niniwy przyjdzie z niezwykłą łatwością, jak figi spadające, gdy drzewo jest wstrząśnięte (Nah. 3:12)
W roku 612 p.n.e. Nabopolassar zjednoczył armię babilońską z armią Medów i Scytów i poprowadził kampanię, która zdobyła asyryjskie cytadele na północy. Armia babilońska oblegała Niniwę, ale mury miasta były zbyt mocne dla taranów, więc zdecydowano się na próbę zagłodzenia mieszkańców. Słynna wyrocznia głosiła, że „Niniwa nigdy nie powinna zostać zdobyta, dopóki rzeka nie stanie się jej wrogiem”. Po trzymiesięcznym oblężeniu „deszcz spadł w takiej obfitości, że wody Tygrysu zalały część miasta i przewróciły jeden z jego murów na odległość dwudziestu stajów”. Wówczas król, przekonany, że wyrocznia się spełniła i pozbawiony możliwości ucieczki, aby uniknąć dostania się żywcem w ręce wroga, zbudował w swoim pałacu ogromny stos pogrzebowy, położył na nim swoje złoto i srebro oraz szaty królewskie, a następnie zamknął się wraz z żonami i eunuchami w komnacie utworzonej w środku stosu i zniknął w płomieniach. Niniwa otworzyła swe bramy przed oblegającymi, lecz to opieszałe poddanie się nie ocaliło dumnego miasta. Zostało ono splądrowane i spalone, a następnie zrównane z ziemią tak kompletnie, że było to dowodem nieprzejednanej nienawiści, jaką wzbudzały w umysłach poddanych narodów zaciekłe i okrutne rządy Asyryjczyków.” (Lenormant i E. Chevallier, The Rise and Fall of Assyria).
„Niniwa została spustoszona tak bezwzględnie i całkowicie, jak niegdyś jej królowie spustoszyli Suzę i Babilon; miasto zostało podpalone, ludność wymordowana lub zniewolona, a pałac tak niedawno zbudowany przez Aszurbanipala został splądrowany i zniszczony. Za jednym zamachem Asyria zniknęła z historii. Nie pozostało po niej nic poza pewną taktyką i bronią wojenną… Bliski Wschód pamiętał ją przez jakiś czas jako bezlitosną pogromczynię tuzina mniejszych państw, a Żydzi wspominali Niniwe jako „krwawe miasto, pełne kłamstw i rozbojów”. W krótkim czasie wszyscy oprócz najpotężniejszych z wielkich królów zostali zapomniani, a ich królewskie pałace legły w gruzach pod dryfującymi piaskami. Dwieście lat po zdobyciu Niniwy, Dziesięć Tysięcy Ksenofonta maszerowało nad kopcami, które były Niniwa i nigdy nie podejrzewało, że to miejsce starożytnej metropolii, która rządziła połową świata. Ze wszystkich świątyń, którymi pobożni wojownicy Asyrii starali się upiększyć swoją największą stolicę, nie pozostał ani jeden kamień. Nawet Aszur, wieczny bóg, był martwy”. (Will Durant, Our Oriental Heritage, s. 283, 284).
Czego możemy się nauczyć z Niniwy? Matthew Henry podsumował to pisząc: „Około sto lat wcześniej, na kazanie Jonasza, Niniwici pokutowali i zostali oszczędzeni, ale wkrótce potem stali się gorsi niż kiedykolwiek. Niniwa nie zna tego Boga, który z nią walczy, ale mówi się jej, jaki to Bóg jest. Dobrze jest dla wszystkich mieszać wiarę z tym, co tu jest powiedziane o Nim, co budzi wielki strach u złych, a pociechę u wierzących. Niech każdy weźmie z tego swoją porcję: niech grzesznicy czytają to i drżą, a święci niech czytają to i triumfują. Gniew Pana jest skontrastowany z jego dobroci do swego ludu. Być może są oni mało widoczni i mało poważani w świecie, lecz Pan ich zna. Pisemny charakter Jehowy nie zgadza się z poglądami dumnych rozumowców”
.