Znaczenie węglowodanów jako źródła paliwa podczas ćwiczeń wytrzymałościowych jest znane od 60 lat. Wraz z pojawieniem się igły do biopsji mięśni w latach 60-tych ustalono, że głównym źródłem węglowodanów podczas ćwiczeń są zapasy glikogenu mięśniowego. Wykazano, że zdolność do wysiłku fizycznego przy intensywności od 65 do 75% VO2max jest związana z poziomem glikogenu mięśniowego przed wysiłkiem, tzn. im większe zapasy glikogenu mięśniowego, tym dłuższy czas wysiłku do wyczerpania. Ze względu na ogromne znaczenie glikogenu mięśniowego podczas długotrwałych, intensywnych ćwiczeń, przeprowadzono wiele badań mających na celu opracowanie najlepszego schematu podnoszenia zapasów glikogenu w mięśniach przed zawodami oraz określenie najbardziej skutecznych sposobów szybkiego uzupełniania zapasów glikogenu mięśniowego po wysiłku. Etapem limitującym tempo syntezy glikogenu jest przeniesienie glukozy z difosforanu urydyny do łańcucha amylozy. Reakcja ta jest katalizowana przez enzym syntazę glikogenu, która może występować w formie nieaktywnej, zależnej od glukozo-6-fosforanu (forma D) oraz w formie aktywnej, niezależnej od glukozo-6-fosforanu (forma I). Przemiana syntazy glikogenu z jednej formy do drugiej jest kontrolowana przez reakcje fosforylacji-deposforylacji. Stężenie glikogenu mięśniowego może się znacznie różnić w zależności od stanu wytrenowania, rutyny ćwiczeń i diety. Schemat resyntezy glikogenu mięśniowego po jego wyczerpaniu spowodowanym wysiłkiem fizycznym jest dwufazowy. Po zaprzestaniu ćwiczeń i przy odpowiednim spożyciu węglowodanów, glikogen mięśniowy jest szybko resyntetyzowany do poziomu zbliżonego do stanu sprzed ćwiczeń w ciągu 24 godzin. Następnie glikogen mięśniowy wzrasta bardzo stopniowo do poziomu powyżej normy w ciągu następnych kilku dni. Do szybkiej fazy resyntezy glikogenu przyczynia się wzrost odsetka syntazy glikogenu I, wzrost przepuszczalności błony komórkowej dla glukozy oraz wzrost wrażliwości mięśnia na insulinę. Wolna faza syntezy glikogenu wydaje się być pod kontrolą pośredniej formy syntazy glikogenu, która jest bardzo wrażliwa na aktywację glukozo-6-fosforanu. Konwersja enzymu do tej pośredniej formy może być spowodowana tym, że tkanka mięśniowa jest stale narażona na podwyższone stężenie insuliny w osoczu po kilkudniowym spożyciu dużej ilości węglowodanów. Aby osiągnąć optymalną wydajność treningową, zapasy glikogenu mięśniowego muszą być codziennie uzupełniane. Dla przeciętnego sportowca wytrzymałościowego wymagane jest dzienne spożycie węglowodanów na poziomie 500 do 600g. W rezultacie maksymalne zapasy glikogenu wynoszą 80 do 100 mumol/g mokrej masy ciała.(ABSTRACT TRUNCATED AT 400 WORDS)